Madelaine Blackpearl (Tamamlandı)

Yeni Hayat

Etrafa baktım. Eski bir evdeydim. Eski kötü bir ev. Aurası berbattı. Ruhların dolandığını hissedebiliyordum. Ama göremiyordum. Üzerime baktım. Mahvolmuştum.

Enerjimi hissedemiyordum. Boynumdaki kolyelerin enerjisi çok silik bir şekilde mevcuttu. Ama onların enerjisini harekete geçirebilecek benim gücüm yoktu.

Lanet buydu. Kalbim atmıyordu. Güçlerim alınmıştı. Kalbim atmazsa güç damarlarımda dolaşamazdı. Kalbimi taşa çevirmişti. Gerçekten bir taşa.

Yorgundum. Belki de sadece dinlenip öylece ölmeliydim.

...

—Efendim burada bir kız var. 17 yaşlarında. Üzerinde kimlik ya da herhangi bir şey yok. Uyuyor. Çok yorgun düşmüş. Sanırım saldırıya uğramış ama darp izi yok.

Gözlerimi açtım.

—Kız uyandı efendim. Adınızı hatırlıyor musunuz?

Adamın suratına boş boş baktım.

—Madelaine Blackpearl.

—Neden buradasınız?

—Sizi ilgilendirmez.

—Reşit olmadığınız için ailenizi çağırmak zorundayım.

—Çağırmak zorunda falan değilsiniz. Hem bu ev perili değil mi ne işiniz var bursada? Size musallat olmadan gidin buradan. Ben de eve gitmeliyim.

Ayağa kalktım. Fiziksel olarak dinlenmiştim. Güçlerimi hissetmemem her şeyin bir rüya olmadığını gösteriyordu.

—Sizi eve bırakalım.

Başımda dikilen uzun boylu polise baktım. Hemen arasında bir kaç metre gerisindeki aynadan da arkamdaki ruha.

İlerledi içimden geçti ve polisin içine girdi. Onları gönderirken diğer ruhlar beni üst kata çıkardı.

Koltuğa oturdum. Ayna olmadığı sürece onları göremiyordum.

—Evet Madelaine kimsin?

—Ben bir cadıyım. Lanetlenmiş bir cadı.

—Cadılar zaten lanetli varlıklardır. Asıl merak ettiğim yüzündeki bu keskin nefretin sebebi ne?

—Bir adam.

—Aşk bu nefreti hiç bir göze konduramaz.

—Aşk değil. İntikam duygusu. Beni lanetleyen kişiye bu nefretim.

—Sanki karşında o varmış gibi bakıyorsun.

—O karşıma çıktığı zaman muhtemelen gözlerimdeki nefretten bile ölücektir.

—Kolyenin aurası çok güçlü.

—Bu zayıflamış hali. Artık kullanamıyorum bile.

—Kalbin atmıyor ama yaşıyorsun.

—Dediğim gibi lanetliyim.

—Belkide her şeyi bırakıp bir insan hayatı yaşamayı denemelisin. Okula gidebilir kıyafetlerin ve paranla hava atabilirsin. Onları korkutabilirsin.

—Benden kesinlikle korkarlar.

—Senden değil Madelaine. Gözlerindeki bakıştan.

—Güçlerimi istiyorum.

—Bu mümkün değil. Belki de mümkündür. Ama bu zamana kadar kimsenin bulamadığını bilmelisin. Ayrıca seninki çok daha güçlü olanı. Güçlü olmasaydı çoktan enerji laneti yok ederdi.