KALKAN

6

Hikayeye olan ilgi gerçekten çok hoşuma gidiyor.Keşke sınav haftasını da girmeseydik.Bu hafta 2 tane deneme sınavım var.Eğer yeni bölüm gecikirse gerçekten özür diliyorum.

Yorumlar SEYMEN ve EREN arasında gidip gelmiş.Birlikte okusak daha iyi olur sanırım.

Bu arada ufak bir not daha.İnsanları şaşırtmayı seven bir kişilik olduğumu söylemiş miydim?

İthaf isteyen olmuş.Bu bölümü ona armağan ediyorum.

@ekkooo

----------#-#-##'##--#'

Hayatta geriye sarmak istediğimiz anlar vardır.Hiç olmasını istemediğimiz,yaşadığımızı unutmak istediğimiz anlar.Onlardan fazlasıyla pişmanlık duyar,başımızı duvarlara vurmak isteriz.Sanırım benim durumum da bu oluyordu.

Hatalarım olmuştu,yanlışlıklarım,çocukluklarım.Onların bedelleriyse hatalarımın bilmem kaç katıdır belki de.

Ailemizi değiştiremeyiz derler.Peki yaptıklarımızı değiştirebilir miyiz?Geçmişe giden makine şu anda en çok ihtiyacım olan şeydi.Veyamutantlar arasındaki şu geçmişe giden çocuk.Şu anda en çok ona ihtiyacım vardı,sanırsam.

Ailelerimizi seçemediğimiz gibi olacakları da seçemiyorduk.Bunlar değişmez olanlardı,değişmeyenler.

Ben ise bana pis pis sırıtarak bakan kişiye o rezil hareketlerde hiç bulunmamak isterdim. Olmasaydı da olurdu benim için.

Bana sırıtarak bakan kişiye baktım.Onu yok etme gibi bir şansım yoktu,öyle değil mi?

''Senin burada ne işin var?'' dedim şaşkınlıkla ona bakarak.

''Daha önce de söylediğim gibi.Asla kim olduğundan kaçamazsın Gazel.'' Bana böyle bir şey söylemiş miydi? Doğrusu hiç hatırlamıyordum. Zihnim daha önemli şeylerle meşguldü. Onunla bir daha karşılaşacağımızı düşünmediğim için önemsememiştim bile.

''Hadi ama!''dedim.''Sen sadece bir taksi şoförüsün.Senin araba kullanman falan gerekmiyor mu?''

''Aslında...''arkadaki sese odaklandım.''Kuzenimle bu şekilde tanışmanı istemezdim.''

EREN

''Ailenin de senin gibi garip olduğunu anlamalıydım.'' Kollarımı göğsümde birleştirerek gözlerimi Eren'e diktim. Yanıma gelerek bir önümdeki sıraya oturdu.Rahattı,fazlasıyla.Bense görünüşümün veonun aksine gergindim, merakımı dizginleyemiyordum.Neler oluyordu burada?Onun ne işi vardı?Bunlar aklımı kurcalayan sorulardı.

''Bizi garip olduğumuz için evlatlıktan reddeden aile mi?'' dedi alayla konuşmaya çalışarak. Anlaşılan o ki yarası büyüktü. Kesinlikle herkesin hatırlamak istemediği geçmişleri olurdu.Bence,onunki de bunlardan birisiydi.Ses tonu umursamaz gibi çıksa da gözlerindeki acı buradan belli oluyordu.

''Neden buradasınız?''Normal kızlar gibi vicdan azabı falan çekeceğimi sanıyorsa yanılıyordu.Ben takmamayı severdim.Şaşırsa da cevap verdi:

''Hedefim için.Kazanılmamış şeyler henüz zafer sayılmazlar.Zafere doğru ilk aşama.'' Sinirlenmeye başlasam da belli etmemek için aklıma beni mutlu eden anılarımdan birkaç tanesini getirdim.

''Çok açıklayıcı bir cevap sayılamaz.Yani?''

Oturduğu yerden doğularak bana doğru eğilmeye başladı.