I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

19~

*POV Jack*

Ik kon haast niet slapen omdat ik teveel had geslapen (slim weer). Nadat Hope onverwacht haar hand op mijn rug had gelegd en haar geruste stem liet horen werd ik wat kalmer. 
Ik weet niet of ze me hoorde huilen of ze gewoon in haar slaap praatte. Het maakt niks uit. 
Toen ik wakker werd rook ik haar geur. Ik schrok, want even dacht ik dat ze naast me lag. Maar nee, ik lag in haar kamer. Ik kan me niet herinneren waarom en hoe ik hier kwam. Maar de dekens waren over me heen geslagen en ik voelde me heel comfortabel. 
Mijn hartslag versnelde wanneer ik besefte dat ze nu in mijn kamer kon zijn. Ik wou absoluut niet dat ze mijn brieven zou vinden. Of de blikjes alcohol onder mijn bed. 
Kinderachtig, vind je niet? Maar zelfs Parel weet het niet.
Naja, ze weet wel over de brieven maar ze heeft het nooit gelezen. 

En nu zit ik hier, met mijn blik naar haar gericht. Wanneer ik bij haar ben, voel ik me zo rustiger. Als ik het tegen Parel zou zeggen, zou zeggen dat ik verliefd ben. Misschien ben ik dat ook. Maar wie zegt dat ik dat wil?
Ik wil nooit meer liefde van iemand voelen. Sinds mijn ouders plots verdwenen wil ik niks riskeren. Ik wil niet weer gebroken zijn. 
Parel was sinds kleins af aan heel dicht bij me en ik hou van haar, maar niet op die manier. Op een of ander manier waren haar ouders en mijn ouders beste vrienden. Maar ik noch zij herinneren onze ouders. Ze waren plots weg. Geen foto, geen goed uitleg. Alleen geheimen. 
En dat vreet me om. Ik haat het dat het zo moest gaan. Ik wenste stiekem dat ik gewoon niet leefde. Als ik nooit op aarde kwam zou ik al die rot gevoelens niet hebben. 

Hope begon plots te bewegen en ik schrok. Maar ze veranderde van positie en lag nu op haar zaai naar mij gericht. Ik legde mijn hoofd op het bed en keek haar aan van dichtbij.
Haar emotieloze uitdrukking. Stiekem, heel diep van binnen, irriteert het me. Toon emoties. 
Ik zag nu alleen nog maar je tranen. Maar nooit echt emotie. Ik wil je zien breken, los gaan. Ik wil je blij zien, je glimlachen. 
Plots opende Hope haar ogen. Terwijl ze paar keer knipperde deed ik snel mijn ogen dicht. 
Ze ging rechtop zitten en geeuwde. Het was inmiddels waarschijnlijk al ochtend. Het was stil en ik wist niet wat ze deed. 
Tot ik een harde klap op mijn hoofd voelde. Ik sprong achteruit en keek haar met grote ogen aan. 
"W-WAT WAS DAT?" Ze keek me vies aan. 
"U bent echt een viezerik, wat gaat u mij aankijken wanneer ik slaap," zei ze met een zware toon. "Ik vond het al erg genoeg dat u in mijn kamer ging slapen!"
"Pardon?" zei ik verontwaardigd. "Je kon me wegsturen. En please, stop met dat ge-u." Ze fronste een klein beetje wat ze nooit had gedaan. 
"Ahum? Jij leunde tegen de muur aan en viel in slaap! Staand! En jouw kamer was aan de andere kant." Ze zuchtte diep en stond op. Ze struikelde en er kwam weer een zucht uit haar mond. 
"Laat dit niet weer gebeuren Jack!" De deur klapte hard dicht en ik schoot in de lach. 
"Ik mag je wel," zei ik tussen mijn lach door. 

Wat was het lang geleden dat ik heb gelachen..