I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

24~

*POV Jack*

Het is drie dagen geleden sinds Hope weg is gelopen. Het heeft een grote impact geleverd aan ons.
Vooral aan mij..
Ik kan niet slapen, heb geen eetlust. Meerde keren per dag hoofdpijn en geen enkel pil werkt.
Ik besefte eindelijk dat ik gevoelens voor haar kreeg. Ik heb zoveel angst..
Wat als.. wat als ze in gevaar is? Wat als de mannen haar gevonden hebben.. wat als ze ziek is geworden?
Ik ben bang. Heel bang. Maar ik kan niks doen. Ik kan niet weg.
Parel en Lary zijn in shock. Ik ook eigenlijk.
Dus... wij zijn de kinderen van de opvolgers wat ons ook de opvolgers maakt? Het is te bizar om het te geloven.
Ik ben de opvolger van de rijk Jokarick.
Het is niet dat ik het niet wil... maar ik ben er niet klaar voor.
En wie gaat ons geloven?
'Hoi wij zijn de opvolgers van deze rijk'
Ik denk dat wij aardig voor schut zullen staan. 

Een nieuw dag is aangekomen. Ik heb het koud, heel erg koud. Ik kreeg zelfs kippenvel. De dekens hielpen niet meer. Niks hielp meer. Mijn hoofd vervult met angst. En haar.
Moeizaam met mijn trillende lijf liep ik mijn kamer uit. Ik had een zwarte trui aan met eronder spijkerbroek. Mijn haar zat in de war en ik verdeed geen tijd om het te fixen.
Mensen om me heen zagen hoe slecht ik me voelde maar geen enkel die me aansprak. Ik denk dat dat door angst komt..
Ik kan snel boos worden. Vooral als mensen medelij tonen. Dan heb ik altijd het gevoel dat het fake is. Dat ze het zeggen om me te troosten. 
Ik heb er een hekel aan. Dan heb ik toch beter dat je niks zegt. Als Parel en Lary medelijden tonen dan geloof ik het nog, omdat ik ze al een tijdje ken. 
Ik loop naar de eettafel en neem plaats. Het is nog vroeg en dus slaapt iedereen nog. 
Ik kijk de ingang van de grot en mijn hartslag versnelt. Het doet zelfs een beetje pijn. 
Ik pak me vast bij mijn borst en begin te hoesten. Mijn handen beginnen te trillen, heviger dan ervoor. Tranen schieten in mijn ogen en rollen over mijn wangen. 
Ik kijk naar beneden weer, mijn hoofd rustend tegen mijn handen. Ik pak mijn haren vast en wil schreeuwen, gillen. Het doet pijn. 
Het doet pijn. 
In mezelf probeerde ik het te herhalen, de woorden die mijn ouders adviseerden te onthouden. Maar het kon niet. Mijn hoofd bonkte als was en er kwam geluid uit mijn mond. 
Mijn adem versnelde en ik zat daar. In mijn eentje te huilen. 
Het deed me denken aan vroeger. Hoe mijn ouders nooit meer thuis kamen na die ene dag. Na die ene kus, na die ene knuffel. 
Na die ene laatste woorden 'ik hou van je'. En toen, uren later vond ik die brief. Dagen en nachten verliepen en ik huilde en huilde. Parel was toen bij me omdat haar ouders ook niet meer kwamen. 
Ik herinner me hoe ze me troostte. Dat het een reden heeft, dat ze terugkomen. Maar ik hoorde haar huilen in haar kamer, alleen en hulpeloos. 
En nu zit ik weer in een vergelijkbare situatie alleen erger. 

Een warm hand rust op mijn rug maar ik kijk niet om. Ik wil niemand zien noch iemand horen. 
Alleen haar. Ik wil alleen haar. 
Maar het is te laat en ik heb het verprutst. En er is geen weg meer terug..