I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

41~

*POV Jack*

Aangekomen in de kamer liep nummer 87 weg nadat hij de deur achter zich dichtdeed. De kamer was.. best gewoontjes. Maar wel erg vrolijk. In tegenstelling tot andere kamers was dit de vrolijkste waarschijnlijk. Tegen de muur zat een bank waar een meisje zat.
Ze had wit, lang, krullend haar. Rode wangen, blauwe ogen die op de mijne leken. Ze had een hoed op die vast was geknoopt aan haar keel als strik. Haar ogen matchten met haar jurk: puur blauw. Ze had witte, korte handschoenen aan en ook die waren versiert met blauw.
Kort samengevat; bijna alles aan haar was blauw. 
Ze was dun en had een hele blanke huid. Het was een van de mooiste vrouwen die ik ooit heb gezien. Ze zag er kalm aan en keek me stil aan. 
Daarna stond ze op en ik liep naar haar toe, kuste haar hand en boog. 
"Zeer vereerd om u te kunnen ontmoeten," zei ik. Ik meende het half. Ik had een dikke, lelijke varken verwacht. Maar deze ziet er bijzonder uit. Op dit moment dacht ik alleen maar aan Hope en hoe graag ik nu bij haar zou willen zijn. 
"Insgelijks," antwoordde ze. Haar stem was rustig en kalmerend. Ze wees op de bank en ik ging braaf zitten. 
"Ik zal me wel als eerst voorstellen," zei ze. "Ze noemen me Josephina maar u kunt me Jos noemen als u dat makkelijker vindt. Ik ben achttien jaar en zoals u misschien al op heeft gemerkt hou ik erg veel van blauw. Als u meer wilt weten over mij hoor ik het graag." Haar stem was net muziek in mijn oren. Jemig, deze meid betovert me.
"Mijn naam is Jack," begon ik. "Jack Mattinson. Zelfde leeftijd als u, achttien. Blauw vindt ik zoals u erg bijzonder. Maar ik vind eigenlijk alle kleuren wel mooi."
"Ik wil zeggen, ik heb wel interesse in u," zei ze. Haar had reikte naar mijn haar. Ze raakte me zachtjes aan met haar vingertoppen. Daarna legde ze haar hand op mijn wang. 
"Heel erg zelfs. Hoe noemen ze dat? Liefde op eerste gezicht?" Ze kamer steeds dichter en mijn hart bonkte als was. 
Ik was eventjes alles kwijt, heel erg in de war. 
Ze opende haar mond een stukje en wou me kussen maar ik hield haar net op tijd tegen.
"S-sorry...," stamelde ik. Shit, wat was er mis met me? Ik liet me bijna kussen bij een of ander wijf. 
Haar ogen waren gericht naar de mijne. Ze ging weer normaal zitten.
"Het spijt me, het was onbeleefd van me om zo direct te zijn," zei ze. "Als u tijd hebt.. kunt u me dan vaker bezoeken? Behalve u ken ik niet echt iemand waar ik mee kan praten."
"En uw vader dan?"
"Mijn vader... Sorry dat zijn uw zaken niet," zei ze. "Het was fijn om kennis te kunnen maken met u. Ik wens u nog een fijne dag." 
"Hetzelfde, Jos." Haar gezicht begon te stralen wanneer ik haar Jos noemde. Ik wou jaar Josephina noemen maar ik wou haar niet verdrietig maken.

Ik zat in de tuin aan een tafel. Ik moet me niet laten gaan bij haar. 
Josephina is een beeldschone meid... Maar ik moet niet vergeten dat ik gevoelens heb voor iemand anders. Al is het van 1 kant.
En ik moet al helemaal niet vergeten dat deze 'Josephina' DE dochter is van de leider van Jokarick. Die hersenloze idioot is iets van plan en ik vrees dat ik het al doorheb..

Mij laten trouwen met zijn dochter.. haar een baby geven en vervolgens mij vermoorden..