I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

44~

*POV Hope*

De volgende dag lijkt iedereen die aan tafel zit in shock te zijn. Iedereen praat met elkaar maar ik kan er niks van opvangen. Wanneer ik ga zitten kijk ik de leider vragend aan. 
"Wat is er aan de hand?"
"De leider van Jokarick had blijkbaar een dochter genaamd Josephina. We zijn allemaal uitgenodigd op haar bruiloft."
"Met wie?" Hij keek me aarzelend aan. Iedereen werd stil en Xavier pakte mijn hand vast. Wat was er aan de hand?
"Zeg het nou maar gewoon," zei ik geïrriteerd. 
"Josephina gaat morgen trouwen met Jack." Mijn ogen werden groot. Mijn hard leek te verzakken en mijn adem stokte. Jack? Gaat hij trouwen? Wat is dit voor onzin! Maar aan iedereen zijn blik te zien was het al duidelijk. Het was niet gelogen. 
Met een trillende lichaam stond ik op en liep ik richting mijn kamer. Stemmen leken te vervagen en ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Hoe kon hij dat doen?
Hij was ontvoerd! En ook nog is met de dochter van die.. die rotzak. Hoe.. 
Ik pakte mijn jurk stevig vast terwijl ik heel erg mijn best deed om de tranen tegen te houden. 

Snel deed ik de deur op slot en plofte ik op mijn bed. Maar de tranen kwamen niet.
Ik voelde slechts leegte. Dezelfde toen mijn ouders voor me neus werden doodgeschoten.
Ik staarde de plafond aan. Weer ging ik om iemand geven. Of zoals ze zeggen ik kreeg 'gevoelens' voor iemand. Ik moet er mee stoppen. Het maakte mij niks meer uit wat er met Parel en de rest was. 
Zo te zien hebben ze daar goed want oh meneer Jack gaat binnen een maand trouwen met de dochter van Jokarick! Wow, wat knap man. Ik maakte me dood zorgen, jankte en wou dood en hij was lol aan het hebben. 
Wat was ik dom. Een sukkel en een idioot. Niemand verdient mijn liefde. Iedereen maar lekker in STIKKEN. 

Ik voelde me erg misselijk en rende naar het toilet. Paar keer gaf ik over en met trillende benen stond ik op. Ik trok me naar boven en hield de aanrecht stevig vast.
Waarom was het hier zo warm? In een van de kastjes zocht ik de thermometer. Wanneer ik hem zag liggen stopte ik die in mijn mond. 
In tekenfilms zou waarschijnlijk mijn spiegelbeeld allang breken. Mijn hele gezicht was wit alleen mijn wangen waren knalrood. 
De thermometer begon te piepen en ik keek ernaar. Top, nieuw record bereikt. Binnen een paar minuten hoge koorts krijgen. Wat een perfecte dag. Morgen moet ik ook nog is aanzien hoe die... sukkel zijn lippen tegen de hare duwt. Hoe hij beloofd om er altijd voor haar te zijn.
Hoe hij beloofd om haar niet te verlaten.
Hoe ze elkaar de ja-woord toezeggen. 
En dan zullen ze alles doen wat een getrouwde stel doet. Handjes vasthouden, knuffels geven. Kinderen krijgen...

Iemand klopte op de deur. Ik wou het negeren maar de bezorgde stem van Xavier klonk langs de dikke muren. 
"Hope, is alles oke?" Ja man, zonet  gehoord dat mijn eerste liefde met een of ander meid gaat trouwen. Maar ik zei niks en opende de deur. Hij schrok wanneer hij mij zag. Hij pakte de thermometer van me af en zijn gezicht werd bleker dan de mijne.
"Ik voel me prima...," loog ik. 
"Prima? Ga nu meteen liggen jij!" Hij duwde me het bed in en sloeg de dekens over me heen. Mijn hoofd werd wat lichter en ik werd meteen slaperiger.
"Dus die Jack... is degene waar je op bent?"
"Het heeft geen zin meer," zei ik terwijl ik hoestte. "Als je van iemand begint te houden zal degene je hart toch wel breken. Op welk manier dan ook..." Hij zei niks en aaide over mijn bol.
"Als je morgen niet naar de bruiloft komt dan kom ik ook niet."
"Ik zal komen," zei ik. "Met jou, hand in hand."

Ik herinner zijn gezichtsuitdrukking niet want na die woorden viel ik meteen in slaap..