Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aslında biz, iki yıldız kadar birbirimize uzağız.
|•••|
Marie Jane de bir akşam üstü. İkindi güneşinin turuncusu ortama sıcacık bir hava katarken karşımdaki kızın gülüşü dünyalara bedel. Son zamanlarda onunla birlikte geçirdiğim anlara takılıyorum. Bi' an için onun atmosferinde kaybolup sarhoş oluyorum. Etrafımda kızılca kıyamet kopsa da ayılamıyorum. O... beni öyle büyülüyor ki... o an ölsem... gözüm açık kalmaz... dünyanın en mutlu insanı olurum... Dostoyevski'nin dediği gibi; içimdeki kalp konuşmaya başladığında nasıl sessiz olacağımı bilmiyorum...
Sorulardan ziyade ortaya atılan konular konuşuluyorken saçını üstlerden iki kulak yapmıştı. Üzerinde gri ince bir kazak vardı. Gözleri berrak ve ruhu tertemizdi.
"Ben de evde PES atmaktansa halı sahada toz yutmayı severim." Dedim. "Kirli adamın tekiyim."
Yârim güldü. Buna nasıl karşılık verirdi? "Havuzda yüzmektense denizde yüzmeyi severim." Dedi. "Güneşin battığı an olmalı."
"Güzel! Korku filmlerini arada sırf adrenalin olsun diye izlerim."
"I-ıh! Asla! Daima gülebileceğim şeyler izlemek isterim. Korkmaktan hoşlanmıyorum ve arada ağlamaklı film izlerim."
"Üç çocuk isterim. Üçü de kız olmalı."
"...?"
Kızın yüzünde ki ifadesiyle kahkahalar atarken acayip eğleniyordum. Oturduğum yerden kaşla göz arasında yükselip karşımdaki kızın dudakları üzerine küçücük bir öpücük kondurdum.
"Öpmesem olmazdı." Dedim. "Çok güzeldin."
"Beni gafil avladın."
Göz kırptım. "Her zaman."
Doğru zaman mıydı bilmiyorum. Anı kollamıyor, olduğu gibi yaşıyordum zaten. Sabah Albay'ın evinde takılırken Üvercinka ve Vera biraz aklıma girmişti. Sadece onları dinliyordum ve Üvercinka, Vera'nın sevgilisinden aldığı yüzüğü denerken bunun hoş bir jest olduğundan bahsedip duruyordu. Ben de cebimde kalan son birkaç kuruş ile bize bir yüzük aldım. Bunu ona ne zaman versem? Şimdi versem... çok mu ileri gitmiş olurum? Belki. Ama ben çok düşünmem zaten. Düşünmeden adım atar, yaşarım. Kendi yüzüğümü parmağıma takmışken onun ince elini kavrayıp yüzüğü usulca parmağına geçirdim. Kalpten kalbe giden yolumuzun nişanı bunlar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
