İki zıt kutup, iki imkansız yol.
Bir yol Deniz, bir yol Ateş... Ortası imkansızlık. Zıt kutuplar birleşir miydi?
İki kişilik savaştı bu. Ama bu savaşta tek kişilik cesur yoktu. Ateş yaklaşırsa sönerdi, ya da yok ederdi. Deniz yaklaşırsa yok olurdu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baş ağrısı ile sızlanıp gözlerimi araladım. Bu ne biçim ağrıydı öyle? Yatakta doğrulup alnımı sıvazladım. Dün gece geldi aklıma. Ne çok içmiştim..
Soru-cevap kısmına kadar herşeyi net bir şekilde hatırlıyordum. Sonrası kesik kesikti. Ateş'in beni kucağına alması falan filan...
Baş ağrım her dakika artarken bileğimdeki toka ile saçlarımı sıkı bir at kuyruğu yaptım. Komodinin üzerindeki telefonu aldığım gibi saate baktım.
Ne?
11.39 mu?
Bu kadar uyumuş muydum?
Kapının tıklatılması ile boğazımı temizleyip "Gel." Diye mırıldandım.
"Günaydın." Dedi Ateş sırıtarak. Yüzündeki ifadeye anlam veremiyordum,Ama gülümsedim.
"Günaydın.." Ateş beni kucakladığı gibi mutfağa getirmişti. "Ezgi ile Onur uçağa binecekmiş 1-2 saate kadar. Bir kaç saate kadar gelirler. Konum attım." Diye mırıldandı.
"Güzell." Diye mırıldandım kahvaltıma başlayarak. Ateş bardağıma çay doldurmak için ayaklanırken telefonum çaldı.
'Babam arıyor...'
"Pardon." Diyerek aramayı cevaplandırdım.
"Efendim babacım?" Diye sordum gülümseyerek. "Güzel kızım. Çok özledim seni. İyi misin?" Diye sordu.
"Bende seni çok özledim babam. İyiyim. Sen nasılsın? İlaçlarını alıyor musun?" Diye sordum ard arda.
"İyiyim güzel kızım. Sesini duydum daha iyi oldum. Alıyorum ilaçları. Merak etme. Annenin de selamı var." Dedi babam neşeli sesiyle. Aslında selamı yoktu. Annem bana hiç selam söylemezdi. Babam yine mutlu olayım diye pembe yalanlar söylüyordu.
"Kendine çok dikkat et babacım. Seni seviyorum." Diye mırıldandım.
"Bende seni çok seviyorum güzel kızım. Şimdi işe gitmek için evden çıkacağım. Ararım seni tekrar. Öpüyorum çok."
"Bende öptüm çok." Diye mırıldandım ve aramayı sonlandırdım. Ateş de çay bardaklarını masaya bırakıp yanıma tekrar oturdu.
"Nasılmış baban?" Diye sordu Ateş. "İyiymiş,çok şükür." Diye mırıldandım.
"Çok sevindim." Diye mırıldandı omletinden bir çatal yiyerek. "Ama sanki moralin bir şeye bozuldu?" Dedi sorar gibi.
