PAPATYA

4. Bölüm

Kendime geldikten sonra kapatdığım telefonumu açtım. Esma 3 kere aramıştı ve sonunda pes etmişti galiba. Eminim görüştüğümüzde bana neden öyle davrandığımı sorucak. Onun için birşeyler uydurmak zorunda kalıcağım galiba.

Birkaç dakika sonra telefonuma mesaj geldi. Numarayı tanımıyordum ama sadece "Selam. Neden öyle yaptın ben gelince?" yazılmıştı. Ben kim olduğunu anlamadım ve "Kimsiniz?" yazdım.
"Benim, Koray."
Onun ismini gördüğüm an heyecandan ne yazacağımı bilemedim. Gözlerim büyüdü onun adını gördüğümde. Numaram yoktu onda. Esma'dan almış olmalı idi ama beni neden umursasınki diye düşündüm. Bir dakika öylece kaldım ve sonra cevap verdim.
"Seninle bir alakası yoktu."
Anında gördü ve cevap verdi:
"Emin misin? Kendimi bi garip hiss etdim."
"Öyle hiss etdirecek birşey yoktu."
"Peki. İyi misin?"
"Harikayım."
"Güzel."

Bu kadar oldu sohbet. Sonra whatsApp'dan çıktı. İsmini kayd etdim. Hiç olmasa bir ümit beni arar ya da yazar diye. Ne kadar da aptalım. Sevgilisi olduğunu biliyorum ve yine de bana yazmasını istiyor ve yazmasını bekliyordum. Asla gerçekleşmeyecekti ama. Zaten yazmadı bile. Her akşam sürekli son görüldüsüne bakıyordum. Saat 2-ye 3-e kadar online oluyordu. Online oluşunu izlemek de aşka dahil mi peki?

Tanrım, deliyordum resmen. Bana hiç yazmıyordu. Neden yazssınki hem? Ben onun neyiydim ki? Sadece bir arkadaş...

Hatta 1 hafta sonra yine dayanamayıp ağladım. Kalbim acıyordu. Odamda yalnızdım ve online oluşunu izliyordum. Kendime nefret ediyordum ağladığım için ama yine de ağlıyordum ve kendimi dayandırmak çok zor oluyordu. İşte o zaman üniversite seçimlerimde değişiklik yaptım. Onun olduğu üniversiteyi seçmeyecektim. Şehirdeki ünlü üniversitelerden biri olan "Arslan Üniversitesi"-inde okuma kararı aldım. Koray'ın olduğu üniversiteden daha güzel, daha büyük ve daha uzaktı. Mahalleme oldukça uzaktı ve orayı seçenekler içine almış olsam da orada okumayacağımı biliyordum. Yani önceden kafayı Koray ile ola bilmek için o üniversiteye takmıştım ama şimdi istemiyordum. Sırf Koray ile ola bilmek için okumak istediğim üniversiteyi değiştirmiştim.

O gün aşağı indim ve anneme pilanımı değiştirdiğimi söyledim. Annem başta razı olmadı ama beni kararlı gördüğünde babamın kararına bağlı olduğunu söyledi. Akşam babam geldiğinde onunla birlikte salona geçtim. Televizyona bakıyordu. Derin bir nefes aldım ve kumandayı götürdüm. Televizyonu kapatdım. Babam yüzüme baktı ne olduğunu anlamak için.
- Babacım, seninle birşey konuşmam gerek.- Dedim.
- Buyur kızım.- Birşey konuşmak istediğimi anladığında dikkatle dinlemeye başladı.
- Baba, ben üniversite seçimlerimde bir değişiklik yaptım. Artık o ünlü Arslan Üniversitesinde okumaya karar verdim. Senden de fikirlerini almak istedim.
Babamın yüzünde kızgın ifade belirdi.
- Hani Koray'ın üniversitesinde okuyacaktın, ne oldu?! Mert de orayı istiyordu zaten. Hep birlikte okurdunuz.
Babam ola bilir ama çok aptalca birşey söyledi o an. Onların okumak istediği yerlerde sırf beraber olarız diye okumak zorunda mıydım?!
- Baba, seni anlıyorum, oranın çok uzak olduğunu düşünüyorsun evet ama benim kararıma saygı duy lütfen. Ben hedeflerimi yüksek tutmak istiyorum ve o üniversite benim geleceğim için çok önemli, anlıyor musun?- Hedeflerimi yüksek tutmak konusunda yalan söylemiyordum bu arada. Gerçekten de o üniversite benim geliceğim için çok önemli idi ve Koray'ın olduğu üniversite iyi olsa bile ben orada okuyamazdım. Onunla aynı yerde olamazdım...
- Seni öyle tek başına gönderemem oralara. Ne derler sonra?!
- Baba, sen ciddi misin?!- Kendime ne kadar hakim olmaya çalışsam da sesim yüksek çıkmıştı.- İnsanların düşünceleri kızının eğitiminden daha mı önemli gerçekten?!
Babam sinirlenmişti ama dediğinin ne kadar anlamsız olduğunu anlamıştı da.
- Bu konuyu sonra konuşacağız! Seni öylece gönderemem dedim o kadar.
- Ben o üniversitede okuyacağım!- Aniden gelen cesaretle söyledim ve odama gitdim sinirle. Babam arkamdan "Konuşmana dikkat et Kayla!" diye bağırdı. Sinirle odamın kapısını vurdum ve kulaklığımı taktım. Annemin babamı ikna etme seslerini duymak istemiyordum. Ama sonunda benim istediğim olucaktı. Aslan burcuydum ben, istediğimi koparmayı başarırım!

