I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

74~

*POV Hope*

Dagen gaan voorbij wat wel eeuwen lijken. Het ijs lijkt niet te smelten door de soms schijnende zon. De zon is het enige wat watt me opwarmt. De dikke jas kan de ijskoude temperatuur niet tegenhouden. Mijn voeten lijk ik niet meer te voelen en mijn dag verloopt erg rillend.
Zo nu en dan komt een of ander persoon mij eten brengen. Dat is een stukje brood en water voor een heel dag. Soms twee dagen. 
Ik krijg steeds vaker de krampen. De baby heeft waarschijnlijk last van de stress en ik kan er niks aan doen. Ik kan het niet tegenhouden.
Jack is er nogsteeds niet en het voelt aan als een hel. Als ik naar het toilet moet, moet ik perse naar buiten. Met mijn kletsnatte sokken terwijl ik de takken vastpak om niet om te vallen. En daarna, stapje voor stapje teruggaan omdat mijn voeten dood zijn.

Nu lig ik op de stevige, oncomfortabele bed. Soms ontsnapt een kreun uit mijn mond omdat het teveel pijn doet.
Mijn ogen schieten open bij het horen van voetstappen die door de sneeuw schuiven. De deur gaat open en drie keer raden wie er staat.
Elias. Ik kan hem wel wurgen, slaan. Maar in deze toestand kan ik NIKS. De boeken vertelden niet wat je moest doen als je zwanger was. Het is ook niet dat ik kon ruiken dat ik zwanger zou raken op mijn zestiende. 
Hij stapte naar me toe en stopte voor het bed.
"Wat moet je?" vroeg ik kil. Zonder iets te zeggen pakte hij mijn haar vast en trok me overeind. De pijn verspreidde mijn lichaam. Daarna liep hij naar achter, nogsteeds mijn haar in zijn handen. Met dwang stond ik op terwijl ik evenwicht probeerde te vinden. 
"Niet zo'n grote mond tegen de leider van Jokarick."
"Aha," zei ik lachend. "Jack is de echte leider en jij kan gewoon niet tegen de waarheid. Wat ook een waarheid is, is dat jij hersenloos bent." Hij lachte en legde zijn hand op mijn buik.
"Pasop," fluisterde hij gevaarlijk in mijn oor. "Tenzij je je kindje in een klap kwijt wil raken."
"Je zal niks met me doen," fluisterde ik terug. Tot mijn schrik duwde hij me terug op het bed. Hij zette zijn been tussen mijn benen terwijl hij mijn beide handen stevig vasthield.
"Oja?" Zijn gezicht kwam steeds dichter en het lukte mijn hand los te krijgen. Ik gaf hem een klap en kroop helemaal naar het hoekje.
Hij grinnikte en wreef over zijn wang die nu inmiddels rood is. Hij pakte een mes uit zijn jaszak. Mijn ogen werden groot en zijn hand reikte naar mijn haar. Hij trok me naar achter en voordat ik nog kon smeken om genade sneed hij de helft van mijn haar eraf.
Daarna gooide hij een plastic tasje op de oer oude bureau en liep weg. Trillend van woede en verdriet zat ik daar. De tranen kon ik niet stoppen en ze rolden over mijn wangen. 

Jack wees snel..