I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

99~

*POV Jack*

De hut was al in zicht. Niet alleen de hut maar ook de mensen ernaast. Ik begon sneller te lopen, negerend de pijn in mijn borst.
En toen stopte ik met lopen. Voor mijn ogen stond Elias met daarachter een stuk of duizend man. Zijn leger tegen wie we moesten vechten. En naast Elias stond Hope. Haar haar.. was korter? Ze zag er bleek en dun uit. Haar blik richtte ze op mij en we keken elkaar recht in de ogen aan. Tranen stroomden over haar wangen en mijn hart leek wel uit mijn borst te kunnen springen.
"Zo en wie hebben we hier. Jack en zijn klein legertje," klonk de arrogante stem van Elias. Hij hield Hope stevig beet waardoor Hope haar arm een beetje rood werd. Ik kon die gast nu wel wurgen. Maar we moesten voorzichtig zijn.
"Laat Hope gaan," riep ik. Een basic ding wat iedereen zou zeggen. Hij begon te lachen. Ik merkte de pistool in zijn broek op. 
"Eerst moet je mijn leger verslaan," zei hij grinnikend. "Maar je hebt ook een optie om te gaan vluchten.."
"Ik heb een heel weg afgelegd om hier te komen en ben niet van plan om te vluchten." Elias draaide zich om naar zijn soldaten en wees ons aan.
"VAL HUN AAN!"

Het hele leger rende naar ons toe. Die sukkel had inderdaad geen plan voor het gevecht. We haalden onze zwaarden, pistolen en bogen tevoorschijn en begonnen het gevecht.
De voorste waren toch niet zo zwak als gedachtes. Het ging goed. Een paar mannen hadden me omsingeld maar Parel en Lary maakten hun alle af.
Ook zag ik hoe Josephina iemand had onthoofd. En niet lang erna zag ik van verte de tweede groep aanrennen. Ik wierp een blik naar Elias maar.. hij leek totaal niet verbaasd. Hij had geen enkel vrees in zijn gezicht. Wat was hij toch van plan? We maken die gast af. 
Maar eerst moeten we van deze afkomen.
Het ging een tijdje goed. We leken te winnen. Maar toen voelde ik weer de pijn in mijn borst. Mijn benen begonnen te trillen en ik hijgde van de pijn. 
Inplaats van aan te vallen probeerde ik alles te ontwijken. Kut dit is niet het goeie timing..
Maar ik negeerde het. Ik ging weer het veld op en begon mee te vechten. De voorsten raakten gewond en sommigen werden vermoord. En toen waren de sterksten aan de beurt.
Omdat de leger van beide kanten werd aangevallen was het lastig voor hun om te concetreren op 1 ding. Het was of rechts of links. 
De duizend man die hij had veranderde langzaam in honderd. Ze waren slapper dan gedacht. Alle oefeningen die we hadden in de grot waren erg nuttig. Met een zwaai kon je ze afmaken.
Sommigen hadden schilden en was het daardoor lastiger. Maar ook hun werden van achter vermoord. De vrouwen waren ook erg sterk. Als een groep vielen ze steeds een stuk of twee, drie mannen aan. En het lukte hen ook om hen te vermoorden.

