Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Senin benim olmanı istiyorum. İçimde mi kalacak bu duygu?
|bts|
Bir akşam üzeri Bostancı, Duman konseri. İlk kez öptüm seni.
Yârim ile yan yana yürüyorduk. Arada birbirine değen kollarımız dışında hiçbir temas yoktu. Ölü ay ışığının eşlik ettiği iki genç insandık. Kız güzel, oğlan yakışıklı sayılırdı. Dünya düz değil, ruhun hissettikleri gerçekti. Ona karşı öyle güçlü bir çekim içindeyim ki kalbim boğazımda atıyordu. Ben böyle durumlardan hoşlanmam. İlk kez böyle bir karışıklıkla karşı karşıyayım zaten. Ama bu kıza bir yanlışım olsun istemiyordum. Tam o noktada kalpler kadar akıllarda karışıktı. Öyle ki arkama bakmadan kaçmak istememe sebep olan bir karışıklıktan bahsediyorum. Çocukların eteklerine kapanıp kızla beni bir araya getirmelerini istemişken şimdi beni kurtarmalarını isteyeceğim. Bu aralar düşünüyorum; bu kız benim için doğru insan mı oluyordu? Peki bu ihtimal neden beni heyecanlandırıyordu? Peki bu ihtimalden nasıl emin olacaktım?
Öptüm işte. Yürek arka planda söyleniyordu. Aman Allah. Ölene dek, mezara dek, yine seni arıyor, diyordu ve biz birbirimize bakıyorduk. Çok güzeldi. Beni tamamen etkisi altına almıştı. Çok ufak yaklaştım başta. Bir gözlerine bir dudaklarına baktım. Sessiz bir izin istedim. Hafif tebessümü ve bana uzanan başı benim onayımdı. Belki de o an ikimizde bir rüyanın içindeydik. Ben hiç uyanmak istemedim. Bu ne kaçış, bu ne gidiş, öyle delice bir aşk. Varılmaz, dönülemez, gel benimle dolaş. Onu öperken yüzü ellerimin arasında, dudaklarının tadını daha alabilmek için üzerine eğilmiştim. Bana tutundu o an. Karşılık vermek için acemiydi ama nasıl hoşuma gidiyordu. Ah, kimin için atıyor bu yürek? Söyle kimin için atıyor bu yürek?
Evlerine yaklaştığımızı fark ettiğimde bu akşam bu işi bağlamadan eve geri dönmeyecektim. En azından denemeliydik. Olmazsa yolumuza bakardık. Ben yoluma bakardım. Ama o öpücükten sonra doğru yolu bulabilir miydim? Eğer tüm hayatım bir aldatmacadan ibaretse bu kız doğrusu olsa yeter gibiydi...
Tam bahçe kapısının önünde "Yârim?" Diyerek kızı durdurduğumda bana baktı. Öyle güzel ki bana kalırsa... bahsedip durduğu çiçekler kadar narin ve zarif. Onu üzer, boynunu büker, soldurursam kendimi hiç affetmezdim.
Hemen arkamızda olan Dua da gelip yanımızda durdu. Gayet doğal bir şekilde ikimize de baktı. Ih! Bu kız beni öldürecekti. Çileden çıkarmıştı. Peşimizden bir an olsun ayrılmamasına illet oluyordum. Yani neden? Kızı yiyecek değilim ki! Tamam belki biraz yerdim ama biraz.
Yârim bakışlarımı fark edip "Dua bize bir izin verir misin?" Dediğinde kız benden yana bir bakış atıp "İçeri giriyorum. On dakika sonra gelmezsen polisi ararım." Demeyi ihmal etmiyordu.
