Chapter 65: The Last Leaf

244 18 1
                                    

[Quin]

"Your improvement is rapid, Ms. Angelo," the doctor beamed as be finished checking some of my vital signs and other condition. Hindi katulad noon, malabo ang paningin ko sa araw na ito. Medyo mas'yadong maliwanag kaya ilang beses pa akong napapikit.

"For now, we'll be preparing you for your next chemoembolization next week, according to your schedule. Don't worry, we will do the best we can." Tipid akong ngumiti sa doktor at marahang tumango kahit hindi ko naman siya naaaninag.

Nasa kama na naman ako katulad ng palaging nangyayari. Nakangiti naman si Raven sa tabi ng kama at hawak-hawak ang aking kamay. Mom and Dad are on his side, obviously happy with what the doctor said. Wala sina Lawrence kasi nasa trabaho.

I didn't know Raven took a leave after he found out about my condition. He has his three month one and instead of having some steamy time in a beach or his favorite places somewhere, he is in a hospital tending me.

"Will it be painful again?" tanong ko sa isang kontrolado at kalmadong boses. Ang alaala sa loob ng pasilidad na iyon ay bumadha sa aking isipan at hindi iyon lahat maganda. Masakit pa nga, lalo na pagkatapos nito.

The scrutinizing mixture of pain and weariness kills anyone who will enter unprepared.

"Depends, but mostly it will. Anyway, you're a strong woman and you can manage because you have encountered the same thing and you did it." He smiled genuinely. May ilan pa siyang ipinaalala bago nagpaalam dahil may mga pasyente pa siyang kailangang asikasuhin.

"Did you hear that? You're improving..." Naupo si Raven sa aking tabi at niyakap pa ako mula sa likuran. Napailing-iling na lang ako at sinulyapan sina mom at dad na naglalambingan din sa sofa.

My room is another harem of lovebirds and it is really fine. I have my own pair...

"Yes. Maraming salamat..." Sumandig ako sa kan'yang katawan bago napapikit. Ang sarap sa pakiramdam. Parang pag-aari ko ang buong mundo kapag ganitong kulong na kulong ako sa kan'yang mga bisig.

"Why are you thanking me?" I bet his brows are raised right now. Wala namang mangyayari kung titingnan ko pa talaga lalo na at inaayos ko muna ang sarili para bumalik sa kahit papaano ang aking nag-iisang malabong mata.

The other one is a proxy eye. At least I have one. They had to remove the previous eye because the metastatic cells reached it. This one, almost dysfunctional too. May nakaabot na pero naagapan ng iilang paglalapat ng gamot. Ang pagkakakita ko kahit kaunti na lang ay maituturing kong isang awa at dakilang pagmamahal N'ya.

I may be dreadful and miserable without Raven and my family... But without Him, I am nothing. I am not religious at all. For me, there is a great difference between religiousness and being spiritual. Nothing will change the fact that we have only one God, in different names and introduced in different doctrines.

As long as you believe and follow, you are saved. He has no physical body, He is a spirit. And he is felt within. He is worshiped by songs of praises, prayers and obedience.

"For being here and helping me recover..." mababa ang boses na sagot ko. Tumahimik siya nang ilang segundo kaya awtomatiko akong nagtaka. Ano na naman kaya ang iniisip nito?

Tatanungin ko na sana siya pero mahina na lang akong natawa nang pinupog niya ng halik ang aking pisngi. Matunog pa 'yon na para talagang sinasadya.

"You're welcome," he whispered. I can't help but sigh in contentment as a response of my tight chest from severe joy. If only time could stop so that we can stay like this until the end.

Kaya lang kailangan naming magpatuloy. Hindi rin naman namin alam, baka may mas maganda pa rito sa hinaharap. There is a reason behind why life is always going on to the future, and not the reversal. If we think about it, how is life like this.

A Crossroad ✔Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon