Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gel gidelim, yolları bana sorma, ne bileyim Gidelim buradan, pusulam rüzgâr Kendimi yediğim yılları bana sor, var mı hevesin? Gidelim buradan, pusulam rüzgâr.
Pusulam Rüzgar/Melike Şahin
•
|DEVA ÖZÜ|
Bir aile sadece anne ve babadan oluşmazdı. Yağız böyle bir aile sahipti. Onu annesi ve babası kadar seven ve arkasını kollayan bir ailesi daha vardı ki sanıyorum onları kimselere değişmezdi. Ona imrenmemek imkansızdı. Ne kadar şanslıydı bu adam? Farkında mıydı? Onların yanında gülmeden durduğum bir an yokken; onlardan nasıl kaçardı? Bu cana yakın, sıcak kanlı insanlardan ben biraz korkuyordum. Ya, beni sevmezlerse? Ya, beni onun yanına yakıştırmazlarsa? Adam beni bu halimde kolumdan tuttuğu gibi getirmişti yanlarına. Bari pantolon giyinseydim. Biraz rimel sürseydim...
"Bu kız çok güzel, Yağız amca." Diyen sarı saçlı oğlan çocuğuna gülümseyerek bakıyordum.
Yağız bana yaklaşıp "Umut bu. Can'ın oğlu." Dedi.
Başımı salladım. O kadar çoklardı ki isimler öğrenmem için biraz zamana ihtiyacım vardı. "Merhaba, Umut." Dedim.
"Merhaba, güzellik." Dediğinde güldüm.
Yağız küçük çocuğu kucağına alıp "Lan sıpa. Nereden biliyorsun sen böyle konuşmayı?" Diye sordu gülerek.
"Babam anneme öyle diyor, Yağız amca." Dedi.
"Doğru. Baban der."
İlhan Berk'in ikizleri olduğunu bildiğim kızlar yanıma geldiğinde beni çay içmeye davet ettiler. Açıkçası seve seve kabul ettim. Gergindim ve acil rahatlamam gerekiyordu. Ayrıca elime bir başka bebek daha verirler diye de korkuyordum. Uzay tatlı bir bebekti ama susturmayı beceremiyordum. O yüzden hızlıca ortam değiştirmek en iyisiydi. Çocukların yanında kendimi kasmıyordum. Çocuklar rahat varlıklar... hemen kaynaşmıştık!
İkizler birbirinin tıpa tıp aynısı değildi ama ayırt etmek zaman istiyordu. Bir kere çok güzellerdi. Çocukların hepsi çok güzeldi. Kızlar etrafımda koşuşturup dururken adı Bora olan kucağımdan kalkmıyordu. Umut ise oyunda baba değil de benim bebeğim olmak istiyordu. Bir ara kendimi oyunlarına kaptırıp onlar gibi konuşurken içeri annelerin girdiğini çok sonradan fark ettim.
