Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başını alıp gitmek sevdaya dahil değil.
|Cahit Zarifoğlu|
"Lass sie nicht spielen!" Dedi uzun boylu çocuk. Çocuk parkında oynamak için biraz büyüktü. Sert, kaba bir aksanı vardı. "Sie ist krank. Es infiziert unu auch." (O oynamasın. Hasta o. Bize de bulaştırır.)
Küçük kız "Meine schwester ist nicht krank." Dedi. "Sie hat sich erholt." (Ablam hasta değil. O iyileşti.)
"Krank und kahl!" Dedi diğer çocuk. "Sie sicht ekelhaft aus!" (Hasta ve kel! İğrenç görünüyor!)
Küçük kız yumruklarını sıktı. "Du bist unhöflich und gemein! Du bist schieße! Schau, deine zähne sind faul!" (Sen kaba ve kötüsün! Sen iğrençsin! Bak dişlerin çürümüş!)
İri çocuk bunu duyduğu anda Dua'yı ittirdi. Kız yere sertçe düştüğünde dizi acıdı. Yârim "Tu es nicht. Hör auf! Lass meine schwester!" Diye bağırdı. (Yapmayın. Durun! Kardeşimi bırakın!)
İri çocuk gözlerini ona çevirip suratını buruşturdu. "Halt die klappe, du kranker freak. Los geht's, jungs. Lass uns nicht länger hier bleiben, wir werden krank." (Sen sus hastalıklı ucube. Hadi gidelim çocuklar. Burada daha fazla durmayalım hasta oluruz.) Dediğinde yanındaki arkadaşları kahkahalar atarak gitmeye başladıklarında kızların etrafındaki birkaç çocukta olan biteni görüp duyarak kızlardan uzağa kaçtı.
Yârim çok üzülmüştü. Parka gelmek onun fikriydi. Ama böyle olacağını bilseydi asla gelmezdi. Dua'nın yerden kalkmasına yardım etti. "Gehen wir nacht hause, schwester. Niemand wird mit uns spielen..." (Eve gidelim kardeşim. Kimse bizimle beraber oyun oynamayacak.)
"Eve mi?" Dedi Dua. Konuştuğu dili değiştirdiğini bile fark edemeyecek kadar üzgün ve... ve... sinirliydi. Öyle güçlü bir öfke hissediyordu ki o çocuğu yenemeyeceğini bilse de kafasına vurmak istiyordu. "Ama daha arkadaş edinmedik ki!"
"Baksana kimse bizimle arkadaşımız olmak istemiyor." Dedi Yârim. İlk kez olan bir şey değildi bu. Hep böyle olurdu. Yârim'i kimse istemez o yüzden Dua'yı da dışlarlardı. "Hadi kalk gidelim."
"Ama eve gitmek istemiyorum, Yârim. Salıncakta sallanmak istiyorum."
Yârim kaşlarını çattı. "Kimse bize sıra vermeyecek." Dedi. "Oyun oynatmayacak, Dua. Hadi eve gidelim."
