Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni sevmek intihar. Kaçıp kendini kurtar.
|•••|
BİRKAÇ GÜN ÖNCE YARİM UYGAR'IN MEZARI
Buraya gelince artık eskisi gibi ağlamıyordum. İyi de olduğum söylenemezdi. Artık yıpranmış mezar taşında elimi gezdirip toprağa dokunmaktan korkmuyordun. Yine de kurtulamadığım, ayırt edemediğim pek çok şeyin içinde boğuluyor, yok olup gidiyordum. Buna da yaşamak denirse Yârim, yaşıyordum.
"Keşke... benden mutlu ol, diye söz almak yerine ne yapmam gerektiğini söyleseydin. Ben aşık oldum ve öldüm. Ölümle aşk benim için aynı şeyleri ifade eder oldu. Aşka da ölüme de o kadar yabancıydım ki karşıma çıktığında beni darmaduman ettiler. Ve bana her ikisini getiren sendin.
Ne yapacağımı bilmiyorum, Yarim. 10 yıl geçti ama benden geçmiyor işte. Sıkıntılıyım. Bunu kendime ben yapıyorum. Aşamıyorum seni. Sen... orada öyleyken... ben burada mutlu olmayı kendime yakıştıramıyorum... Bu kötü bir şey bilmiyorum ama seni aşmak istiyorum. Ne demek istediğimi anlıyorsun değil mi? Nefes almadan 10 yıl yaşadım ben... artık böyle yaşamak istemiyorum..."
Bir avuç toprağı avucumun içinde sıkarken gözlerimden gecikmiş yaşlar akmaya başlamıştı. Etraf bulanıklaşırken nefesim sıkışıyordu. "Yârim..." Titreyen sesim, buz kesen ellerim, ciğerlerimi karartan sigaramdan ibaretim. Aklıma dolan sözler canımı daha çok yakıyordu...
Sende buldum sevgiyi, Aşkı senle yaşadım. Bilseydim ayrılık var, Sana hiç bağlanmazdım.
Artık başka çare yok, Senden bana fayda yok.(*)
"Sadece... keşke ben de ölebilseydim, Yârim... ne yapacağımı bilemeden yaşamak hiç kolay değil... geçen tüm zaman sadece acıdan ibaretti...
Olmak istediğim kişi bu değil, Yârim. Duvarların arasında sıkışıp kaldım ve böyle ölmekten korkuyorum. Birinin bana yardım etmesinden, birinin beni sevmesinden, birini sevmekten korkuyorum. Seni... seni sanki zaten kaybetmemiş gibi tekrar kaybetmekten korkuyorum.
Bunca zaman sonra değil bir başkasını olduğum kişiyi bile sevemiyorum... Kendimden nefret ediyorum...
Öldüğünü artık olmadığını bilerek kendimi kahretmek yerine seni sevmeye devam etmek, ben de ki yerine saygı duyacak biriyle mutlu olmak istiyorum. Çok şey istemiyorum, değil mi?
Bana yaşattığın acı verici aşkın ardından mutlu olanı tatmak istiyorum, Yârim. Bunun seninle olmamasının bir nedeni olmalı... kaderimiz bizim bilmediğimiz farklılarla doluysa bambaşka insanların hayatına böyle dokunuyor olmalıyız... çember büyüyor. Benden istediğin sözü tutmaya çalışacağım... bir daha ne benim ne de Dua'nın rüyalarına ağlayarak girme diye... benden ziyade sen mutlu ol diye...
