Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uzun uzun vedalaşamam, sızlayan yüreğim uygun değil buna. Kaybedenler ancak böyle veda eder.
|W.S.|
Parlak ışık gözlerimi aldığında önümü göremez oldum. Hazırlıksız oluşumdan dolayı tökezledim ve dizlerimin üzerinde yere düştüm. Resmen kör olmuştum. Takip eden saniyeler de sesi çok tanıdık birileri konuştu ve birileri kollarıma girmek suretiyle beni yerden kaldırdı.
"Yağız? İyi misin kardo?"
Bu ses... bu ses Can'a aitti.
"Bu uçmuş." Dedi Özgür. "Ayakta duramıyor. Ne çektirdiniz lan çocuğa? Kim ne verdi? Çabuk itiraf etsin! Bana da versin."
"Ben bir şey vermedim." Dedi Can. "Her boku kendi içiyor. Yağız bu. Bulmuştur yine bir şeyler."
Gözlerimi kırpıştırıp kaşımaya devam ettiğim saniyeler de bulanık görüşüm yavaş yavaş düzeldi ve netleşti. Şimdi karşımdaki sahne karşısında küçük dilimi yutacaktım. Aklımı kaçıracaktım belki de. Dört genç adam yüzüme bakarken İlhan Berk aralarında ki en uzunu olarak seçiliyordu. Fırat'ın genç esmer yüzünde ne olduğunu anlamamış bir ifade vardı. Can ile Özgür halime gülüyordu. Bu adamlar genç görünüyorlardı.
Kaç?
19.
Neden?
Nasıl?
"Siktir." Derken bir adım geri kaçtığımda çocukları da korktum.
"Ne oluyor lan?"
İlhan Berk kaşlarını çatıp "Sorun ne, Yağız?" Diye sordu. "İyi misin?"
"Sorun ne mi?" Diye tekrar ettim. "Sorun... sorun çok büyük."
Dengesiz adımlar atarken tüm kavram bilgimin içine edilmiş gibi hissediyordum. Hala her şey olduğundan canlı ve parlakken gözlerim acıyordu. Neler oluyor? Ciğerlerime aldığım nefes yetmemeye, başım dönmeye, kulaklarım uğuldamaya başladı. Şoka bağlı panik atak geçiriyor olmalıydım ya da kalp krizi! Yardım edin! Ölüyorum! Ellerimi kaldırıp baktığımda tanıyamadım. Bu eller benim miydi? Yüzüme dokundum. Ellerimi vücudum da gezdirdim. Ben de çocuklar gibi mi gözüküyordum? Ben de 19 yaşında mıydım?
"Yağız, iyi misin?" Diye sordu Fırat. Tedirgindi. Olayın ciddiyeti yine ilk o kavramıştı. "Neyin var?"
"Ben... bekleyin... nefes alamıyorum..."
Panik oldular. Ne yapacaklarını şaşırdılar. Özgür, Fırat'ı kolundan tutup sarstı. "Niye nefes alamıyor? Fırat bir şey yap!"
