I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

13 ~

Ik voelde mijn lichaam zwaarder woorden en pakte mezelf bij mijn hoofd. Wegwezen. 
Maar terwijl ik dat dacht wist ik dat ik maar een procent kans had om hier weg te komen. Toch sloop ik, met kleine pasjes naar de deur van de slaapkamer. Het lukte maar toen ik bij het deur aankwam plofte ik op de vloer neer. 
Het kraakte en het werd heel stil. Mijn trillende handen hadden niet genoeg kracht om de deur open te maken en ik sloot mijn ogen, op hoop dat alles wat ik hoorde, mee heb gemaakt maar gewoon een droom was

...

Ik opende mijn ogen en het licht verblinde mij. Alle lampen stonden aan en ik werd lichtelijk geïrriteerd. 
Ik voelde iemands aanwezigheid en keek opzij. Tot mijn verbazing zag ik Jack, bij het bed zitten terwijl hij mijn hand vasthield. 
Langzaam haalde ik mijn hand weg. Ik snapte niet waarom hij zo veranderde. Hij redde me terwijl hij daarvoor nog tegen mij schreeuwde, mij weg wou.
En nu hield hij mijn hand vast.
Ik begrijp dat niet. Ik begrijp niet echt wat hij op dit soort momenten voelt. Stiekem, diep van binnen, hoopte ik het te begrijpen. Ik las wel is boeken en in elke boek verscheen een heel klein beetje 'liefde'. 
Op verschillende manieren. Er werd gehuild als iemand dood ging, twee personen werden verliefd, een moeder die voor haar kind zorgt. Men noemt dat liefde maar ik wil het zo graag voelen.
Ik wil weten wat het is. Misschien, toen ik klein was, begreep ik het. Toen mam en pap nog leefden. Nu ben ik in me eentje en ik voel alleen die leegte die er al een tijd was. 
Hoop is verdwenen. Inmiddels ben ik oud genoeg om te begrijpen dat het nutteloos is om op iemand te wachten die nooit zal komen. 
Ik voelde pijn in mijn borst. Verdriet. Maar ook angst. Deze mensen, Parel en de jongens, geven om me. Of willen om me geven. 
En stel ik zal me weer beter voelen. Een droom die waar komt. Alle gevoelens weer op zijn plek gaan staan en dan plots alles, alles van je wordt weggenomen. 
En je niks over hebt. Niks, alleen dat ene leegte en angst die je voor je hele leven zal hebben. 
Je kan niks doen, je kan niet rennen. Toekijkend hoe iedereen je verlaat, hoe iedereen overlijd en hoe iedereen vlucht. 
En niemand die je naam uitspreekt. Niemand die je hand vastpakt en je uit deze droom lijdt. 

Ik voel de schok door mijn lichaam wanneer iemands hand (die van Jack) op mijn schouder rust. Met een ruk draai ik mijn hoofd om en Jack kijkt me aan, met zijn glinsterende bruine ogen. 
Mijn borst gaat op en neer, alsof ik keihard heb gerend zonder te stoppen. En mijn hart bonkt in mijn keel, alsof ik wordt achtervolgt. 
Hij kijkt me aan, spreekt woorden uit maar ik kijk hem aan met angst in mijn ogen. 
Mijn handen trilden een beetje en ik voelde de angst over mijn hele lichaam verspreiden. 
Zijn ogen geven me rust die ik niet wil. Ze geven me angst wat mij bang maakt. 

Wat als ik echt... alles kwijt zal raken wat ik geprobeerd heb om op te bouwen?