VAVEYLA

2.Bölüm

1HaftaSonra

1 Haftadır hastanedeydim. Kolumdaki sızılar azalmış,fakat ayağım hâla aynı durumdaydı. Hiçbirşey hissetmiyordum. 1 Hafta boyunca ağlama krizlerine girip babam dışında kimseyle görüşmek istememiştim. Ezgi'yle bile...

Kapı açılma sesiyle bakışlarım kapıya çevrildi. Babam elinde tekerlekli sandalye ile odaya girdi. Yanaklarımdan yaşlar süzülürken babama baktım. Babamın da gözleri dolmuştu. Ben şimdi buna mahkûm mu kalacaktım?

"Hadi bakalım kızım,çıkıyoruz hastaneden. Ben çıkış işlemlerini hallettim. Evimize gidiyoruz artık."

Odanın kapısı tıklatılınca derin bir nefes aldım. Hemşire gelip kolumdaki serumu çıkartmıştı. Tekerlekli sandalyeye oturmama yardımcı olduktan sonra odadan çıktı. Dizlerimin üstüne sırt çantamı aldıktan sonra babam tekerlekli sandalyeyi yavaşça sürmeye başladı.

Hastaneden çıktığımızda ciğerimi temiz havayla doldurdum. Adem Abi bizi görmesiyle arabanın kapısını açtı. Bize doğru yaklaşıp bana sevecen bir gülümsemeyle
"Deniz,geçmiş olsun. İyimisin?" Dedi.

"Gördüğün gibi Adem abi" dedim gülümsemeye çalışarak.

Babamla adem abi beni arabaya el birliği ile bindirdikten sonra tekerlekli sandalyeyi katlayıp bagaja koydu. İkiside arabaya binince boğazımı temizledim.

"Annem nerde baba?"

"Başı ağrıyordu. Dinleniyor evde."

"Anladım."

Derin bir nefes alıp kafamı cama çevirdim. Dışarıyı seyre dalarken babamın sesi ile bakışlarım babamı buldu.

"Eve asansör yaptırdık kızım. Öyle büyük bir asansör değil tekerlekli Sandalyenin girebileceği şekilde. Evde rahat et diye."

Gözlerim doldu,fakat ağlamamak için bakışlarımı tekrar cama çevirdim.

"Saol baba." Diye mırıldandım.

"Yarın fakülteye gidebilir miyim?" Diye sordum babama.

"Gidersin tabi güzel kızım. Adem abin seni bırakır. Zaten Ezgi ben yardımcı olurum okul içinde dedi."

"Hıhım"

-

Eve vardığımızda gözlerimi camdan çektim. Adem abi tekerlekli sandalyeyi bagajdan çıkardıktan sonra babamla beraber beni tekerlekli sandalyeye bindirdi. Adem abiye görüşürüz dedikten sonra babam beni sürmeye başladı. Eve girip asansöre bindikten sonra asansörün havası nefesimi kesmişti. 1. Kata vardığımızda asansör açıldı. Ezgi'nin bizi karşılamasını beklemiyordum.

"Hoşgeldin güzelliiik." Sesi oldukça enerjikti.

"Asıl sen hoşgeldin canım." Dedim gülümseyerek.

"Sen in aşağı istersen Selim Amca. Ben hallederim gerisini." Dedi Ezgi.

"Tamam kızım saolasın. Birşeye ihtiyacınız olursa ben aşağıdayım."

Ezgi başıyla onaylarken beni odama doğru sürdü.

Odaya girdikten sonra Ezgi'nin yardımı ile yatağıma oturdum.

"Yarın Fakülteye gelecek misin canım?" Diye sordu Ezgi.

"Bir yanım o kadar gelmek istiyor ki,ama bir yanım adını bile duymak istemiyor Fakültenin." Dedim kararsızca.

"Şşt Geleceğin Avukatısın kızım sen. Karamsarlık istemiyorum. Yarın Fakülteye birlikte gidiyoruz. Konu kapandı."

"Yalnız ben sınava da girmedim. Kesin kalcam bu sene." Derincesine bir of çektikten sonra Ezgi'ye baktım.