Sleep Talk

Od zachodu do wschodu słońca || Yukine

Jak zwykle wieczorem zabierałam z biurka latarkę.
Kocyk leżał zawsze na szafce przy drzwiach.

Wzięłam go i zawiesiłam go na swoich ramionach, wyglądając przez okno.
Słońce chyliło się ku zachodowi.
Wyszłam na zewnątrz i rozłożyłam puszysty koc na trawie za domem.

Usiadłam po turecku.
Patrzyłam na pomarańczowe już słońce i zmieniające kolory niebo.

Nagle poczułam jak ktoś siada obok mnie.
Łatwo było się domyślić, że to ty.
Pompony twojej czapki poruszają się z każdym twoim ruchem.

Zaśmiałam się cicho.
Ty prychnąłeś i oparłeś swoją głowę o moją.

Patrzyliśmy tak na zachód słońca w milczeniu. Jednak po chwili nasze spojrzenia się spotkały.

Twoje oczy przypominały słońce, które przed chwilą zaszło.

Uśmiechnęłam się i cmoknęłam cię w nos.
Odsunąłeś się, aby po chwili mocno mnie przytulić.

- Yuki, co jest?

Zapytałam.
Opowiedziałeś mi o kłótni z Yato.
O niezbyt miłej wizycie u Bishamon.
I o tym, że masz chwilowo dosyć ratowania ludzi przed zjawami.

Wysłuchałam wszystkiego i gładziłam cię po plecach, żeby trochę cię uspokoić.

W tym czasie niebo zaczęło się mienić od gwiazd.
Stwierdziłeś, że gwiazdy są jak ludzie.
Jedne gasną, drugie świecą pełnią blasku, a jeszcze inne dopiero zaczynają świecić.

Zamilkliśmy.
Zatopiliśmy spojrzenia w czarnym niebie nad nami. Niektóre gwiazdy spadały, więc zaproponowałam żebyśmy pomyśleli życzenia.

Prychnąłeś na tą propozycję, ale ostatecznie się zgodziłeś.

Minęło trochę czasu odkąd przyszedłeś.
Położyłeś się na kocu.
Przeciągnąłeś się i przymknąłeś oczy.

- Może wejdziemy do środka, skoro jesteś śpiący?

- Nie.

Pociągnąłeś mnie za rękę.
Teraz oboje leżeliśmy.
Wciąż trzymałeś mnie za rękę.

Uśmiechałeś się z zamkniętymi oczami.
Pocałowałeś mnie w policzek i szepnąłeś coś podobnego do "dobranoc".

Odpowiedziałam ci i przytuliłam cię wolną ręką.

Zasnęliśmy na kocyku.
Pod rozgwieżdżonym niebem.
I spaliśmy tak do wschodu słońca.

Aishiteru, Yukine.