Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 15

24/11 Ik heb in een het vorige hoofdstuk wat aangepast. Bij Senan. Het is een kleine alinea. Ik vond het belangrijk. Geeft een totaal ander perspectief. Hij laat zijn stem niet expres trillen! Ik zou het dus gewoon opnieuw lezen. Sorry voor het ongemak.

Solène

De deur ging open. Lichte voetstappen klonken door de kamer. Er werd iets neergezet. 'Ik heb eten gemaakt,' zei het meisje. Een stoel schraapte over de grond. Een plof volgde.

Ik lag veilig onder de lakens, trachtte te doen alsof ik niet bestond. Het was een hopeloze poging.

'Heb je geen honger?'

Ik hief de dekens een beetje opzij. Meteen kwam de geur van gebakken aardappelen en gegrilde vis mijn neusgaten binnen. Mijn maag maakte een rammelend geluid. Het meisje keek me aan met een doordringende blik. Het gaf me onaangename kriebels. Ik keek snel weg. Op het nachtkastje stond het bord met eten. Ik concentreerde me daarop. 'Voor mij?'

'Ja.'

Het was verdacht. Ik had haar er niet eens om gevraagd. Het was helemaal niet logisch om zonder enige reden eten te geven aan een wildvreemde. Het was niet eens normaal dat ze me zag.

'Ik heb het niet vergiftigd,' zei het meisje uit het niets. 'Je kan het eten.'

Eerst nam ik een heel klein hapje. Toen er niets gebeurde at ik het hele bord leeg. Het meisje keek toe terwijl ik at. Ze leek gaten in me te branden. Desondanks was dat het lekkerste wat ik in lange tijd had gegeten.

'Wat is je naam?' vroeg ze nadat ik klaar was. Het was de tweede keer dat ze het me vroeg. Ze leek het echt te willen weten.

Ik dacht lang na. De naam zat ver weg in mijn geheugen. Hij zat onder het stof. 'Soléne,' zei ik uiteindelijk. De lettergrepen kwamen moeizaam uit mijn mond.

'Solène,' herhaalde ze. 'Leuk je te ontmoeten. Weet je mijn naam nog?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Het is Nesmiah. Zeg maar Mia als je dat makkelijker vindt.'

'Mia.'

'Waar komt je naam vandaan? Is het Frans?'

Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het niet. Het kon me niet schelen. In mijn wereld waren namen niet van belang, zeker niet de mijne.

'Nou, Solène, je mag hier blijven als je wilt. Tenminste als je het niet erg vindt om een kamer te delen. Ik heb hier ergens wel een reservematras.'

Ik staarde haar aan. Zulke zaken waren zelfs niet in me opgekomen. Al vele malen had ik in andermans huis geslapen, dit was echter de eerste keer dat het me werd aangeboden. 'Waarom?'

Mia leek verward. 'Waarom wat?'

Een gesprek voeren was ongelofelijk vermoeiend. Het putte me uit. Toch was het werkelijk een droom die uitkwam. Mijn ogen begonnen vocht te verzamelen. 'Waarom doe je dit?'

'Je hier in huis laten?'

Ik knikte.

'Omdat je mijn aandacht hebt getrokken.' Mia glimlachte terwijl ze dit zei. Ze keek me aan met een blik vol warmte. Ik moest denken aan mijn moeder. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik kon enkel nog maar vage vormen zien.

'Gaat het wel?'

Mia raakte mijn rug aan. Ik huiverde. Haar hand maakte een op en neer beweging. Ik vond het verontrustend, bevreemdend en angstaanjagend. Toch was het ook aangenaam. Ik kwam er niet uit.

Het ging niet. Het ging wel. Het was me niet duidelijk.

Ik zei niets. Ik huilde terwijl Mia me aaide. Ik hield haar niet tegen. Er was iets in de beweging die me troostte. Het was alsof ik al mijn angsten en teleurstellingen bij haar kwijt kon.

-------------------

Sorry voor het lange wachten. Ik heb geen discipline. Dat ga ik veranderen. Ik beloof het; aan mogelijke lezers en aan mezelf. Vanaf nu elke zondag updates!!! Ik zweer het. Ik kan het! Ik heb het gedaan bij 'DWZG' en ik kan het nu ook! 

Ik herhaal: vanaf nu elke ZONDAG UPDATES.

Groetjes Zafantasy 

(PS Voor fans van 'De wereld zonder geschiedenis': de traagheid van het uitgeven is slechts voor een deel mijn schuld. Nu is het uit mijn handen. Ik kan niets doen om het proces te versnellen op dit moment. Aan dit tempo zal het najaar 2020 ofzo worden. 2021 zou me zelfs niet verbazen. Sorry, maar de kwaliteit van het verhaal is wel gigantisch verbeterd!)