I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

47~

*POV Hope*

Ik wou naar hem toe lopen maar de hand van Xavier hield me tegen. 
"Wat doe je?"
"Ga niet.." zei hij. Ik keek hem vragend aan, niet begrijpend wat hij daarmee bedoelde. "De bruiloft begint zo." Zonder nog iets te zeggen trok hij me mee naar een zitplaats.
We zaten helemaal vooraan en ik vroeg me wel af of dit een goed idee is. 
We zijn op een open veld met overal gras. Alles is mooi versierd met blauw en wit. De toekomstige leidster houdt blijkbaar veel van blauw. 
De priester stond al klaar met een boekje in zijn hand. Wat verderop zag je al tafels met eten en in het midden een enorme bruidstaart. 
Ik was erg zenuwachtig. Geen idee waarom eigenlijk. Dit was niet mijn bruiloft. Ik hoefde alleen maar toe te kijken hoe Jack.. met een ander gaat trouwen. Hij kent haar pas een maand! Ongelofelijk..

Er klonk een zacht romantisch muziekje en iedereen stond op. Met tegenzin stond ik ook op. Vanaf mijn ooghoeken zag ik hoe Jack aan de rechterkant van de priester stond. Maar ik keek voor me uit en langzaam verscheen zijn toekomstige vrouw uit de menigte, Josephina. Haar arm gekruist met die van haar vader, de ex-leider van Jokarick.
Ik kon hem wel afmaken toen ik hem zag. 
Toen ik Josephina zag was ik in shock. Wat een beeldschone meid! Maar ik wist Jack al te goed (dacht ik) en dit was niet zijn type. Jack had een stoere persoonlijkheid, denken dat die alles aankan.
Josephina zal denk ik meer het tegenovergestelde zijn. Maar goed.. liefde kan je niet voorspellen. Steeds kwam ze dichter bij hem en uiteindelijk liep de leider weg. Hij wierp een blik naar mij. Ik wende mijn blik van hem af en keek Jack en Josephina aan die nu tegenover elkaar stonden. 
Iedereen ging zitten en ik voelde de pijn in mijn borst. Niet huilen, niet huilen. Ik zag aan Jacks gezicht dat hij ook erg nerveus was. 

De priester opende zijn boek en keek de toekomstige paar aan. 
"Josephina Corstius en Jack Mattinson,

zijn jullie uit vrije wil
en met de volle instemming van je hart
naar hier gekomen
om met elkaar te trouwen?"

"Ja" zeiden ze tegelijkertijd.

"Zijn jullie bereid
als gehuwden
elkaar lief te hebben en te waarderen
al de dagen van je leven?"

"Ja"

"Zijn jullie bereid
kinderen als geschenk uit Gods hand te aanvaarden,
hen in jullie liefde te laten delen
en hen in de geest van Christus en zijn kerk op te voeden?"

"Ja"

Ik kneep in mijn arm steeds harder en harder. Xavier pakte mijn hand vast en ik voelde de tranen over mijn wangen glijden. Ik kon ze niet stoppen. 
En op dat moment keek Jack het publiek aan. Zijn ogen richtten een seconde naar de mijne en hij wou weg kijken tot hij besefte wie er vooraan zat, wie dat meisje was met een betraande gezicht. 
Zijn ogen werden groot en hij opende zijn mond maar deed 't snel dicht en keek Josephina weer aan. Ze keek hem vragend aan maar ik zag Jack zijn onzekere gezicht. Ik vroeg me af wat er mis met je is. Is het zo erg dat ik er ben?

Al snel pakte Jack de rechterhand van Josephina.
"Jack Mattinson

ik wil je vrouw zijn
en ik beloof je trouw te blijven
in goede en kwade dagen,
in armoede en rijkdom,
in ziekte en gezondheid.
Ik wil je liefhebben en waarderen
al de dagen van mijn leven," zei Josephina met een zacht stem. Ik kon dit niet meer aan en trok mijn hand los van Xavier en liep met snelle stappen weg. Ik voelde de ogen van iedereen in mijn rug prikken.
"Hope!" klonk de stem van Jack. Maar ik begon te rennen en ik begon te snikken. Wat een rotdag. Waarom ben ik hier? Waarom ben ik hier in de eerste instantie gekomen? 

Ik voelde me zo vernederd...