PAPATYA

32. Bölüm

Koray yapmış olduğu lezzetli yemeklerle sofrayı donatdı. Yemek yerken sohbet ediyor ve güzel vakit geçiriyorduk. Koray bana çok ilgili davranıyordu. Bu hoşuma gidiyordu. Evet, sadece hoşuma gidiyordu. Önceki ben olsam sevinçten havalara uçardım. Bu ilgisi karşısında umutlanırdım. Geri zekalı eski ben!

Yemekler bitdi ve ben tabakları toplamaya ona yardım etdim. Esma şimdiden uyumaya gitmişti bile. Tüm işi Koray'la bana bırakmıştı. Tabakları mutfağa götürdüm ve arkamdan Koray geldi. İlk defa yine bu evde yalnız kalmıştık. Gözünü benden kaçırıyordu. Birşeyler konuşmak istediği belliydi ama anlamdıramıyordum bu hareketlerini. Tabakları bıraktığımda dedi:
- Bırak sen, ben yaparım.
- Hayır, ben de yardım etmek istiyorum. Hem belki burada yaşayacağım, şimdiden çalışmayı öğrenmem lazım.- Gülümseyerek cevap verdim.
Yüzünde şaşırmış bir ifade yoktu. Sadece memnun olmuş bir şekilde gülümsedi. O an anladım ve kaşlarımı çatarak dedim:
- Yoksa sen biliyor muydun bunu?
Hafif güldü ve dedi:
- Belki.
- Plan kurdunuz resmen.
- Esma'nın fikriydi ve ben de destekledim diyelim. Gerçekten gelicek misin?
- Bilmiyorum. Esma'yla yaşamak istiyorum ama kızları bırakmak da istemiyorum.
- Senin için zor olmalı.
- Evet, öyle. Ama Esma'yı da bırakmak istemiyorum. Bu ev de çok güzel.
- Eminim burada yaşamak senin için daha güzel olucak.

Gözlerinden buraya gelmemi ne kadar istediği görünüyordu. Neden bu kadar hevesliydi ki?

Salona geçtiğimizde arkamdan geldi.
- Sana birşey sora bilir miyim?
- Tabi.
- Emir Arslan'la aranda ne var? Biliyorum özel bir konu ama sormadan dayanamadım.
Koray'ın ani sorusu karşısında şaşırarak kala kaldım. İç sesim, “Neden böyle birşey sordu? Resmen dayanamadım diyor. Meraklanmış!” diye bas bas bağırırken ben Koray'a baktım. Bana sorar gözlerle bakıyordu ama arada gözünü de kaçırıyordu. Birkaç saniye sonra dedim:
- Şey... Aramızda hiçbir şey yok. Sadece... Benimle arkadaş olmak istiyor.
- Sen de buna inandın mı?
- Neden inanmayayım?
Koray dalga geçerek güldü ve dedi:
- Onun çapkınlığıyla ünlü olduğunu biliyorsun değil mi?
Gözümü devirdim. Emir'e böyle söylemesi beni nedenini bilmediğim bir şekilde rahatsız etdi.
- Ne demek istiyorsun, Koray?
- Dikkat etmeni istiyorum, Kayla. Çünki ben... Seni önemsiyorum.
- Sağ ol.

Başka ne diye bilirdim ki? Ben de onu önemsiyordum. Ama böyle davranmam yine de. Bir an önce herkesin bu korumacı hallerine son vermesini istiyordum, gerçekten. Mert, Emir ve şimdi de Koray. Savaş da olsa tam olucak.

Başka birşey konuşmadık. Bir süre sessiz kaldıktan sonra Koray gitmek için kalktı. Giderken bana sarıldı. Evet, hem de içten bir şekilde. Tamam, kalbim hızlandı. Ama şaşkınlığımdan. Yıllarca bana yakınlık göstermeyen Koray'a bakın hele hele!

                             ———
Sabah banyoda uzun süredir en rahat halimde banyo yaptım. Bu banyo bile beni buraya getirmeye yeterdi. Ve kararımı gece vermiştim. Buraya gelicektim ve en yakın arkadaşımla birlikte hayalimizi yaşayacaktık! Esma'yla birlikte geçireceğim güzel zamanları hayal ederken bile heyecanlanıyordum. Esma'ya da söyleyecektim bunu. Daha uyanmamıştı ve kahvaltıyı hazırladım. O sırada seslere uyanmış ve banyo yapmaya gitmişti. Ben kahvaltıya başlarken o banyodan çıktı. Gülerek dedim:
- Bu böyle devam etmez ha. Karı kocamıyız biz ya?
Esma güldü ve birkaç saniye sonra dona kaldı. Aniden sevinerek dedi:
- Bu böyle devam etmez mi? Yoksa kalmaya mı karar verdin?
- Ev-vet!
- Yaa, çok sevindim.- Hızla boynuma sarıldı. Gülerek onu kendimden uzaklaştırdım.
- Kanka, tamam, sakinleş! Yemek boğazımda kalıcak.
- Tamam, tamam, çok sevindim sadece.

Günü güzel başlamıştım. Hatta Koray gelip bizi üniversiteye götürecekti. Önce Esma'yı bıraktık. Yol boyunca konuşmadık. Zaten ne konuşacaktık? Üniversiteye varmak üzere olduğumuzda içimi bir endişe kaplamıştı. Ya Emir bizi görseydi? Kıskanırdı değil mi? Yok ya, neden kıskansın? Senin neyin ki kıskansın? Ama kavga çıkarta bilirdi? Hayır, neden umursasınki? Böyle şeyler düşünerek üniversiteye vardık. Ve arabadan indiğimde onu gördüm. Emir'i bir çocukla konuşurken gördüm. Hay benim şom ağzımı!