I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

39~

*POV Hope*

'Hope, alsjeblieft.."
'Laat me met rust!' riep ik. Zijn hand pakte de mijne vast. Ik kon me niet losrukken en als gevolg gaf ik hem een klap.
Ik keek hem diep in zijn ogen aan. Hij leed... Hij had pijn... Maar ik rukte mezelf los en liep weg. 
'Hope! Alsjeblieft...' klonk de snikkende stem van Jack. 'Laat me niet alleen.. Je bent de enige over waar ik zoveel om geef...'
Nu draaide ik me om... ik wou naar hem toe rennen maar hij draaide zijn rug naar me om en ik kon niet meer bewegen. 
'Jack?' Hij liep en begon uit mijn zicht te verdwijnen. 
'JACK HET SPIJT ME! JACK... LAAT ME NIET ALLEEN!'

Hijgend kwam ik overeind. Mijn hoofd was bezweet en mijn hart bonkte in mijn keel. Wat een droom. Ik herinnerde hem helemaal.. het was net alsof God me ook nog in mijn dromen wou straffen. Alsof hij me wou laten zien wat ik nou werkelijk heb gedaan. Karma, als dat het goeie woord voor is. Alleen nu lijden er twee mensen in plaats van een. 
Of tenminste, ik denk dat hij lijdt. Misschien is hij me nu allang vergeten. Ik weet niet eens of hij me nog wel mag.. of hij me niet meer haat.. Ik heb erge dingen tegen hem gezegd. Ik heb hem beledigd, hem verlaten en sindsdien niet meer gezien. Ik mis hem zo erg.. zo erg.. En ik weet niet meer wat ik moet doen. 

Ik lag op een hele comfortabele bed. Deze kamer was bijna helemaal wit. De vloer was alleen bruin (logisch, het was van hout). Het was niet al te vrolijk maar ook niet al te depressief. Hier en daar een paar bloemen in een vaasje. Ook hingen er schilderijen en andere versiersels. 
Naast het bed zat een nachtkastje waar een brief op lag. Ik pakte het brief waar stond dat dit nu mijn kamer was. Oh ja. Na die ene boomgevecht werd ik gepakt. Heel naar, heel naar. Nu moet ik zoveeeeel vragen beantwoorden. Want ik heb niet ALLES verteld. Ik heb ze niet verteld over de rijkennamen, over wie daadwerkelijk mijn ouders hebben gedood en al helemaal niet over Jack zijn brieven. Ik vertelde alleen wat ik hiervoor nog niet wist. Het verhaal zonder details, laten we het zo zeggen. 
Op het nachtkastje lag ook een glas water die ik helemaal op heb gedronken. Ik had hoofdpijn en hoopte het hiermee een beetje te verlichten. 
Ik stond op en zag op een stoel al kleding voor me klaarliggen. Zoals verwacht was het een jurk en een strik voor mijn haar. 
Ik heb jurken al jaren niet aangehad. Want ik groeide en de jurken van mijn moeder waren niet bepaald.. mooi.
Precies wanneer ik de kleding in mijn handen wou nemen ging de deur open. Een meisje rond de twintig kwam binnen en ik raadde al dat het een bediende was.
"Oh mevrouw u bent al wakker!" Ik knikte en ze liep wat dichter naar me toe. 
"Mijn naam is Ella. Ik ben u persoonlijke bediende en ik kunt me volledig vertrouwen. Vindt u het goed als ik u haar doe?" 
"Ja... fijn om kennis met je te hebben gemaakt, Ella." 

Buiten mijn haar te hebben gedaan hielp Ella ook met het jurk. Mijn haar heeft ze gekruld en met een paar haren een staart gemaakt. De strik had ze daaraan vastgemaakt en eerlijk gezegd zag het er prachtig uit. Ik moest van haar wat meer in mijn wangen knijpen omdat ik er bleekjes uitzag. 
"Mevrouw, het ontbijt is klaar en ze wachten op u."
"Ze wachten op me?"
"Ja mevrouw. Iedereen eet hier gezamenlijk. Ook de bediendes."
"Oh oke.. Dank je Ella."

En vanaf het moment dat ik mijn voet buiten mijn kamer zette wist ik dat dit een hele lange dag wordt..