"STOP!" Riep plots Elias uit. Zijn overgebleven leger stopte en liep naar achter. Nog net konden we een paar vermoorden. Wat is dit? Geeft hij op?
Maar er verscheen een duivelse grijns op zijn gezicht. 
"Kijk is om je heen Jack." En ik deed dat. Tot mijn schrik zag ik.. onze mensen op de grond liggen. Meer dan dat ik had gedacht. En toen ik naar achter keek zag ik dat we maar met een paar overbleven. 
Ik richtte mijn blik weer naar voren en de tijd leek te stoppen.
Van een afstandje kwam weer een grote groep aan. Nee.. nee dit.. dit..
"En wat ga je nu doen?" zei Elias. "Dat je nou echt dat je van mij zou winnen? Hah, laat me niet lachen!" Ik opende mijn mond maar ik voelde een hand op mijn schouder rusten. Xavier schudde zijn hoofd als teken dat ik niks moest zeggen. Maar ik hield me niet stil.
"Ik snap niet waarom al deze mensen achter je voor JOU vechten. Door JOU zijn de meeste dood. Mannen die een gezin hadden die thuis op hun wacht. Hoe harteloos ben je wel niet?"
"Het maakt niet uit wat ze hadden. IK ben de leider van Jokarick en dus moeten ze me gehoorzamen."
"Hah," zei ik uitdagend. "Iedereen weet dat IK de echte leider ben. Jij wil het slechts ontkennen." Zijn grijns verdween en hij keek me dodelijk aan. Daarna pakte hij Hope bij haar keel. Ik nam een stap vooruit maar Lary hield me tegen om nog verder te gaan.
"Jij, leider? Jij hebt nooit macht gehad. Een klein, irritant wezen die denkt dat die de sterkste is. Sterkste? Terwijl je niet eens haar kunt redden." Hope keek me bang aan en het deed me pijn om haar tranen te zien. "Ik zal niet verliezen van zo'n jochie als jij," zei Elias. 
"HAHA DAT HAD JE GEDACHT!" Een bekend stem klonk er. Iedereen keek om en we zagen..
Claude? Wat doet die miskraam hier? 
"Claude..," gromde Elias.
"Leuk om je weer terug te zien," riep Claude uit. "Maar dit keer gaat het niet op jouw manier." Hij pakte een brief tevoorschijn. 
"Ah hou op met die onzin. Een brief voor de opvolgerschap van Hope. Denk je dat je daarmee kan winnen?"
"Dit is niet het brief van Hope. Maar een brief van Jack, geschreven voordat jij nog aan de macht kwam. Door je ouders." De ogen van Elias werden groot. Waar gaat dit allemaal over? Waarom wil Claude ons helpen?
Claude draaide naar mij toe, vouwde de brief open en las het voor. Uit shock konden maar een paar worden tot me door dringen.
Jack... officieel.. nieuwe.. opvolger.. leider... 
Claude liet de brief zien aan de soldaten die aan de kant stonden van Elias.
"Jouw soldaten hoeven je vandaag niet meer te dienen maar hun ware leider, Jack." 
"W-wat? Kap met die onzin! Maak hem dood!" beval Elias zijn leger. Maar ze deden niks. Ze stonden stil en keken hem dodelijk aan.
"Wie ben jij wel niet om ons te commanderen?" Ik zag hoe Elias bleek werd. Hij richtte zijn blik weer naar mij. Op mijn gezicht verscheen een grijns.
"Zo te zien heb je verloren Elias." Het bleef een tijdje stil.
"Ha... haha.. HAHAH." Elias begon hysterisch te lachen. Vervolgens nam hij een paar stappen naar achter, pakte zijn pistool en drukte die tegen Hope haar hoofd aan. 
"Verloren? Ik heb niks verloren. Als ik Hope vermoord ga je niks meer overhebben." 
"Jij..." Ik zag vanuit mijn ooghoeken ook Claude zijn pistool tevoorschijn halen. Die richtte hij op Elias. "Elias je kan nu nog ontsnappen."
"HOU JE MOND!" Ik zag hoe Elias hijgde. Ik liep een stukje naar voren maar stopte toen Elias zijn vinger op de trekker (trigger) legde. Mijn adem stokte en de pijn in me borst werd onverdragelijk. Ik viel op de grond neer hijgend van de pijn. 
"Enkele beweging en jullie geliefde Hope zal op slag dood zijn." 

Weer klonken er voetstappen achter ons.
"M..Mama?" Ik draaide me hoofd met een ruk om en zag.. Mijn moeder, de moeder van Parel en de vader van Lary. Wat...Wat heeft dit te betekenen?
"Elias ik zou nu maar opgeven," riep Mila uit (mijn moeder). 
"Zo moeder, zo zoon hahah." 
Maar ook hun haalden hun pistool uit hun zakken. De vader van Lary richtte zijn pistool op Claude en de rest naar Elias.
"Elias, geef op." Hij mompelde iets. 
"Je kan niet meer winnen..."
"Nee.. Nee.. Hoe kon dit.. Mijn plan zou slagen.. Hoe.." Hij draaide zijn hoofd om en keek Claude aan. Daarna richtte hij zijn blik naar mij. 

"Zeg maar doei tegen Hope"