Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
O sabah yine erken kalkmıştım. Vücudumun gönderdiği ağrı sinyalleri öyle güçlüydü ki tekrar yatağa girmek istiyordum. Başımda filizlenen ağrıyı durduramıyordum. Yüreğimdeki acıyı kesecek ağrı kesici yoktu. Son bir güçle ayaklanıp ağzıma tek bir lokma koymadan kendimi sokağa atmaktan kendimi alamıyordum. Talep ettiğim acı beni öldürüyordu, fark etmiyordum. Hava öyle soğuktu ki ince giyindiğimi bile bilmiyordum. Öyle ya aklım başımda değildi benim. Aklım beni terk edeli çok olmuştu. Aylardan Şubat, mevsimlerden kıştı. Çok soğuktu. Kalbim dondu.
Yârim'in tedavisi iyiye gitmiyordu. Söylemiyorlardı ama anlıyordum. Damarı ilacı kaldıramamıştı. Hastalık onu iyice sarmıştı. Dua'dan beklenen medet dua etmeye evrilmişti. Bizim kızın inancı tükenmişti. Her gülüşü bir veda taşıyordu. Bize veda ediyor gibiydi. Hele o gece beni parkta çok ağlatmıştı. O bir vedaydı ama ben kabullenmedim. Öleceğini... yok olacağını düşünmek istemiyordum. Bunu kaldıramıyorum, kaldıramazdım.
Geceler gündüze karışırken şubat ayı da bitmiş, bu yıl dört yılın sonunda fazladan bir günde, biz evlerimizde uyuyup uyanırken birileri bir daha uyanamamamıştı. Bir çiçek solmuş, bir daha açmayacaktı.
Haberi hastaneye varınca aldım. İçimde bir şey sonsuza kadar yok olurken zar zor ayakta kaldım. Daha önce tatmadığım öyle güçlü bir acıya maruz kaldım ki nefes alamadım.
"Ne demek onu kaybettik?" Diye sordum karşıma kim geçtiyse. "Bana uyacağına söz verdi! Öldü ne demek?!"
Önüme çıkana saldırdım. Beni içeri almadıklarında çıldırdım. Aklımı... kaybettiğimi hissediyorum... aklımı kaybediyordum. Aman Allah'ım... lütfen... o olmaz... o olmasın... ben olurum. Yeteri kadar iyi bir insan değilim! Annemi üzerim, ders çalışmam, yalan söylerim. Çimlere basar, bazen yere çöp atarım. Ben olsam, beni alsan.
Gerçeği inkar sürecim anında baş gösterirken bir bir geldi tüm tanıdıklar. Bir ara Alya, Dua'ya saldırdı. Kızına içeri girip kızını yaşatmasını söyledi. Bağrı yanarken yakmayı ihmal etmedi. Cayır cayır yaktı. Tüm acısını küçük bir kızdan çıkarmaya çalıştı.
