VAVEYLA

16. Bölüm

"Kızım..."
Sislerle kaplı Uçurum kenarında babamın sesini işittim.

Benim burda ne işim vardı?

"Baba!" Diye bağırdım korkuyla.
"Baba! Nerdesin?"

Önümü göremiyordum.

Etraf zifiri karanlıktı.

Ağlamaya başladım deli gibi.

"Kızım! Deniz,Nerdesin!"

Babamda beni arıyordu.

"Baba! Burdayım sesime gel!" Dedim hıçkıra hıçkıra ağlarken.

Korkuyordum...

"Baba!" Diye bağırdım tekrar.

Etraf biraz netleşmeye başlarken karşımda babamın silueti belirdi.

"Baba,babacığım." Dedim onu görmenin sevinciyle.

"Canım kızım." Dedi babam.

Ona doğru ilerledim.
"Neredeyiz baba?" Diye sordum.

"Hiç olmamamız gereken bir yerde." Dedi babam.

Farkındaydım...

Babam yanımdan geçip benim az önce durduğum uçurum kenarına ilerledi.

"Baba dikkat et!" Dedim sitem ve korkuyla.

Uçurumun en dibine yaklaştığında yüzünü bana döndü.

"Kızım," dedi babam yumuşacık sesiyle.
"Ben gidince,annene sor. Herşeyi öğrenmek istediğini söyle. Sana herşeyi anlatacak."

"Nereye baba!" Dedim gözlerim dolarken.

"Senden çok uzağa..." dedi,ve kollarını iki yana açtı.

"Hayır!" Diye bağırdım.
"Gidemezsin!"

"Seni çok seviyorum Deniz'im." Dedi ve bedenini ucu bucağı sisten görünmeyen uçurumdan aşağıya bıraktı.

"Baba!" Diye feryat ettim.

Yapmamıştı değil mi?

Uçurumdan atlamamıştı değil mi?!

"Babaaa!" Dedim hızla uçurumun kenarına gelirken.

"Deniz uyan..." dedi o ses...

Ateş'in sesi...

İyi de zaten uyanık değil miydim?

Uçurumdan atlamak istedim.

Babam gibi,bende ölmek istedim...

Fakat yapamıyordum.

Kendimi boşluğa bırakmak istedim..

Sanki görünmez kollar tarafından tutsak edilmiştim hayata.

"Bırak!" Diye haykırdım.
"Babam gitti! Bende gideceğim!"

"Deniz!" Dedi o güzel ses.

Neredeydi?

Neden sesi var da kendisi yoktu.

Görünmez kolların arasında cebelleşiyordum.

"Bırak nolur!" Dedim feryat etmekten kısılan sesimle.

"Nolur..." dedim son kez.