I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

27~

*POV Hope*

Daar zaten, ik en Mila aan een tafel. Ik had mijn derde cupcake in mijn hand want ik had ongelofelijk veel honger.
In de grot had je niet echt lekker voedsel. Het waren meestal vruchten en nee daar word je niet vol van.
Ik voelde me eindelijk rustig. 
Nou ja... rustig..? Ik maak me nogsteeds super veel zorgen om Jack en de andere. Sinds ik hier ben heb ik steeds het gevoel dat er iets is gebeurd.. 
Oke Hope! Geen onzin meer verzinnen. 
"Hope, hoe oud was je ookalweer?" vroeg Mila uit het niets. 
"Ik ben zestien," antwoordde ik. Ik ben nogsteeds verwonderd van haar uiterlijk. En natuurlijk haar persoonlijkheid. Haar zachte stem, haar lieve woorden. 
"Oh ja, wanneer ben je jarig?"  Nu ik er zo over denk... Ik heb geen idee. Het was zo lang geleden sinds ik mijn laatste verjaardag had gevierd. 
"Geen idee.." Ze keek me verdrietig aan en zuchtte. "Ik weet het ook niet. Alle geboorte papieren zijn verbrand. Ook die van Jack en ik heb zijn verjaardag al heel lang niet gevierd.. Nu we het over hebben! Waar is Jack?"
Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik heb echt moeite om over Jack te praten.
"In een grot, in het bos. Ik weet wel de weg..." 
Haar ogen werden groot en ze pakte me bij mijn schouders. Ze straalde helemaal uit blijdschap.
"ECHT WAAR? KAN JE ME ER NAAR TOE BRENGEN?" Ik knikt, lichtelijk verbaasd. Wow. Ze is dan wel volwassenen maar ze kan zich soms als een kind gedragen. Haar glimlach is het mooiste wat je ooit kan zien. 

Maar toch voelde ik me er niet zo fijn bij. Ik kom zomaar terug met Jacks moeder. En dan?
"Maar..," zei Mila plots. "We moeten wel goed aangekleed zijn. Je kan natuurlijk niet je zwaard steeds in je hand dragen!
En we moeten..."

...

Het was inmiddels al nacht. Op precies te zijn, half twaalf. 
Ze had me kleding gegeven. Ze dacht dat ze zwaar waren maar het voelt eigenlijk best licht. Alleen de riem is wat zwaarder dan de rest. Aan het riem zitten soort hollen waar je dingen in kan stoppen (zo ook een zwaard wat vet handig is). 
In ieder geval, we waren helemaal klaar. We hadden ook een rugzak met voedsel erin en andere spullen waar je gebruik van kan maken. 
Maar ik voelde me toch slecht. Ja, ook van schuldgevoel. Maar het voelde gewoon niet goed...
Het voelde alsof er iets was gebeurd en ik ondertussen rustig mijn cupcakes zat te eten. 
Jack mijn naam riep en ik in die tijd met Mila aan het kletsen was... Iemand werd vermoord en ik veilig thuis zat..

Oke stop Hope. Je verbeeld je weer onzin! 

Ik wierp een glimlachende blik naar Mila en samen liepen we het huis uit, richting die ene donkere, gevaarlijke bos.