I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

43~

*Weken later* *POV Hope*

Hope is inmiddels gewend aan het kasteel.  Xavier, Mila en de rest zijn allemaal heel aardig tegen haar. Soms, even vergeet ze over haar vrienden. 
Ze voelt zich schuldig daarover. Was het maar zij die nu ontvoerd was in plaats van haar vrienden. 
Ook is ze naar de leider toe gestapt en het hele verhaal verteld. Verhaal met details. De brieven, de rijkennamen. Soms vond ze het lastig. Alle herinneringen kwamen weer op en haar hart begon pijn te doen. Maar gelukkig was Xavier bij haar. Hij was zo lief, puur. Zijn ogen konden me geruststellen en Hope voelde zich erg op mijn gemak bij hem. Maar besefte ze wel dat Xavier gevoelens voor haar begon te krijgen? En het shockende nieuws zal nog komen...

*Weken later* POV Jack*

Inmiddels begrijpt Jack dat hij geen keus heeft dan met Josephina te gaan trouwen. Hij had al een klein plan bedacht hoe hij het aan zou pakken. De leider van Jokarick zou nooit zijn macht aan Jack geven. Waarom zou hij anders hem hebben ontvoerd? 
Parel en Lary hebben het gehoord van de 'opkomende verloving en bruiloft'. Ze zijn er tegen maar wat kan Jack doen? 
Of de leider vermoord zijn vrienden of Jack trouwt met Josephina. Hoe mooi ze ook is, hoe aardig.. zijn hart zal altijd van Hope zijn. Al is het van 1 kant.
De verloving en bruiloft is al over twee dagen maar Jack weet nog niet wie er allemaal uit worden genodigd...

*POV Hope*

Ik en Xavier zaten te schommelen in de enorme grasveld achter de kasteel. Mijn jurk fladderde in de lucht en mijn haar vloog steeds op en neer.
Al snel merkte ik op dat Xavier naar me zat te staren. Ik wierp mijn blik naar hem en zijn wangen kleurden rood.
"Xavier, is er iets?" vroeg ik hem. Laatste tijd gedroeg hij zich erg verlegen. Als ik hem aanraakte keek hij me meestal erg geschrokken aan. "Als je geen vrienden meer met me wil zijn kan je dat zeggen..,"zei ik zuchtend. Hij keek me twijfelend aan. Hij zag er erg nerveus uit maar ik wist niet waarom. Nou ja, ik wist wel dat ik de oorzaak was.
"Ik wil inderdaad geen vrienden meer met je zijn...," zei hij. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik voelde voor even erg teleurgesteld.
".... ik wil meer dan dat..," maakte hij zijn zin half fluisterend af. Verbijsterd keek ik hem aan, niet begrijpend wat hij daarmee bedoelde.
"Beste vrienden?" zei ik dom. 
"Nee...," antwoordde hij na een korte stilte. Inmiddels stopten we allebei met schommelen. Ik begreep hem maar niet. Vond hij me leuk? Maar hij kent me pas paar dagen! En wat moest ik tegen hem zeggen? Ik wou zijn hart niet breken.. 

Plots stond hij op, liep naar me toe en pakte mijn hand.
"Misschien is dit heel erg onverwacht wat ik volledig begrijp. Maar sinds ik jou zag kon ik niet stoppen om aan jou te denken. Elke dag wanneer ik je zag hoorde ik mijn hart kloppen.. en vanaf dat moment wist ik dat ik van jou hield. In zo'n korte tijd, haast onmogelijk om het te geloven. Maar ik hoop dat de gevoelens wederzijds zijn. Als dat niet zo is..." Hij stopte even, slikte en ging verder. "Dan zou ik graag vrienden willen blijven. Een vriend die altijd voor je klaar zou staan en voor je zal vechten." 
"Xavier..." Ik werd helemaal sprakeloos. Hoe kon ik hem nou aardig afwijzen? Op elk manier dan ook, hij zou verdrietig worden..
"Mijn gevoelens voor jou kan ik met veel spijt geen liefde noemen.. Er is op dit moment iemand anders maar ik blijf al te graag nog vrienden. Alsjeblieft, wees niet al te verdrietig." Ik glimlachte naar hem en pakte dit keer zijn handen. "Beloof je me niet alleen te huilen?" En ook op zijn gezicht verscheen een glimlach. 

"Pinky Swear"