Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 14

Senan

Het meisje – Warboel noemde ik haar – sprak niet meer. Ze had de dekens over zich heen getrokken. Haar lichaam was opgebold. Het was alsof ze wou veranderen in een steen: onbeweeglijk, onbreekbaar, sterk, onbelangrijk en makkelijk te overzien. Ergens kon ik het wel begrijpen. Een steen moet zich van niemand iets aantrekken. Een steen kan geen pijn lijden – emotioneel of fysiek. In zekere zin deed ikzelf heel hard mijn best om een steen te worden. Het was alleen op een totaal andere manier.

Nesmiah en ik begrepen dat we niets meer uit haar los gingen krijgen. Nee, dat is nietwaar. Ik begreep het. Mia probeerde weliswaar niet om met Warboel te praten, maar ze weigerde eerst om de kamer te verlaten.

'Mia,' zei ik voorzichtig, 'ze moet rusten.'

Ze keek me met gefronste wenkbrauwen aan. Haar ogen stonden scherp. Ik slikte. Als ik niet had geweten dat Nesmiah Verbannen was, dan zou ik hoogstwaarschijnlijk op knieën vallen en smeken om vergiffenis. Haar blik deed me denken aan de laatste keer dat ik mijn ouders zag. Ze waren destijds razend geweest. Razend op mij. Iedereen van de Familie was losgebarsten. Het was de grootste ramp geweest van de afgelopen paar eeuwen.

Mia bleef nog een paar seconden naar Warboel staren vooraleer ze opstond. Ik volgde haar de kamer uit.

'Ze moet eten,' zei Nesmiah.

'Waarom?' Ik had een lichte trilling in mijn stem. (Dat haatte ik aan mezelf. Sinds die ene vervloektedag ben ik nooit meer dezelfde geweest.)

'Ze heeft misschien honger.'

'Wat ga je haar geven?' Eten, natuurlijk. Het was vooral van belang wáár ze dat vandaan ging halen.
'Malik is gisteren naar de winkel gegaan. Ik zal zien.'

Ik slaakte een stille zucht. Mia ging het nooit leren. Ze besefte niet hoezeer ik haar de afgelopen jarenwel niet had beschermd. 'Zou je dat wel doen?'

'Ja.' Daarna liep ze de trap af naar de keuken. Zoals altijd sloeg ze mijn advies in de lucht.

Ik schudde afkeurend mijn hoofd. Malik was duidelijk geweest: zolang Bine en hij in ons huis verbleven zou hij koken. Het was me niet duidelijk waarom hij ons eten wou klaar maken. Wat de reden ook was, als Familielid vond hij een manier om dit ogenschijnlijk vriendelijk gebaar tot een gevaarzone te maken. Hij verbood ons namelijk om aan zijn ingrediënten te komen.

Herinnerd aan een verbod moest ik denken aan een andere regel. We mochten niemand mee het huis innemen.

Ik keek naar Warboels kamer. De gedachten raasden door mijn hoofd. Het was een risico geweest om haar mee te nemen, maar het was ook een kans. Niemand - buiten Mia en ik - leek Warboel te zien. Als mijn theorie klopte zouden de Familieleden haar ook negeren. Als dat gebeurde dan had ik iets fenomenaals ontdekt. Iets waarmee ik eindelijk een stap dichter kwam bij mijn wraak.

---------------------

Lieve lezers,

Sorry dat het zo lang heeft geduurd, maar ik was op reis en zodra ik terugkwam moest ik werken aan 'DWZG' (iets waar ik volgens mij meer werk in zou kunnen steken, maar voorlopig lijkt de uitgever vrij tevreden met mijn tempo). Ik heb echter niet stil gezeten. Op reis heb ik dit hoofdstuk geschreven en heb ik het grootste deel van het plot eindelijk een beetje ontrafeld. 

Dit is de eerste keer in heel mijn leven dat ik schrijf vanuit het perspectief van een jongen... dus ik ben een beetje onzeker. Het was eigenlijk niet mijn bedoeling, maar hoe meer ik erover nadacht hoe meer ik besefte dat Senans perspectief cruciaal is voor het plot. Hopelijk kunnen jullie het met hem vinden. Ik begin me echt af te vragen waarom ik Solène als hoofdrolspeelster heb benoemd (omdat het idee met haar begon). Ik vind haar een beetje saai. Ik ben niet gemaakt voor lange droge filosofische teksten (waar het idee mee begon). Waarom kan ik niet een beetje serieuzer zijn?

Oh ja, en sorry dat de hoofdstukken zo kort zijn. 

Sorry en bedankt voor het lezen van mijn gezaag (als je het al hebt gelezen)

Zafantasy

(PS. Ik heb in een vorig hoofdstuk iets veranderd. Senan is niet meer Mia's oom. Vanaf nu is hij een verre achterneef. Sorry voor de verwarring)