PAPATYA

35. Bölüm

Ben yavaş adımlarla yurda yürüyordum. Kendimi garip hiss ediyordum. Hafiflemiş hiss ediyordum ama bir yandan kötü de hiss ediyordum. Koray... Herkesden sakladığım aşkım, kimseye bahs etmediğim kalp ağrım... Neden yıllar sonra beni sevmişti ki? Benden uzak dursaydı işte. Ama hafiflediğimi hiss ediyordum. Çünki yıllarca söylemek istediklerimi ona söyliye bilmiştim. Aklımda hep o anı düşünürdüm. Ona açılırsam bana nasıl davranırdı, tepkisi ne olurdu, ne derdi... Hayalimdeki gibi olmamıştı ama hiss etdiklerimi söylemiştim. Bundan sonra Koray'la eskisi gibi olamayacaktık. Arkadaş bile olamazdık biz. İkimiz de ayrı yollara gidecektik. Bizim başlamayan hikayemiz bitmişti....

Yurda gitdim ve kapının önünde durdum. Kızlar sorular soracaktı. Bunu istemiyordum. Yalnız kalmak, ağlayarak uyumak istiyordum. Son kez ağlamak istiyordum.

Ve oraya girmeden uzaklaştım. Bir taksi durdurdum ve yeni evime, Esma'nın yanına gitdim. Yol boyu dışarıyı seyr etdim sadece. Oraya vardığımda taksici amcanın parasını ödedim ve taksiden indim. Yavaş adımlarla büyük binaya doğru yürüdüm. Aklımda binlerce düşünce vardı. Ama toparlanmam lazımdı. Üzerimden bu şoku atmam lazımdı. Odaya girdiğimde Esma yoktu ve ben de direk banyoya girdim.

Üzerime yeni bir şeyler giyip, saçlarımı kuruladığım sırada kapı açıldı. Esma'nın geldiğini düşünüp mutfağa geçtim. Bir süre sonra içeride başka sesler duydum. Esma mutfağa girdiğinde beni gördüğüne şaşırdı ve dedi:
- Senin burada kaldığını unutuyorum bazen. İçeride misafirim var. Buraya gelmeğe ikna etdim. Bir kahve içmeden gönderemem onu.
- Misafirin kim ya? Bana da söyleseydin.
- Kızım, senin eve gelip çıkmaların biliniyormu ki zaten!? İstersen gelme ama ev arkadaşım olduğunu biliyor. En azından bir merhaba de.
- Tamam, gelirim.
Esma kahveleri hazırayıp götürdüğünde içeriden onun ince sesi duyuluyordu. Kesin erkek olmalıydı çünki 180 derece değişti hareketleri falan. İçeri sahte gülümsememle girdiğim an koltukta oturan adamı gördüğümde büyük bir şok yaşadım. İçerideki Savaş'tı. Ama bu nasıl olurdu? Nereden taşınıyor ola bilirdiler?

Ağzım açık şekilde onlara baktığımda Esma beni fark etdi. Gülümseyerek dedi:
- Bu Kayla. Ev arkadaş ve aynı zamanda en iyi arkadaşım.
Savaş bana döndüğünde yüzü hızla şaşırmış bir ifadeye döndü. O da beni görmeyi beklemiyordu galiba.

Esma sessizliği fark etmişti ama bir ona bir bana bakıyor, bir şey demiyordu.
- Kayla?
Esma Savaş'a gözlerini büyüterek şaşkınlıkla baktı.
- Si-siz tanışıyor musunuz?
- E-evet.- Dedim Savaş'dan gözümü ayırmadan.
Savaş ayağa kalktı ve kendisini toparlayarak dedi:
- Sen burada mı yaşıyorsun?
- E-evet, yeni taşındım.
- Üniversiteden mi tanışıyorsunuz?
Esma'ya döndüm ve dedim:
- Evet.
Esma gülümseyerek bir Savaş'a bir bana baktı.
- Ne güzel. Gidiş-gelişimiz olur.
Savaş birkaç saniye bana baktı ve sonra Esma'ya döndü.
- Kahve için teşekkür ederim, ben gideyim artık.
- Daha bitmedi kahven.- Esma onun gitmesini istemiyordu ve ne yapacağını bilemiyordu. İçimden, "Yavaş ol, Esma" diye geçirdim ve ona anlaması için imalı baktım. O da işini anladı ve dedi:
- Peki öyleyse, yine gelirsin.- Dedi ve Savaş'ı uğurladı.

Bu ne idi şimdi? Savaş'la komşu mu oluyorduk şimdi? Ahh.

O an aklım Emir'e gitdi. Arada bir Savaş'ın evine gelirse yandım demektir. Esma beni baştan çıkardıp onlara bile götürür. Ahh!

Savaş gitdikten sonra Esma'ya baktım.
“Nereden tanışıyorsunuz?”
“Nereden tanışıyorsunuz?”
Aynı anda dediğimizde ikimizin de meraklı olduğunu anlamıştım.
- Burada kalmaya başladığımda tanışdık, kahveci çocukla.
- Kahveci çocuk?- Diye soru sordum anlamayarak. Hafif gülümsedi.
- Kahve almaya gitdiğimde evinde fazladan kahve vardı. O yüzden adı öyle kaldı. Ee, siz nereden tanışıyorsunuz peki?
- Nereden olucak ya!? Üniversiteden.
- Kızım, gideli ne kadar oldu ki, sen anında Savaş'la da Emir'le de kaynaştın böyle?- Bana takılarak dedi.
Gözümü devirdim ve ben de takılarak dedim:
- Kader işte.
Güldü ve odasına geçti. Ben de televizyonu açarak kafamı dağıtmaya çalıştım. Pek mümkün olmasa da... Koray'ın söylediklerinden sonra şokum halen üzerimdeydi.