Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 28

Nesmiah

'Ah... oké,' zeg ik, volledig uit het veld geslagen. Ik kan haar niet dwingen hier te blijven. Dat weet ik. Ik begrijp alleen niet waarom ze weg wilt. Ja, ze heeft in geen jaren meer contact gehad met mensen en mijn bestaan is hoogstwaarschijnlijk een grote schok. Mogelijk meer dan wat ze aankan, maar als ze hier weggaat dan heeft ze niemand! Senan en ik zijn de enigen die haar kunnen zien. Waarom zou ze zich opnieuw in eenzaamheid willen begeven? Het is niet logisch. Ben ik zo'n vreselijk mens? Is mijn gezelschap zo ondraaglijk dat je liever voor eeuwig alleen wilt zijn?

'Dan ben ik door,' zegt de Zonnester onmiddellijk. Ze maakt aanstalten om door te gaan.

'Wacht!' Ik ben wanhopig. Als ze de deur uitgaat is de kans groot dat ik haar nooit meer zal zien. 'Je hebt zeker geen gsm of Facebookaccount?'

Solène staat met haar rug naar me toegekeerd. Ze schudt haar slordige hoofd heen en weer. Nee.

'Zou je het zien zitten om voor ons een smartphone te kopen?' pikt Senan in op mijn vraag.

Solène haar rug verstijft.

'Dat is een geweldig idee!' antwoord ik. 'Zo kunnen we nog steeds contact houden.'

De Zonnesters stilte geeft me een onheilspellend gevoel. 'Wil je dat soms niet? Wil je ons niet meer zien?'

Eindelijk draait ze zich om. Haar gezicht staat droevig. 'Natuurlijk niet,' zegt ze.

Ik begrijp niet goed wat ze bedoelt. Wil ze ons niet meer zien? Of wil ze het juist wel? Waarom moet ze zo'n verwarrend antwoord geven? 'Wat wilt dat zeggen?' Mijn stem breekt. Ik ben zo bang.

'Oké, gsm.'

Een lach breekt uit op mijn gezicht. Dat laat ik haar geen twee keer zeggen. 'Dan gaan we nu meteen naar de winkel.' Ik pak Solène's hand stevig vast. Tot ze een smartphone heeft laat ik haar niet los. 'Senan, kom jij ook mee?'

'Ik wil wel, maar...'

'Maar wat? Als je mee wilt kom dan gewoon mee.'

'Ben je vergeten wat er deze ochtend is gebeurd?'

Ik kijk hem met een hatelijke blik aan. Hoe kan ik het ook vergeten? Stomme Familieleden. Ik ben niet van plan toe te geven.

'We moeten ze zeggen waar we heen gaan.'

'Stop met zeuren. Ze zijn er op het moment niet. Moeten we onze plannen uitstellen gewoon omdat zij dat willen? Als het je zo veel kan schelen laat dan een briefje achter, maar ik ga niet wachten tot je het hebt geschreven.' Ik open de deur. Ik heb geen zin om te wachten totdat Solène van gedachten veranderd. De Familieleden kunnen de pot op.

---------------------------------------

Sorry, voor de vertraging en de kortheid van het hoofdstuk. Ondanks corona had ik veel te doen deze week (ik werk dit jaar aan mijn bachelorpaper en moest deze week een groot deel schrijven + de tweede ronde van verbeteringen bij 'DWZG' is begonnen). 

Exact vier jaar geleden heb ik mijn eerste hoofdstuk van 'DWZG' hier op Wattpad geplaatst. Ik voel me zo trots als ik eraan terug denk. Wie weet komt er later op de dag nog een update in viering hiervan!