I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

57~

*POV Jack*

"Ongelofelijk dat we hier vastzitten! Het voelt net als in Jokarick."
"Jack zeg dat nou niet..," zei ze met een bezorgde stem terwijl ze me probeerde kalm te krijgen. "In die kasteel was het vast veel erger. En dit is alleen voor onze veiligheid."
"Oh ja en daarom moeten we allemaal in onze kamertjes blijven," zei ik kwaad. "Ik wil liever in de grot blijven dan hier."
"Dus je wilt niet bij mij blijven?" Haar onschuldige stem liet mijn hart harder bonken en ik draaide naar haar om. Ze keek me nep-verdrietig aan. Ik kan niet geloven hoe schattig ze soms kan zijn. 
"Jack je weet dat ik binnenkort zeventien wordt..," zei ze met een twijfelende stem.
"O, wanneer?"
"Weet ik zelf niet maar wanneer het nieuwjaarsdag is dan zeg ik voor mezelf dat ik een jaartje ouder ben. Maar..-"
"Had dat eerder gezegd! Goed dat je dat nu zei, dan kan ik iets leuks voorbereiden," onderbrak ik haar. Maar ze keek me onzeker aan en ik begreep niet waarom. 
"Kan je alsjeblieft stoppen met het onderbreken van mij?" Aan haar gezicht te zien was het iets serieus dus ik ging zitten. Ik begon het een beetje irritant te vinden omdat ik niet wist wat er gaande was. 
"Dus.. Ik ben pas zestien en gister.. wat we hebben gedaan..." Ze stopte dus ik nam mijn kans om te antwoordden.
"Oooh maak je je zorgen om je leeftijd? Dat maakt toch niks uit? Ik dacht even dat het iets serieus was. Je vond het toch fijn?"
"Ja maar-."
"Dan is het toch goed?"
"STOP MET ONDERBREKEN!" Ik schrok toen ze naar me schreeuwde. Ze baalde haar vuisten en keek me erg kwaad aan. Wat bezielt haar ineens?
"Als je nou maar gewoon verteld wat er is, dan hoef ik je niet te onderbreken," zei ik geïrriteerd. "En je hoeft ook niet je stem te heffen naar mij." 
"Goed," zei ze terwijl ze zuchtte. "Je weet dat na wat we hebben gedaan ik..." Op dat moment klonk er gebonk en Hope draaide met een ruk om. 
"KAN ER DAN NIEMAND MIJ NOU EEN KEER UIT LATEN PRATEN?" Ze opende de deur en zag Xavier staan. Maar in plaats van hem te begroeten of vragen wat er is keek ze mij aan en wees naar buiten. 
"Ga uit mijn kamer."
"Wat? Hoezo?" vroeg ik niet begrijpend. 
"GA ERUIT!"
"Wat een chagrijn ben jij vandaag zeg. Was je maar vaker zoals gister," zei ik boos terwijl ik naar buiten liep.
"GELOOF ME, WAT ER GISTER TUSSEN ONS WAS ZAL NOOIT MEER GEBEUREN." Voordat ik nog iets kon zeggen werd de deur voor me neus dicht geklapt. 
Xavier keek mij ontdaan aan. Ik wierp hem een kwade blik toe. 
"Wat kijk je?" En daarna liep ik naar mijn kamer die naast die van Lary was. 

Boos plofte ik op mijn bed neer. Wat bezielt haar ineens? Ik besloot er niet te lang over na te denken. Morgen of zelfs over een paar uur is ze weer haar normale zelf.

Ik sloot mijn ogen en 't werd al snel donker in mijn hoofd.