Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 35

Malik

Ik kon er niet van onderuit. Ik moest wel toestemmen met het plaatsen van camera's. Bine had gelijk.

Toch kan ik het niet helpen. Ik voel me walgelijk. Dit is fout. De reden is echter niet zoals ik tegen Bine heb gezegd. Het kan me niet schelen dat het onethisch is. We worden nu eenmaal niet opgevoed met een sterk moreel karakter. Alles kan en mag zolang het maar in het voordeel van de Familie is. Zolang het ons maar niet schaadt. De verborgen camera's zijn nog vrij mild. De Familie kan veel ergere dingen van me vragen. Normaal zou ik dus zonder morren de orders opvolgen.

Wat me echter dwars zit is dat de camera's bedoeld zijn voor mijn eigen bloed. Ze mogen dan wel zeggen dat Nessy geen connectie heeft met mij, maar zo voelt het niet. Ze is mijn zus en die kinderjaren zijn nu eenmaal niet zo makkelijk te veranderen.

De afgelopen maand is Nesmiah amper haar kamer uitgekomen. Enkel om naar haar examens te gaan. Het is vreemd. Ik had gedacht dat ze meer weerstand zou bieden tegen onze maatregelen. Ze is veel te gehoorzaam. Weet ze dat ze geobserveerd wordt? Telkens wanneer ik haar zie lijkt ze een lege huls. Ze spreekt me niet tegen. Ze verheft haar stem niet.

Ik had niet gedacht dat ze zo zwak was. Dat ze zo snel gebroken zou zijn. Aan een kant voel ik me schuldig. We hebben te veel restricties op de Bannelingen gelegd. Aan de andere kant ben ik diep teleurgesteld. Ik had gehoopt dat Nessy meer wilskracht had. Is dat wezen werkelijk geboren uit mijn ouders? Misschien heeft de Familie gelijk. Ze is mijn aandacht niet waard.

Ik heb een absolute hekel aan mijn tegenstrijdige gedachten. Ik ben veel te twijfelachtig. Zelfs al zou ik kunnen promoveren, dan zou het met deze gedachtegang niet lukken. Ik ben niet standvastig genoeg. Ik zweef tussen twee incompatibele opties; de Familie of de Bannelingen. Het zou me niet verbazen dat mochten mijn meerderen dit te weten komen me een vreselijk lot te wachten staat.

Solène

Ik ben moe. Zowel mentaal als fysiek. Mijn gedachten dwalen telkens af naar Mia. Elk moment dat ik met haar heb meegemaakt overloop ik in mijn hoofd. Elke beweging, elke aanraking, elke blik en elk woord. Het houdt nooit op. Hoe vaker ik haar gezicht voor ogen krijg, hoe vager het wordt. Met elke seconde die verstrijkt lijkt er een deel van haar te zijn dat uit mijn geheugen verdwijnt. Ik weet niet of dat goed of slecht is. Ik wilde haar vergeten. Ik wilde vergeten wat het is om aandacht te krijgen, aangezien de persoon in kwestie me zoveel angst bezorgt. Desondanks wil ik het onthouden.

Ik wil haar niet vergeten, maar ik wil ook niet de hele tijd aan haar denken. Ik ben doodop. Door al die gedachten aan Mia kan ik niet goed inslapen. Bovendien voel ik me niet op mijn gemak in de hotels. De matrassen liggen niet altijd even goed en ik mis de warmte van Mia's slaapkamer.

Vanavond ga ik dus niet in een hotel slapen. Ik ga iemand volgen naar hun huis. Misschien is dat een goede vervanger. Ik heb een kamer nodig waar iemand in leeft, wetend dat er iemand anders aanwezig is – zelfs al negeert die me.

Ik wandel met sloffende voeten door een smalle straat met veel volk. Ik ben op zoek naar een appartementsgebouw dat er uitziet alsof het ruime kamers heeft. Ik volg dan wel iemand naar binnen. Net wanneer ik besloten heb over een gebouw, zie ik een meisje over straat lopen. Mia? Ik loop naar haar toe. Ik kan het niet laten. Wanneer ik dichter kom wijkt ze echter uit. Niet Mia dus. Nu ik wat beter kijk zie ik dat haar gezicht een iets andere vorm heeft. Teleurstelling gaat door me heen. Het is een gevoel waar ik maar al te bekend mee ben. Ik voel het telkens wanneer een voorstelling is mislukt. Maar nu voelt het anders. Ik had het niet zien aankomen. Meestal ben ik erop voorbereid. 

-------------------------------------------------

Oké, sorry voor de weinige updates. We hebben een tweede verblijf gekocht, maar we hebben daar nog geen internet en dat duurt langer dan gedacht. Ook is er meer werk dan ik eerst dacht en is er maar weinig gekomen van het schrijven. Sorry en bedankt voor het geduld. Woensdag vertrek ik alweer naar die internetloze plaats dus ik zal voor de komende twee dagen me ertoe zetten om te schrijven.