PAPATYA

43. Bölüm (FİNAL)

“Bu akşam seni bekliyor olacağım. Hikmet geldi. Görevin başlayacak. Güzel giyinsen iyi edersin.”

Mesajında böyle yazıyordu. Ve ben yine ağladım. Güçsüzlüğüme ağladım. Böyle kötü bir insana karşı çıkamadığıma ağladım...

                                ★★★

Kendime geldiğimde sabahtan beri oturduğum zeminden kalktım ve odama gitdim. Kendime çeki düzem verdikten sonra biraz kafa dağıtmak için ders çalıştım. En azından çalıştım yani!

Onun da bana iyi gelmediğini anladığımda kalktım ve bir şeyler atıştırmaya başladım. Saate baktım ve öğlen olduğunu fark etdim. Evden iki saata çıkmam lazımdı. Hazırlanmak için odama gitdim. Fazla özenmek istemiyordum ve içimden de gelmiyordu. O yüzden kırmızı ispanyol paça pantolonumu ve üzerine siyah bluzumu giydim. Saçımı açtım ve taradım. Hafif bir makyaj yaptıktan sonra evden çıkmaya hazırdım. Bunların hepsi 1 saatimi almıştı ve daha vaktim vardı. Biraz dolaşmak istediğimi düşündüm ve evden çıktım...

Sahil boyunca yürüdüm. Bu işi başara bilecek miyim, bundan sonra ne olur, başım derde girer mi diye düşünerken başıma ağrı girmişti bile. Fazla stress yapıyordum. O adama ilacı nasıl içirecektim ve o insanların içinde nasıl rahat edicektim bilmiyordum. Yaptığım tek şey Ozan'ın dediği gibi süslenmekti. En kolay işe bile böyle yaklaşırken ben ne yapacaktım...

Bir kahvede oturup kahve içtim ve dışarıyı izlemeye başladım. Telefonum titrediğinde elime aldım ve Emir'den mesaj geldiğini gördüm.

Emir: İyi oldun mu, Kayla'm? Neredesin? Evde dinleniyor musun?
Kayla: Evet, evdeyim ve sana dediğim gibi iyiyim. Benim için endişelenme.

Emir görüldü atmış ve başka bir şey yazmamıştı. Ona yalan söylemek istemiyordum. Ama eğer bilerse buna asla izin vermezdi ve ben kavga çıkarmasını da belaya bulaşmasını da hiç istemiyordum. Bana ‘Kayla'm’ demesi karnımdaki kelebekleri her seferinde olduğu gibi uçurturken onu gerçekten sevdiğimi düşündüm. Ben onun Kayla'sıydım... Ona yalan söylemek zorunda kalmış bile olsam bu onu düşündüğüm içindi...

Ve vakit gelmişti. Hava kararana kadar kafede oturmuş ve sonrasında içtiğim üç kahvenin ücretini ödemiş ve oradan ayrılmıştım. Şimdiyse barın önündeydim. Loş ışıklarıyla kendisine havalı görünüm katan, önünde iki iri adamın durduğu ve şehirden uzakta ‘ben tehlikeliyim’ diye bağıran o barın önündeydim...

Derin bir nefes aldım ve artık beni tanıdıklarını düşündüğüm iki adamın yanından geçtim. Hatta bana başlarıyla selam bile vermişlerdi. Ozan herkesi özel davet etmiyordu galiba. Her neyse, bunu düşünecek değildim.

Barın içine girdiğim an yoğun sigara ve içki kokusunu hiss etdim. Yine yarı çıplak bir şekilde dans eden kızlar vardı. Onlara iğrenir gibi baktım ve etrafa bakmaya başladım. Ozan buralardan bir yerde olmalıydı. Birkaç dakika içinde birinin koluma dokunduğunu hiss ederek irkildim ve yanımdakine baktım. Tanımadığım bir çocuktu.
- Merhaba, ben barmen, Ozan beyin davet etdiği kız mısın sen?- Diye sordu hemen.
- E-evet. Kendisi nerede?
- Benimle gel.

Onu takip ederek dümdüz yürüdüm ve sesli mekanda çıktık. Ozan'la buluştuğumuz ikinci kata çıkardı beni. Sonraysa ayrıldı. Ozan beni gördüğünde gülümsedi ve dedi:
- Vaay, çok güzel olmuşsun. Daha çok özenmeni bekliyordum ama melek gibi kızsın, sana ne giysen yakı- Derken dayanamayıp sözünü kestim.
- Neden burada görüşüyoruz?
Sesli bir nefes verdi sandalyeyi çekerek oturdu.
- O adamla pek yakın değiliz. Hikmet'le yani. Seni, benim yanımda görürse, birşeylerden şüphelene bilir.
- O ilaç zehirli mi?
- Hayır ama zehirli olmasını tercih ederdim. Ama barımın adını batırmak istemem.
Histerik bir kahkaha çıktı ağzımdan.
- Barının adının batmadığını mı düşünüyorsun? Hiç gelip gitmez misin buralara?
Bana bu halimden hoşlanır gibi dudağının kenarını yukarı kıvırarak baktı. Oysaki ben onu kızdırmak istiyordum.
- Cesur kızsın, prenses. Ama burada kızmamalı olan tarafın ben olduğumu unutuyorsun. Sana bunu hatırlatmamı ister misin? Mesela sevgilin Emir aracılığıyla sana ne kadar tehlikeli olduğumu ispatlaya bilirim. İster misin?