ဗိုလ်ချုပ်ကြီးက ပန်းပွင့်နီလေးတွေလိုက်စုနေတယ် [ဘာသာပြန်] {Complete}

အပိုင်း - ၃၈.၁

{Zawgyi}

•လူေသတပ္ႀကီး•

“အဲ့ႏွစ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေလးႏွစ္သားေလးပဲရွိေသးတာ” ဦးေလးမင္က ေျပာျပတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီး(ရႈေယာင္အေဖ)က  ဆယ့္ႏွစ္စုေျမာက္ေကာင္းကင္သိမ္းငွက္ဌာနခြဲမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ.. ဦးေလးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အေစာင့္တပ္သားေလးေပါ့၊ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီးက ထ်ဲ႕တာၿဂိဳလ္မွာ စခန္းခ်ထားတာ… တစ္ခါက်ေတာ့ အရမ္းရွားပါးတဲ့အားလပ္ရက္ရေတာ့ ဦးေလးအိမ္ျပန္ခြင့္ရခဲ့တယ္၊ သူကလည္း သူ႔ဇနီးနဲ႔သားေလးကို အခ်ိန္ေပးႏိုင္ဖို႔ အလုပ္ေတြေစာေစာၿပီးေအာင္လုပ္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္… ဦးေလးတို႔ ရွင္းတုကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ မဒမ္(ရႈေယာင္အေမ)နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး(ရႈေယာင္)ကို လည္ပတ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္”

“ရွႏိုင္းၿမိဳ႕ကိုၾကားဖူးလား Mr.ေရွာင္လဲ့? အဲ့တာက မဒမ္ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမပါ… တကယ္ေတာ့ အဲ့အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕အဖိုးနဲ႔အဖြားက မရွိေတာ့ဘူး၊ သူ႔အေမဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ႀကီးျပင္းလာတယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ျမင္ေစခ်င္လို႔ ေခၚသြားၾကတာ… ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕မွာ႐ုတ္တရက္ငလ်င္လႈပ္တာနဲ႔ ႀကဳံရမယ္လို႔ ဘယ္သူေတြးမိမွာလဲ၊ အဲ့လိုကံဆိုးမယ့္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ သူတို႔သုံးေယာက္က ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး သူတို႔ဆရာေဟာင္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕မယ္လို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္… ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ဦးေလးမင္လိုက္ရတာက ၿပိဳက်ေနတဲ့ေက်ာင္းႀကီး၊ သူတို႔ေတြ…” ဦးေလးမင္ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းစကားက အရမ္းတိုးရွသြားၿပီး တကယ္ျဖစ္သြားတာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူေျပာေနသလိုမ်ိဳးပဲ။

“တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြေျပာၾကတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီးနဲ႔ မဒမ္က အခ်ိန္မွီထြက္ေျပးလို႔ရႏိုင္ခဲ့တယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြကိုကယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့ၾကတာတဲ့”

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကိုအဲ့အေၾကာင္းကို မေျပာခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူက,ကေလးပဲရွိေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ အရမ္းဉာဏ္ေကာင္းၿပီး အလြယ္တကူလွည့္စားလို႔မရဘူး… ဦးေလးတို႔ၿမိဳ႕ကမထြက္ခြာခင္မွာပဲ တျခားသူေတြေျပာေနၾကလို႔ အဲ့ေနရာကတကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကိုသိသြားခဲ့တယ္၊ ကယ္ဆယ္ေရးေတြလုပ္ေနတုန္းဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေဝး ေတာအုပ္နားေလးမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ၿပီးေစာင့္ေနခဲ့တယ္ေလ… ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အားလုံးၿပီးစီးသြားတဲ့အထိ သူေစာင့္ေနခဲ့တာ”