Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Nerede olursan orası gülüyor Gözlerin de o bakış var "Her şey bir gün düzelecek" diyor.
•Her Şey Bir Gün Düzelecek•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Senden uzak kalmak ruhumu incitiyor.
|•••|
Son iki gündür ellerimin titremesine engel olamıyordum. Öyle çok titriyorlardı ki çorba içemiyordum, yazı yazamıyordum. Neden bu kadar titriyorlardı? Neden korkuyorlardı? Kalacağımı söylediğim için ayaklarım titremeliydi oysaki. Gitmek için onlara hüküm vermediğimden onlar ısrarcı olmalıydı. Ama benim ellerim titriyordu. Korkudan mı? Korkmuyorum ki. Titriyorlar ama. Sanki bir şeylerin habercisi gibiler... hani yolunda gitmeyen bir çok şey varken ben de onlardan birisiyim ve onlar bana bunu anlatmaya çalışıyor. Kaç! Bu bina enkaz, altında kalacaksın.
"Gerçekten burada olduğuna inanamıyorum." Dedi Dua.
Bir an duraksadım. Hastanedeyiz çünkü. Yârim'in tedavisi başlatılmıştı. Hastane de kalacaktı bir süre ve bu odayı onun için hazırlıyorduk. Bir şey yaptığım yoktu aslında. Birkaç kutu çıkarmıştım yukarı. Dua'ya yerleştirmesinde yardım ediyordum. Ama evet buradayım. Yârim yarın ilk gün sen de gelir misin diye mesaj atınca koşa koşa gelmiştim. Arkadaşı olarak...
"Seni kabul etmeyeceğini düşünüyordum. Çok kararlıydı. Ya da sen onu kabul etmezsin demiştim. Anlarsın ya."
Elimdeki koliyi dikkatlice masaya bırakırken suratımı buruşturdum. "Okuduğun aşk romanlarına yazık ettin be Dua. Hadi Yârim neyse de ben asla öyle bir şey yapmazdım." Dedim biraz da alınarak. "O da o an kendini öyle mecbur hissetti. İki aşığın böyle ayrılması kötü bir son olurdu."
"Doğru. Bunu ancak aşk romanında görürdüm zaten." Dedi kız. "Ama siz şimdi aşıktan çok iki yakın arkadaş mı ne olmuşsunuz."
Arkamda kalan kıza bakmadan başımı sallarken dalgınlaştım. "Öyle öyle. Aşkı olarak istemedi beni yanında, ayrıldı. Ben de arkadaşı olarak devam etmek istedim. Biraz gönülsüz ama kabul etti beni. Arkadaşı olarak..."
Bu iyi hissettirmiyordu ama çok kararlıydı. Arkadaş kalmamız konusunda yani... Üzülürsün diyordu. Üzülmemi istemiyordu ama kendini de üzüyordu. Oysaki moral ve motivasyon kaynağı olarak çevresinde eşe, dosta, arkadaşa ihtiyacı vardı. Kanser sağaltımında etkili olan her şey onunla olmalıydı ki en olumlu sonuca ulaşmalılardı. İstenmediğimi düşünmemeye, aslında beni korumaya yönelik hareket ettiğine inanmayı seçtiğimden buradayım ve burada kalacaktım. Hoş arkadaşı da olsam bırakıp giderek dışardaki bir yabancı da olsam Yârim'e üzülmeyeceğim bir dünya olduğunu sanmıyordum. Arkadaş olarak kalmamız tam olarak neyi değiştirdiyse...
