I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

86~

*POV Hope*

Eerlijk gezegd is mijn gedachtegang veranderd in de afgelopen dagen en misschien al een week. Er zijn te vage dingen gebeurd. En ja, ik ben nogsteeds verdrietig, bang. Maar minder dan eerst. Vooral nu Claude me ineens naar Lunary brengt. 
Terwijl hij rent kijk ik naar achter. 
"Ga je nog zeggen waarom je dit allemaal doet of wat?" Er kwam slechts gehijg uit zijn mond en ik besloot niet verder te vragen. Dat heeft bij Claude geen zin. 
Op een gegeven moment werd ik slaperig. Mijn buik deed gelukkig geen pijn en ik sloot mijn ogen. Ik wist dat als ik straks mijn ogen opendeed ik weer ik weet niet waar ergens belandt zal zijn. Maar het maakte me nu niks meer uit. En al snel viel ik in slaap..

Wanneer ik mijn ogen open deed zag ik bomen. Ik wreef in mijn ogen en keek slaperig om me heen. Ben ik nou nogsteeds in 't bos?
"Even dacht ik dat ik vastgebonden zou zijn aan een stoel," zei ik kil.
"Lunary is niet dichtbij," zei Claude die met zijn rug naar mij gericht stond. Zijn schouders gingen op en neer. "We moeten nog een heel klein beetje maar jij bent zwaar."
"Noem je me nou dik?"
"Ik ben niet degene die een meid zwanger maakt midden in de oorlog," zei hij. 
"Ha? Ik kon ook lopen hoor!" riep ik terug. Hij draaide naar me om en keek me aan. En toen, tot mijn grote verbazing, verscheen er een grijns op zijn gezicht.
"Met die kleine voeten van jou zouden we niet ver komen. Vooral jij niet." Ik wou iets terugzeggen maar ik hield mijn mond. 
Zijn hand gleed in zijn jaszak en haalde het uit met een brief in zijn hand. Het was een beetje verkreukeld wanneer hij het openvouwde. 
Hij wierp een snelle blik naar mij terwijl ik hem vragend aankeek. 
"Hierbij verklaar ik officieel Hope als de opvolger van Hapone. Vanaf de dag dat ze deze brief zal ontvangen, zal lezen, zal ze de macht bezitten om over de rijk Hapone te kunnen leiden," las hij hardop voor. Mijn ogen werden groot terwijl hij het briefje weer dichtvouwde en terug stopte in zijn jaszak. 
"Wacht wat?" ik moest het even door me te laten komen.
"En nu heb ik die brief," zei hij met een emotieloos toon. "Ik kan het scheuren, ik kan het verbranden, ik kan het laten verdwijnen. Ik kan..-"
"Doe wat je wil," antwoordde ik terwijl ik afwezig voor me af keek. "Ik ga toch dood."
"Maar dat is juist wat ik wil voorkomen." En meteen keek ik hem weer aan. Wat zegt hij nou? Eerst schoot die Lary in zijn been zeggend dat die ons zou vermoorden en duwde hij me van de stijle trap af. En nu wil hij me levend houden?
"U bent echt vreemd," zei ik vol verbazing in mijn stem. 
"Ik ken jouw moeder." En mijn mond ging open.
"Wat? Hoe?"

"Ik las het dagboek van mijn broer," zei hij met dit keer zijn blik naar de grond gericht. Hij zat inmiddels op de grond en had een moeilijk gezichtsuitdrukking. Hope begreep aan zijn houding dat er meer achter zat dan de moorden van Claude. Een oorzaak.
".. Maar je kent mijn verleden niet dus het heeft geen zin om het tegen je te vertellen."
"Dan vertel je het toch?" zei ik nieuwsgierig. 
"Waarom zou ik het aan JOU vertellen?"
"Nou Claude. Er zijn veel redenen. Een daarvan is dat als ik doodga ik met JOUW geheim doodga."
"En als je niet doodgaat?"
"Dan kan je me bedreigen," knipoogde ik naar hem. Hij wierp me een vreemd blik toe, daarna een twijfelend en daarna zuchtte hij. 

"... En dat allemaal stond in zijn dagboek die ik gevonden had. En daar stond jouw moeder in beschreven. Ze leek namelijk heel erg op Vallery, stond erin. Groene ogen en blond haar. En toen ze binnenvielen en ik Antonius van de trap af duwde vluchtte ze weg." Mijn adem leek te stokken. Mijn moeder... had dingen gezien, gehoord en meegemaakt die.. traumatiserend kunnen zijn. Ik geloofde Claude, ondanks zijn daden. 
"Mijn moeder had geen keus! En toch focuste je op Hapone!"
"Ik deed het niet om JOUW moeder," zei hij. "Je zal het niet begrijpen. Mijn gedachtes gingen blank en het enige wat ik voelde was woede en verdriet. Ik wou Hapone wreken. En in het dagboek stond dat Antonius wist dat jouw moeder, Lucija, niet mee wou vechten. Maar hij was verblind door de liefde van Vallery.."

Verblind door liefde. Wat je allemaal wel in staat bent om te doen, door alleen dat ene gevoel genaamd liefde.
En dat snapte Hope wel. Jack was berijdt om door het vuur te gaan voor haar. Hij stopte de bruiloft alleen voor mij. Hij redde me tientallen keren. 
En nu is die waarschijnlijk weer op zoek naar mij. Een gevaarlijke weg die hij toch waagt.
Ik zuchtte. 
"Dit is allemaal wel leuk en aardig maar waarom wordt IK achtervolgd?"
"Omdat jouw naam als eerst werd gevonden," zei Claude afwezig. "De dingen die ze uithaalden, soldaten moorden en vluchten. Niet lang daarna was mijn verhaal ook al bekend aan de leiders. En dat stomme opvolger systeem."

Hope sloot haar ogen en dacht over wat Claude had verteld.
Dit had voorkomen kunnen zijn. Als Antonius hun niet vond en ze niet met hem mee gingen. 
En dat stomme naam van me. 
Wat gek.

Ik was die ene meisje voor het raam, hopend dat alles wat er voor me ogen is gebeurd een droom zou zijn.

En nu...  Word ik de hoofdpersoon van het verhaal.

Maar is dat waar ik naar vroeg? Is dat waar ik naar hoopte?
Is dat waar ik naar verlangde?