ဗိုလ်ချုပ်ကြီးက ပန်းပွင့်နီလေးတွေလိုက်စုနေတယ် [ဘာသာပြန်] {Complete}

Luxury Villa

{Zawgyi}

အသီးအ႐ြက္ေတြက ခူးထားၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီး သူတို႔ရဲ႕ပင္စည္ထဲကို ျပန္ထိုးထည့္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ လဲ့ေယာင္က ဦးေလးမင္ရဲ႕အကူအညီယူၿပီး အရင္ဆုံးအသီးအ႐ြက္ဖိုးေတြ ေပးထားလိုက္တယ္။ အသီးအ႐ြက္ေတြယူၿပီးေနာက္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာက အိတ္ထဲကခရမ္းသီးထက္ေတာင္မွ ပိုၿပီးခရမ္းေရာင္သန္းေနေသးတယ္။

ဦးေလးမင္လမ္းေလွ်ာက္တာကို ရပ္ၿပီး လဲ့ေယာင္ကိုေျပာလာတယ္။ "ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျပန္လာတာကို ေစာင့္လိုက္ပါအုံး၊ သူ႔မွာ နည္းလမ္းေတာ့ရွိမွာပါ"

ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ လဲ့ေယာင္တစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံကိုျပန္ေပးပါ့မယ္လို႔ ဦးေလးမင္ကို အေသအခ်ာေျပာေနခဲ့တယ္။ ျပန္ေပးႏိုင္ဖို႔နည္းကိုေတာ့ ေနာက္မွ စဥ္းစားေတာ့မယ္။ သူေခါင္းၿငိတ္ၿပီး ႏုံးခ်ိစြာေျပာလိုက္တယ္ "ဒီေန႔ကြၽန္ေတာ္ ဦးေလးမင္ကို ဒုကၡေပးမိသြားတယ္... အိမ္ထဲအရင္ဝင္လိုက္ပါအုံးမယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္"

ဦးေလးမင္ကလည္း ျပန္ေျပာတယ္ "ေနာက္ပိုင္းတခုခုလိုတယ္ဆိုရင္ ဦးေလးကိုေခၚလိုက္ပါ"

လဲ့ေယာင္လက္ေဝ့ယမ္းကာ တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီး အသီးအ႐ြက္ေတြထုတ္ကာ စတင္ေဆးေၾကာေတာ့တယ္။ ခရမ္းသီးကိုထုတ္ အညႇာေႁခြၿပီး အလယ္ကေနႏွစ္ပိုင္းပိုင္းလိုက္တယ္။ အသားကိုထုတ္ၿပီးလည္း အပူေပးလိုက္ေသးတယ္။ ရႈေယာင္ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမလဲဆိုတာ မသိတာေၾကာင့္ အလ်င္စလိုခ်က္မေနေတာ့ဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ကစားပြဲေဘးနားမွာပဲ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဂ်င္းေတြ၊ ၾကက္သြန္ေတြ အခြံခြာေနလိုက္တယ္။ အခြံခြာၿပီးေနာက္ ရႈေယာင္ကို စာလွမ္းပို႔ရမလား၊ မပို႔ရဘူးလားဆိုတာ တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အေတာ္ေလးစဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ လဲ့ေဖးရွန္ရဲ႕ဆက္သြယ္ေရးစက္ကို ေခၚဖို႔လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္တယ္။

"လဲ့ေယာင္?" လဲ့ေဖးရွန္ ဖုန္းကိုင္တာကို ဘယ္ေလာက္မွေတာင္ မေစာင့္လိုက္ရဘူး။ "မင္းငါ့ကို ရွားရွားပါးပါးဖုန္းေခၚတာပဲ၊ မင္းအေဖအေၾကာင္း ေတြးမိေသးတယ္ေပါ့?"