Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Rixton/Me and my heart broken heart Disfruto/Carla Morrison
🎶
ig/careuzay
•
•
•
•SEN, BUNCA MAHVOLMUŞ ŞEYE DEĞERSİN•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Bunca kargaşanın içinde seni bulmam nasıl bir mucize?'
|•••|
——-YAĞIZ ÜSTÜN——-
Sabah insanı değildim. Uyumak zor olduğundan bir ölü gibi uyumuşken resmen zombi olarak uyanıyordum. Dün gecenin üzerine daha da ağır kalkmıştım. Soğuk bir duş alıp hazırlanırken ve suyun altında soluksuz kalırken birkaç şeyi bir arada düşünüyordum. Hastanede işler başı çekerken aklımın Deva ile meşgul olduğunu fark ettim. Devran'ı dert ettiğimi, durumun canımı sıktığını hissettim. Çözülmesi gereken bir vaka, yakalanması gereken bir katil, kurtarılması gereken genç bir adam vardı. Sevilmesi gereken güzel bir kadın ve çamurda debelenip duran bir ben vardım. Günün yoğun olacağını biliyordum. Üzerimi giyindiğim sırada annem aradı ve o zaman benden vazgeçmeyen bir ailem olduğunu anımsadım. Çocuklarla aktif bir şekilde mesajlaşıyorduk ama özel olarak kimseyi arayamamış, bazen aramalarını cevaplayamayıp sonradan da geri dönmemiştim. Bu beni kötü biri yapar mıydı?
"Baban biraz hasta, bu tarafa gelmeyi düşünüyor musun oğlum?"
