Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 46

Nesmiah

Dit is een vraag die ik niet zag aankomen. Wat moet ik daar op antwoorden? Ik heb geen idee. Moet ik van haar houden? We kennen elkaar nog geen vier maanden en in totaal hebben we amper een week met elkaar doorgebracht. Kan je in zo'n korte tijd wel van iemand houden? Ik moet toegeven dat ik elke dag aan haar heb gedacht en dat ze een zeer belangrijk deel van mijn leven is geworden, maar is dat houden van?

'Ik geef om je.' Het is het enige antwoord dat ik op dit moment kan geven. Ik moet wat meer nadenken vooraleer ik kan zeggen dat ik van haar hou. Telkens wanneer ik aan haar dacht de afgelopen maanden, dacht ik gewoon aan haar. Ik stond er niet bij stil wat die gedachten betekende. Ik heb wat bedenktijd nodig.

'Evenveel als Senan?'

Ik heb zin om te vloeken. Wat voor een vragen stelt ze me? Hoe kan ik dat in hemelsnaam vergelijken? Zelfs al hou ik van Solène, dan is het op een andere manier dan hoe ik van Senan hou.

'Dat kan ik niet zeggen.'

'Waarom niet?'

'Jullie zijn anders.'

'Wat maakt dat uit?' vraagt ze me.

'De liefde die iemand voelt is anders voor ieder persoon. Je kan ze niet vergelijken.'

'Dus... je voelt wel liefde voor mij?' De Zonnester kijkt me aan met smekende ogen, die stralen van het vocht.

'Ik...' Er zit een brok in mijn keel. Haar ogen lijken naar mijn ziel te grijpen. Ik weet niet of ik het liefde zou noemen. Het kan best iets anders zijn, maar ik weet niet wat. 'Ik weet het niet.'

Haar ogen lijken te dimmen, een vuur is precies gedoofd, alsof een wolk voor de zon is gekomen.

Solène

'Ik hou van jou,' zeg ik. Dat denk ik toch. Ze is de enige voor wie ik dit zou kunnen en zou willen voelen. Ik wil haar niet kwijt. Ze is letterlijk de enige persoon in mijn wereld. Voor zo iemand voel je liefde. Dat kan niet anders.

Ik hou dus van haar en zij houdt van mij. Dat is hoe het hoort. Het enige probleem is dat ze het niet zegt. Waarom zegt ze het niet? Geven om klinkt te zwak. Het klinkt als iets dat je zegt tegen een huisdier. Misschien moet ik daar genoegen mee nemen, maar ik wil het niet. Mia moet van me houden.

'Hoe kan je dat niet weten?' vraag ik met mijn blik strak op haar gericht.

'Omdat gevoelens ingewikkeld zijn en tijd nemen om te begrijpen.'

Misschien is dat waar. Gevoelens zijn ingewikkeld. Ik hou van Mia, maar ik ben ook bang van haar. Ik had tijd nodig om dat te begrijpen. Dat kan ik begrijpen. Het is echter geen goed antwoord. Er is meer dan genoeg tijd verstreken! Bovendien wou ze niet dat ik weg ging. Ze wou dat ik bleef. Dat betekent dat haar gevoelens niet zo ingewikkeld zijn als de mijne. Ze hoort het al te weten.

'Solène. Ik meen alles wat ik tegen je zeg. Je brengt licht in mijn leven en ik kan me niet inbeelden om zonder jou verder te gaan. Ik denk elke dag aan je. Toen je weg was ben ik amper mijn kamer uitgekomen. Ik kon alleen maar aan jou denken. Ik weet alleen niet of dat liefde is. Als het liefde is, dan weet ik niet wat voor een liefde het is.'

Ik ben stil. Het soort liefde? Daar had ik niet bij stil gestaan. Doorheen de jaren heb ik inderdaad verschillende soorten liefde gezien. Ik heb het geobserveerd en gelezen. Ik zie het nut enkel niet in. Ik heb altijd gedacht dat als ik iemand ontmoet die me niet negeert, dat ik daar van ga houden. De manier maakt niet uit. Gewoon iemand waar ik van hou en die ook van mij houdt. Mijn prins. Iemand die mijn vloek verbreekt.

'Je moet gewoon van mij houden,' fluister ik met mijn hoofd naar beneden. Ik durf haar niet aan te kijken.

In plaats van iets te zeggen wikkelt ze haar armen om me heen. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en luister naar haar ademhaling. Ik voel haar hart bonken.

Plots voel ik me vreselijk moe. Mia streelt over mijn rug. Het duurt niet lang vooraleer ik in slaap val.

---------------

Het hoofdstuk van woensdag.