Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 53

Bine

Mijn maag rammelt. Het geluid wekt me op uit mijn concentratie en doet me beseffen dat ik vanmiddag niets heb gegeten. Ik zit al de hele dag dit boek door te bladeren en ik ben niets nieuws te weten gekomen.

'Zullen we een eetpauze houden?' vraag ik aan Malik die nog steeds tussen de stambomen zit te snuffelen.

Hij kijkt verdwaast op uit de stapel papieren. 'Zei je iets?'

'Heb je honger?'

Hij knippert met zijn ogen, alsof ik hem de moeilijkste vraag op aarde heb gesteld. 'Is het al etenstijd?'

'Ja.'

'Even op adem komen kan geen kwaad, denk ik.' Malik staat op en loopt naar de deur. 'Kom je nog? We willen niet te veel tijd verliezen.'

Ik volg hem het busje uit. Het staat pal voor het huis geparkeerd, dus we moeten niet ver stappen. De Archiefbewaarder zit bij het raam. Ik voel zijn ogen op ons branden.

Wat moet het saai zijn om de hele dag niets anders te doen dan naar een bus te staren. Ik heb bijna medelijden met de man, tot zijn irritante stem mijn oren bereikt. 'Zijn jullie klaar?'

Ik wil hem wurgen. We hebben zijn nog niet eens vierentwintig uur bezig, nog niet eens de helft van de ons beloofde achtenveertig uur. Waarom zit hij ons nu al op te hitsen?

'Nee,' zegt Malik rustig. 'We komen snel iets eten.'

'Dan zal ik ondertussen controleren of jullie de regels hebben nageleefd.' Hij draait zich al om wanneer hij het zegt.

'Zou u het in orde vinden om alles te laten staan waar het nu is? We zijn nog niet klaar en ik beloof dat we alles terug op zijn plek zullen zetten,' herinnert Malik de man. Goed dat hij daar aan heeft gedacht. Wie weet zou die stomme Archiefbewaarder krankzinnig worden bij het zien van de chaos en al Maliks harde werk teniet doen.

'Zo lang niets beschadigd is en met de nodige voorzichtigheid is behandeld hoeft u zich nergens zorgen om te maken.'

'We kunnen beter snel eten,' fluister ik tegen Malik.

Hij knikt. 'Ik heb gisteren onigiri's gemaakt.'

Ik voel een glimlach op mijn gezicht komen. Ik hou van die rijstballen. 'Welke vullingen?'

'Proef en je komt erachter.'

Malik opent de frigo en overhandigt me een grote bal rijst. Ik haal de plastiek eraf en neem een bijt. Heel verfrissend. Ideaal als je geen tijd hebt, maar je maag wilt vullen.

Wanneer we terug op straat zijn – en hopelijk buiten Senans bereik – vraag ik Malik tussen gulzige happen door: 'Ben je al iets interessants te weten gekomen?'

Hij knikt. 'Vroeger waren er een pak meer Bannelingen. Bovendien lijken ze altijd in tweeën te komen.'

'Is er iets speciaals aan de periodes waarin ze opdagen?'

'Niet dat ik weet. We zullen het moeten opzoeken nadat ik er meer heb gevonden. Jij?'

'Theoretisch gezien zou een Spiegelaar zich kunnen integreren in de mensenwereld, maar dat verklaart de situatie met het meisje niet helemaal. Bovendien moet ik het hoofdstuk over de levensvereisten van een Spiegelaar nog lezen. Het kan best zijn dat een Spiegelaar hier niet kan overleven.'

'Oké, lees verder dan. Nog even en we hebben het mysterie opgelost,' zegt Malik met hernieuwde energie.

'Denk je?'

'Ja, ik voel het in mijn botten.'

'Je klinkt als een oude man,' plaag ik hem.

'Een oude wijze man, bedoel je.'

'Alleen jij bent arrogant genoeg om jezelf wijs te noemen.' Ik neem de laatste hap van mijn onigiri. Waarom is dat zo snel op? Nu, moet ik terug aan het werk.

'Het is niet arrogant als het waar is,' antwoord hij.

'Ik weet niet of ik het daar mee eens ben.'

'Niet mijn probleem. Onze pauze is voorbij.' Hij pakt me bij de hand en sleurt me naar het busje.

Ik slaak een zucht. 'Je bent vreselijk irritant.' 

----------------------------------

Ik heb het gevoel dat ik veel herhaal, maar dat gevoel had ik ook met WIS in de kladversie en geen enkele van die scènes is verwijderd in de uiteindelijke versie. Hopelijk is mijn gevoel nu ook verkeerd.

Serieus, onigiri's zijn lekker. Japans gerecht. Perfect om mee te nemen als lunch ofzo. Makkelijk om te maken.