GÜNEŞ

11.KANDIRMACA

                                                                   ÜÇÜNCÜ KISIM

                                                                        RENESME

11.KANDIRMACA

“ Baba seni özleyeceğim.”                                                                                    “Bende seni ufaklık. Kendine dikkat et ve buranın tadını çıkar. Seni çok seviyorum     bir tanem.”                                                                                                           Babamı ve annemi bu gün çok üzmüştüm. İkiside benim iyiliğimden başka hiç bir şey düşünmüyorlardı. Beni burada bırakmak onlara fazla gelse de sırf ben istiyorum diye buna katlanıyorlardı. Babama sıkıca sarıldım. Aklımdan defalarca özür diledim.                                                                                                 “Hadi artık Renesmee gitmen lazım. Charlie yokluğunu fark etmeden evde olmalısın.”                                                                                                                “Tamam bay Cullen annemle de vedalaşıp gidiyorum.”                                             Babamın yanında duran anneme sarıldım. Kokusunu olabildiğince içime çektim. Özleyeceğim o kokunun üstümdeki kıyafetlere iyice yerleşmesini istedim. Annem hayatımda sahip olabileceğim en değerli varlıkların başında geliyordu. Şu anda kalbimin atmasını ve sahip olduğum herşeyi ona borçluydum. Karnındaki yaratığın nasıl bir varlık olacağını bilmeden,korku dolu gözlere ve ölüme meydan okuyarak benim nefes almamı sağlayan bu kadın hayatımın en değerli varlığı olmalıydı elbette.

“Renesmee seni özleyeceğim bebeğim.”

“Bende seni özleyeceğim anne. Gece bilgisayarın başında sizi bekliyor olacağım. Herşey için özür dilerim anne, ben sizi endişelendirmek istememiştim. Söz veriyorum aptalca bir şey yapmayacağım.”

“Pekala gitme vakti. Charlie yokuğunu anlamadan odanda olmalısın ufaklık.”

Annem haklıydı. Charlie birkaç dakika sonra beni kontrol etmek için odama gelebilirdi. Bu yüzden hemen eve geri dönmeliydim.

Annem ve babam ormanın aşağısına doğru koşmaya başladılar. Onlar karanlıkta kaybolurken ben de arkamda duran Jacob’a baktım. Yüzündeki ifade endişeli olduğunun en büyük kanıtı idi. Anlattığım hikayenin tek bir cümlesine inanmadığına emindim. Bu gece olanları ,tam anlamıyla, olduğu gibi anlatmamıştım. Babamın kafamın içindeki düşünceleri duyacağını bildiğim için ona küçük bir illüzyon ile bazı resimleri düşünerek karşılık vermiştim. Aslında babam düşüncelerimi değil benim beynimde ona göstermek istediğim anıları okumuştu. Yeteneğimi geliştirirken bunu yapabileceğimi bilmiyordum ama kendime göstermeye çalıştığım anılarımla beynimin içini doldurduğumda düşüncelerimin sadece o anıdan ibaret olduğunu fark etmiştim. Birkaç denemeden sonra kendi kendime anılarımı gösterirken babamın bu anıları kafamdaki düşünceler olarak algıladığını fark ettim. Tabi bu her zaman işe yaramıyordu. Bunu sadece çok iyi odaklandığımda başarabiliyordum ve bu çok kısa süreli oluyordu ama bu akşam babamı bir iki dakikadan uzun bir süre oyalayabilmiştim. Fakat Jacob’ı babamı kandırdığım gibi kandıramıyordum. Bakışları anlattıklarıma inanmadığını ve bu konu üstüne gideceğini söylüyordu.