PAPATYA

38. Bölüm

KAYLA

Evde oturmuş boş-boş tavanı izliyordum. Bu 5 gün ışık hızlıyla geçmişti sanki. Bu 5 günde Emir'i hiç görmemiştim. Aklımdaki de Emir'di zaten. Hiç çıkmıyordu aklımdan. Ve bu beni çok sinirlendiriyordu. Onu neden bu kadar düşünüyordum?!

Şimdi 1 saate parti başlayacaktı ve ben hiç hazırlanmadan öylece uzanıyorum geniş koltukta. Gidip gitmeyeceğime karar veremiyordum. Gitsem ayrı gitmesem ayrı dert. Gidersem Emir'e ümit vermiş olur muydum acaba? Ama gitmek istiyordum... Sadece beni davet etdi diye.

Esma elinde makyaj malzemeleri olan çantasıyla salona girdi ve bana şaşırarak baktı.
- Kızım, sen neden hazırlanmıyor musun? Huhu, dünyadan Kayla'ya! Gidilecek partimiz var.
Koltukta doğruldum ve dedim:
- Gidip gitmemekte kararsızım, Esma.
Esma derin bir nefes aldı ve makyaj malzemelerini masaya bıraktı. Eğer elinden makyaj malzemelerini bırakdıysa bu ciddi bir konuşma yapıcak demekti. Gelip yanıma oturdu ve dedi:
- Bak güzel arkadaşım, sen şu günlerde araftasın biliyorum. İster kabul et ister etme, Emir'in seni sevdiği gerçeğini öğrendiğinden beri sana garip şeyler oldu. Sonunda kendini tokatlatacaksın bana. Bir şeye de emin ol be, kadın!
Esma resmen isyan ediyordu. 5 gündür depresyonda gibiydim resmen. Esma Emir'e olan hislerimden kaçtığımı düşünüyordu ama ben öyle düşünmüyorum. Ben Emir'den hoşlanmıyordum!

- Hem sen Savaş'a söz verdin oraya gideceğine dair, unutdun mu? Oraya bir kararla gitmen gerekti.
- İşte ben o yüzden gidemiyorum, Esma. Bir karar vermem gerek ama veremiyorum. Olmaz diyorum, Emir'e güven olmaz, bu iş olmaz diyorum ama...
- Ama?
İşaret parmağımı sol göğsümün üzerine koyarak dedim:
- Neden ben istemedikce burası acıyor anlamıyorum!
- Canım arkadaşım benim... Çünki orada Emir'e karşı hisler var. Şurayı bir dinlesen. Bir kere duygularınla yüzleşsen...
- Hayır, Esma! B-ben...
- Tamam, hadi şöyle yapalım. Orada karar verirsin. Emir'i hayatında istiyor musun ya istemiyor musun, bunu gece sonunda ona söylersin. Ama şimdi o partiye hazırlanmamız lazım.
- Ah, tamam. Kararımı orada veririm.

Sonraysa ışık hızıyla hızırlanmaya başladık. Zamanımız azdı ve hazırlanmamız hızlı olmalıydı. En son Esma'nın beni makyaj için oturtup sinsice, "Seni partinin en güzel kızı yapıcağım, bebeğim!" dediğini hatırlıyorum.

Şimdiyse hazırım. Aynada kendime bakıyorum. Bu gerçekten ben miydim? Saçlarım hafif dalgalı şekilde açık bırakılmış, gözümde hafif olmayan ama fazla abartı da olmayan bir makyaj, dudaklarımda kırmızı bir ruj, üzerimde Esma'nın seçtiği dizimden yukarıda olan kırmızı, hafif kabarık bir elbise var ve yukarı kısmı gerçekten de harika! Elmacık kemiklerimi çok güzel ortaya çıkarmış ve boynuma zarif bir kolye takmıştım. Esma da kısa bordo bir elbise giymişti ve saçlarını kıvırmıştı. Bana gülümseyerek baktı ve dedi:
- O kadar güzelsin ki, gözlerimi senden alamıyorum!
Gülümsemesine içten bir şekilde karşılık verdim ve dedim:
- Sen de çok güzel oldun, kanka!
- Hadi gidelim, Arslan kardeşlerin ağızlarını açık bırakalım!
İkimiz de güldük ve evden çıktık.

Yarım saat sonra oraya vardığımızda üzerimde olması gerekenden fazla heyecan olduğunu hiss etdim. Neden kalbim bu kadar hızlı atıyordu ki? Esma taksiden indiğinde ben takside kalarak birkaç derin nefes aldım ve kendi kendime, “Güzel bir gece olucak.” dedim. Taksiden indiğimde evin içinden güzel ışıklar geldiğini gördüm. Büyük evin sadece birinci katında ışıklar vardı. Büyük parti olmayacağını söylese de bir sürü araba vardı etrafta. Esma gelip kolunu, eve bön bön bakan benim, koluma geçirdi ve beraber eve girdik. Girdiğimde evin içinde hafif müzik eşliğinde sohbet eden insanlar gördüm. Parti daha başlamamıştı ama biz geç kaldığımızı düşünerek acele etmiştik.

Sadece birkaç saniye içinde gözler bize taraf döndü. Daha doğrusu bana...

Görenler görmeyenlere gösteriyordu resmen. Esma gülümseyerek dedi:
- Seni sevdiler galiba.
Ben etrafa şaşkın şaşkın bakıyor ve Emir'i arıyordum. Gözlerim istemsizce onu arıyordu her zamanki gibi.
Erkeklerden biri ıslık çalmış ve benim utanmama sebep olmuştu. Bir diğeri, “Abi, Barbara Palvin'e benzemiş gözleri.” dedi ve kızlardan biri, “Abartma, onun kadar güzel olamaz bu!” dediğinde gözümü devirmemek için zor durdum.