ဗိုလ်ချုပ်ကြီးက ပန်းပွင့်နီလေးတွေလိုက်စုနေတယ် [ဘာသာပြန်] {Complete}

ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း {ပြန်လည်ရှင်သန်ခြင်း}

{Zawgyi}

"အန္တီလင္း အန္တီလင္း၊ ခဏေလး! ဖုန္းယူဖို႔ေမ့ေနတယ္ေလ!"

"အန္တီလင္း! အန္တီ့ဖုန္းေလ!"

ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳးနဲ႔ အသက္၂၀အ႐ြယ္ရွိေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ပူျပင္းလွတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေအာ္ဟစ္ေနၿပီး လမ္းတစ္ဖက္မွာရွိတဲ့သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္ေနတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးကလမ္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ေနၿပီး သူ႔အသံကိုလုံးဝမၾကားဘူး။ သူမက ဘတ္စ္ကားေပၚကိုတက္သြားၿပီး လ်ပ္တျပက္အတြင္းမွာ လူအုပ္ၾကားကေနေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။

လူ႐ြယ္ေလးက မမွီလိုက္ေတာ့ဘူး။ သူလမ္းေဘးနားမွာရပ္လိုက္ၿပီး ေလကိုအလုအယက္ရႈသြင္းေနတယ္။ သူနဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့ဖုန္းကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သက္ျပင္းသာခ်ကာ ဖုန္းကိုယပ္ေတာင္လို သေဘာထားၿပီး သူ႔ကိုယ္သူႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာယပ္ခပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေနာက္ လမ္းတစ္ဖက္မွာရွိေနတဲ့ ဗုဒၶဆိုင္ေလးဆီကို ျပန္သြားလိုက္တယ္။

သူလမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ညာဘက္ေျခေထာက္က အနည္းငယ္ေႏွးေကြးတာေၾကာင့္ လမ္းစည္းကမ္းကိုေဖာက္ၿပီး တရွိန္ထိုးေမာင္းလာတဲ့ကုန္တင္ကားက သူ႔တည့္တည့္႐ုတ္တရက္ေပၚလာေတာ့ အခ်ိန္မွီမေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ "ဘန္း"ဆိုတဲ့အသံကိုသာၾကားလိုက္ရၿပီး ရပ္တဲ့ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သလိုပဲ သူ႔နားပတ္လည္ကဆူညံသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။

___

လဲ့ေယာင္ ႐ုတ္တရက္ႏိုးထလာတယ္။

သူ႔ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးကလည္း ေမွာင္မည္းေနတယ္။ လမ္းမီးေရာင္ေတြလည္းမရွိ၊ အေဆာက္အအုံေတြ၊ ကားေတြနဲ႔ လူေတြလည္း မရွိဘူး။ သူျမက္ခင္းေပၚထိုင္ေနမိသလို သူ႔တင္ပါးေအာက္မွာ စိုေနတာကိုခံစားလိုက္မိတယ္။ တိတ္ဆိတ္ ေအးစက္ၿပီး ေလတိုက္တာေၾကာင့္ သစ္႐ြက္ေတြလႈပ္ခတ္ေနရာက ထြက္လာတဲ့အသံေတြက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေတာနက္ႀကီးထဲေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ေသေတာ့မယ့္အဖိုးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ သူ႔ေနာက္ဆုံးလက္က်န္အသက္ကို ထိန္းေနရတာနဲ႔တူေနတယ္။