I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

100 ~

*POV Jack*

De tijd leek wel te stoppen. Ik stond op maar het leek wel een gevecht tegen mijn lichaam. 
Nee. Nee alsjeblieft. Ik reikte mijn hand en begon te rennen. 
"Nee.."
Alsjeblieft... Vernietig niet het enige wat me in leven hield.
Maar de grond onder mijn voeten leek weg te zakken want ik hoorde de schot. Mijn pupillen werden kleiner, mijn benen begaven het en ik viel met mijn knieën op de grond. Mijn adem stokte, mijn gedachten ging blank. Al mijn kracht leek van mijn lichaam verdwenen te zijn. Hope keek me geschokt aan en de laatste paar tranen rolden over haar wangen. 
Daarna werd de pistool op mij gericht.
Maar ik vluchtte niet. Ik bewoog niet. Het maakte me niks meer uit wat er hierna gebeurd. Ik heb verloren. Alles was voor niks.
Die stomme trainingen niet, dat geren niet. Het gehuil, het gelach, de momenten die we samen maakten. HET WAS HELEMAAL VOOR NIKS. 
En weer klonk een schot. Maar ik voelde niks. Langzaam keek ik op en zag ik hoe Elias verbaasd naar Claude keek. Daarna viel hij neer op zijn knieën. De soldaten haalden hem weg van Hope en ik nam mijn kans. Met de laatste krachten die ik in mijn armen had kroop ik naar haar.
Ik pakte haar vast en legde haar hoofd op mijn benen. De tranen rolden over mijn wangen.
"Hope verlaat me niet.. Alsjeblieft je bent het enige wat ik heb. Alsjeblieft.. ik smeek je.." Maar ze antwoordde niet. Ze legde haar hand op mijn wang.
"N.. Niet h-huilen.." Maar ik kon het niet. Hier lag de liefde mijn leven en ik toekijkend hoe ze dood gaat. Want ik KAN NIKS DOEN. Ik kan haar niet redden want het enige wat ik NU KAN DOEN IS TOEKIJKEN. 
Hope haar ogen begonnen langzaam te sluiten.
"Nee Hope alsjeblieft.." Ik keek naar haar handen. Ze trok met waarschijnlijk nog de overgebleven kracht haar horloge uit en legde die in mijn hand. Daarna keek ze me recht in mijn ogen aan. Haar prachtige, groene ogen die ik nooit meer zal zien. Ze opende haar mond en fluisterde haar laatste woorden. De laatste keer dat ik haar stem zal horen. De laatste keer dat ik haar zal aanraken, de laatste keer dat ik haar zal zien. 
"I'm you're hope, you're my hope." Daarna sloot ze haar ogen en haar borst stopte met bewegen. Ik drukte haar tegen me aan en schreeuwde het uit.
Ondanks het schreeuwen verdween de pijn niet. De pijn die meer pijn deed dan mijn wond.
Want deze was raak, recht in mijn hart. 
De stemmen om me heen waren vaag. Ik wou niet naar ze luisteren, ik wou ze niet horen. Ik wil voor de laatste keer haar warmte voelen. 

Toen werd ik door een paar teruggetrokken.
"LAAT ME LOS." Maar wanneer ik omkeek zag ik Parel en Lary. Vervolgens renden de vrouwen naar Hope toe met messen, doeken en meer. De baby.. 
En verscheen een tikkeltje hoop in me. Misschien.. raakte ik niet ALLES kwijt.

Voor mijn ogen zag ik hoe Claude de pistool op zijn hoofd richtte. Hij... huilde? Hij wou ons eerst vermoorden en toen wou die ons redden...
"Het spijt me..," hoorde ik hem zeggen. "Het spijt me Hope dat ik ook jou niet kon redden." De vader van Lary schreeuwde dat hij moest stoppen maar Claude liet de trigger gaan. Hij viel neer en de overgebleven sneeuw werd rood gekleurd. 
Ik draaide me om. Als de baby dood is dan wil ik hem niet zien. Dan zal ik officieel breken. Mijn dode liefde onder ogen komen en ook nog mijn kind.
Ik keek naar boven en de tranen rolden maar over mijn wangen. Van achter omarmde iemand me. Het was mijn moeder. Ze zei niks. Het enige wat ze deed was mij een knuffel geven. Laten kwam Lary, Parel en de rest en omarmden me ook. Mijn gesnik werd harder, dit keer hardop. En toen werden mijn ogen groot. Het gehuil van de baby echode door de bos. Ik draaide me met een ruk om en duwde iedereen opzij. Ik zag de baby, omwikkelt in een doek. Ik nam het kind in mijn armen en zijn gehuil stopte. 
"Het is een meisje," zei Josephina. "Hoe wil je haar noemen?" Ik dacht na over de naam. 
"Ik noem haar Grace," zei ik uiteindelijk.
"Waarom als ik vragen mag?" Ik keek haar aan. 
"Grace, ook wel dankbaarheid. Ik ben zo... dankbaar dat ik haar heb.. Het kind dat ik ga liefhebben voor mijn hele leven. De opvolger van Hapone."
"En haar hele naam?"
"Grace Hope Mattinson." Ze knikte en het werd geschreven op een stuk papier. Ik keek haar aan en zag dat ze... groene ogen had. Precies dezelfde kleur ogen als haar moeder, Hope. Weer liet ik de tranen stromen maar dit keer van blijdschap. Ik heb niet alles kwijtgeraakt.
Ik hield Grace stevig vast en ze keek mij met grote ogen aan. Ik glimlachte en iedereen keek me verbaasd aan. Ik keek hun allemaal dankbaar aan.
"Jokarick is officieel verslagen!" Iedereen schreeuwde uit blijdschap. Ondanks dat er doden waren was het ons gelukt. Elias was verslagen. Claude was dood en vanaf nu zal er vrede komen.
Ik merkte dat ik nog de horloge in mijn hand had. Ik ademde moeizaam wanneer ik het opende. De ouders van Lary en Parel keken verbaasd naar het ding wat ik in mijn handen had.
"De horloge van Lucija.." Ik vouwde het papiertje open en drukte het daarna tegen mijn borst aan. Nee, ik zal mijn hoop niet verliezen. 

De oorlog is voorbij.