Eftalya

12♤ Reha Akman ♤

Yeni bölüm geldi, her kese keyifli dakikalar diliyorum canlarım..

Multimedia : Reha Akman 💙

Mekanın ikinci katında tırabzanlara tutunmuş halde aşağısını kontrol ediyordu gözlerim. Etraf her zaman olduğu gibi tıka basa dolu insan kaynıyordu, ne idüğü bilinmez insanların bu mekana girişi öyle kolay hiç değildi. Benim nasıl kuralcı bir adam olduğum bir çok kişi tarafından bilinirken saygıda kusur dahi edilmiyordu bana. Hayır akla hemen kötü ve ya karanlık işlerle meşgul bir adam olduğum gelmesin, hakkım ve zahmetimle açtığım bu mekan ile paramı kazanıyor ve gerekmediği halde hiç bir insan müsveddesine el kaldırmıyordum. Kaşınanı kaşırdık o ayrı konuydu. Mekanın adı ReMan'dı, Reha Akman isim ve soy ismimin kısaltması Ayça'nın ısrarları sonucu ile konulmuştu. İlklerde içime sinmese de vakit geçtikçe insanlarında sevdiğini anlamıştım. Burası her zaman rahat nefes ala bileceğim bir yerdi, hayatımı mahv eden insanlar yüzünden pek huzurla nefes aldığım söylenilemezdi. Anne ve babam gibi kaç insanın hayatına katl edilerek yaşadığımız toprakların elimizden alınarak oradan sürüklenmemiz zihnimin karanlık köşesinde daha dün olmuş gibi kendisini sık sık hatırlatıyordu. Pamir p*zevenkinin yaptıklarını unutmuş değildim, unutmayacaktım da. Kendi kalesine saklanmış hakimiyetinin tadını çıkartıyordu puşt. Tabi ona indireceğim darbeden habersiz, üstelik beni tanımıyordu bile. Aklımda köşe bucak dönen tilkilerin sabırsızca beynimi kemirmesine fazla dayanamıyordum. Ne kadar sabırsız biri olsam da bu işte oldukça sabırlı görünen tarafım taktire şayandı. Elimdeki en büyük kozum ise Pamir'in yeğeniydi tabi ki.

O kızı ilk gördüğüm andan itibaren her önüme çıktığında, kanımın intikam ateşiyle fokurdadığı ise unutulmaz bir gerçekti, her ne kadar saf suçsuzum ayaklarına yatsa bile o soysuz adamla akrabalığı buna en büyük sebepti ne de olsa. O kızı elimde tutma amacım ise buranın kalbi gibi bilenen kolyesinin bir an önce bulunması ve soylarını kurutmaktı.

Çocukken bile deniz altı evrenin nasıl ışıl ışıl olduğunu hatırlıyordum, insanlar huzurlu, sakin ve mutluydu. Kendi topraklarında kendi işleri ile meşgul olarak hayatlarını yaşar, etrafa neşe saçarlardı. Ama liderin vefatından sonra her şey alt üst olmuş evrenin ışıltısında onun beraberinde yok olmuştu. Liderin yerine beyni g*tüyle çalışan oğlu geçince de bütün çevrenin mutluluğu, neşesi soluk bir çiçek tek kararmış, gök yüzü dahil her taraf karanlığa bürünmüştü. İntikam derken sadece kendi ailem için değil tüm halk içim savaşacaktım, sonu ölümle bitse bile. Buranın eski düzenine dönmesi şarttı çünkü. Bu yüzdendi bu tavrı-kinim, gözlerimde ışıldayan günü geçtikçe çoğalan öfkem. İnsanlar buna boyun eğe bilir, kabuklarına çekile bilirlerdi, ama ben hiç bir zaman bu haksızlıklara karşı boyun eğmeyecektim. Buradaki topraklar iki taraf olmakla bölünmüştü. Asıl evrenin merkezi, kalbi olarak bilinen ve ait olduğumuz liderin topraklarıydı. Diğer taraf ise şuanda yaşamamıza mecbur bırakıldığımız ıssız topraklardı. Issızdı çünkü buraya ilk geldiğimizde dağıtılmış bir harabeden farksızdı, yıllarca verilen emek sonucu buraları azda olsa yaşanılır hale getire bilmiştik. Asıl kuralsa iki taraf içerisinde yaşayan insanların diğer tarafa geçmesi yasaktı, yakalananlar bunun bedelinde zindan cezası alıyordu. Öncesinde dediğim gibi böyle kanunlar falan yoktu, eski köye yeni adet mi derler, öyle bir şeydi anasını satayım.

O kıza gelirsek, dün gece yaşananlar için pişman falan değildim. O kızın masum ayaklarına yatarak kendi kuzeninin bir kaç kez etrafında gördüğüm bu adam ile gözümün önündeki yakınlığı beynimdeki tüm ampulleri yakmıştı. Habersizdi geçen onu yaralayanın öz kuzeni olduğundan. Ona gerçeği söyleyerek riske giremezdim, bu yüzden bu konuyla ilgili tek kelime bile söylememiştim. Son atak olarak attığı tokat, üzerine sarhoş olmamla birlikte ona güzel bir ders vermeyi başarmıştım. Bana karşı verdiği tepkiler ise beynimi iyice yakmıştı ve bu kesinlikle etkilendiğim falan için değildi. Sadece onun böyle bir fikre kapılmaması içindi yaptığım. Bana karşı her hangi bir duygu beslemesini ve ya insancıl davranmamı beklememesi adına ona kim olduğumu hatırlatmam gerekiyordu. Kendi yerini bilmesi gerekiyordu çünkü.