I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

25~

*POV Hope*

De dagen zijn weer zoals ze waren. Nu ik alles weet, of tenminste een klein stukje van het geheel zijn mijn gedachtes in chaos. 
Ik weet niet meer wat ik moet denken, ik weet niet meer wat ik moet vinden. Nu ik thuis ben voel ik me wanhopig. Een lafaard, dat ben ik. 
En ik kan maar niet stoppen om aan hem te denken. 
Ik weet niet waarom. Ik weet niet wat deze gevoelens zijn maar wat ik weet is dat ik van binnen kapot ga. Niks is meer oke. Het is zelfs erger dan het ervoor was. 
Ik kan niet meer hopen. Ik heb niks om over te hopen. Ik kan alleen maar janken en dat is misschien het enige waar ik goed in ben. Weggelopen van mijn problemen en nu ook nog is spijt hebben. 
Maar ik ga niet terug. Uit schaamte. Maar ik ben nogsteeds boos. Ik heb ze niet vergeven. Ze kunnen er misschien niks aan doen maar het maakt me niet uit. Het zijn wel de kinderen van degene die mijn ouders hebben vermoord. Of gedood. Wat jij beter vindt klinken. 

Ik lig nu op mijn ouders hun bed starend naar de foto's die op de muur hangen. Het borrelt allemaal op, de pijn. 
Ik kon deze dagen haast mijn bed niet uit. En nu lig ik hier, in die van mijn ouders. Zacht en zo voel ik toch een beetje hun aanwezigheid. 
Als kind lag ik altijd bij hun. Ik was bang om alleen te zijn. Ik huilde elke nacht, roepend naar mijn moeder. 
Ze nam me in mijn armen, kuste me en troostte me. En zo viel ik in slaap in haar handen en belandde naast haar op bed. 
Ik voelde me veilig. Ik dacht dat ik nooit meer alleen zou zijn omdat mama en papa er waren. 

Maar zie, ik ben nu alleen. Helemaal alleen. 
De tranen schieten in mijn ogen en ik knipper maar ze gaan niet weg. Ik mis hem. Gek genoeg mis ik die irritante, arrogante Jack. 
Ik verlang naar hem. Ik wil hem zien, ik wil zijn stem horen, ik wil zijn warmte voelen en ik wil gewoon bij hem zijn. 
Maar hij heeft me gekwetst. En ik liep weg.
Wat ervoor zorgde dat ik nu nog meer in de dupe zit. De tranen rollen over mijn wangen en belanden op de dekens. Wat moet ik doen. Wat moet ik nu in hemels naam. 
Ik pak mijn haren vast en grom in mezelf. 

Ik sta op en loop naar beneden, open de la en haal een mes uit. Mijn handen trillen als wat en mijn adem lijkt te stokken. 
Ik druk het mes tegen mijn pols aan harder en harder tot er bloed uit komt. Geschrokken gooi ik het mes weg en val op de houten vloer. 
Mijn gesnik lijkt niet te stoppen en ik voel me van binnen breken. 
Ik wil zo graag terug naar de tijden dat mijn ouders nog leefden. Mijn wereld leek kleur te hebben toen. Maar tot de dag van vandaag herinner ik het me niet, de kleuren. 
Ik wil zo graag dat het word zoals het was...
Maar het is te laat en ik ben de oorzaak...En er is geen weg meer terug..