Cevapların çıkmasına 10 gün kalmıştı. Her geçen gün heyecanım daha da çok artıyordu ve gitdikce geçebileceğimi düşünmemeye başlamıştım. Ya bana kolay gelen soruları yalnış yazmışsam?! Hayatım başıma yıkılırdı.

Esma ile kafede buluşduk. O olaydan sonra bana sebebini sormuştu ve ben de annemle kavga etdiğimi söylemiştim ve çok alakasız olsa da inanmıştı. Koray ile de yolda birkaç kez konuşmuşduk o kadar.

Ben çayımı içip kekimi yiyordum. Bana baktığından haberim bile yoktu. Bana dedi:
- Bana söylemek istediğin birşey var mı?
Ona anlamadım ve ona baktım.
- Hayır, yok ama neden sordun?
- Üniversite için şehire gidecekmişsin?- Yüzünde kırgın olduğu görünüyordu. Ben ona söylemediğimi fark edememiştim bile. Bu aralar depresyondaydım. Sadece yiyip ağlıyordum. Halen Koray'ın sevgilisi olduğu gerçeğini kabullenemiyordum. Her akşam konuştuğu birinin olması beni çok üzüyordu ve bu günlerde 2 kilo almıştım bile.
- Şeey, sana söylemediğimi biliyorum ama daha tam bilmiyorum.
- Bana neden söylemedin demiyorum neden düşünceni değiştirdin diyorum.
- O üniversitenin benim için iyi olmadığına karar verdim. Arslan üniversitesi daha iyi.
- Neden?
- Ne demek neden? Arslan üniversitesini sen de çok iyi biliyorsun. Orası hayallerimin yeri.
- Ama sen orayı hiçbir zaman düşünmedin Kayla. Sen hep abimin olduğu Demirel üniversitesini istedin. Orası hayallerinin yeri idi. Şimdi beni kandırma da gerçekleri söyle.- Suratı ciddi bir görünüm almıştı. Ben de ciddi görünmeye çalıştım.
- Burada söylenecek gerçekler yok Esma. Sana söylemediğim için özür dilerim. Babamın son kararını duymam gerek ama büyük ihtimalle izin vericek. Geleceğimi düşünüp orayı seçtim. Biliyorum senden ve Mert'den uzakta olucam ama eğitimim için önemli bu. Tüm olay bundan ibaret.
Esma birşey demeden yüzüme baktı bir süre. Sonra ah çekerek kafasını indirdi.
- Sadece benden gitdikce uzaklaşmandan korkuyorum. Zaman ve mekanın bizi ayırmasını istemiyorum.- Yüzüme bakarak dedi.
Gülümsedim ve elini tutdum.
- Seninle olan arkadaşlığımı hiçbir şey bozamaz Esma. Bunu asla unutma, tamam mı?
"Tamam" diyerek bana baktı ve gülümsedi.

Sonra üniversite pilanlarımızdan bahs etdik. Arslan üniversitesi hakkında en az benim kadar biliyordu ve orayı çok seviyordu. Sadece oraya yüksek toplayanlar gire bilirdi ve Esma yapamayacağını düşünerek orayı seçmemişti bile.

Esma'ya bahs etmesem de Mert'e üniversite seçimimi değiştirdiğimi söylemiştim. Mert hiç beklemediğim bir şekilde çok kızmıştı. Oysaki bana öyle davranmazdı. Evet, kızacağını düşünmüştüm ama bu kadar da değil. "Hayallerimizi yıktın" gibi şeyler söyledi. Bana çok kırılmıştı ve telefonu yüzüme kapatdı. Bir hafta olmuştu ve konuşmuyorduk. Bi de onun için üzülmüştüm ve depresyonumu kötü etkilemişti.

Aniden Mert kafeye girdi. Ben çok şaşırdım çünki ona haber vermemiştik. İçeri girdiği an bana gülümsedi ve yüzünde mutlu bir ifade vardı. Gelip yanımıza oturdu ve "Selam kızlar" dedi. Çekinerek selam verdim.
- Burada olduğumuzu nerden bildin kanka?- Esma dedi.
Mert bana bakarak:
- Kayla'nın evine gitdim, annesi söyledi.
- Bize mi gitdin?- Şaşırmıştım. Benimle kavgalı olduğunu düşünmüştüm oysaki.
- Evet. Seninle konuşmam gereken birşey var idi. Üniversite hakkında.
Olayı anladım ve bıkkınlıkla dedim:
- Mert, lütfen yine başlamayalım. Seninle kavga etmek istemiyorum.
- Ne? Kavga mı etdiniz siz?- Esma hiçbir şey anlamamıştı.- Ve ayrıca bana söylemeden Mert'e mi söyledin?!
- Kızım, senin tepkini biliyordum işte. Hem lafın gelişi söylemiştim ona da.
- Şimdi bırakın bunu. Size haberim var. Annemlerle konuştum. Ben de Arslan üniversitesine gidiceğim.
-Ne?!- Esma ile aynı anda söyledik.
-Baban ile de konuştum. Onu bilirsin, beni çok sever. Senin yanında olacağımı söyledim ve sevine bilirsin, onayını aldım. Yine beraber olacağız yani.- Mert bizim şaşırmışlığımıza aldırmadan konuştu ve son cümlesini büyük bir hevesle söyledi.

Ben şok olmuştum. Mert'in hayali de Demirel üniversitesi idi ve sırf benim için pilanlarını alt üst mü etmişdi yani? Hem de cevapların çıkmasına bu kadar kısa süre kalmışken...