Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 18

NESMIAH

'Hij kan je niet zien,' zei ik nog steeds bekomend van de schrik.

Ik had het helemaal niet zien aankomen. Uit het niets klopte hij op de deur. Wanhopig had ik geprobeerd Solène te verbergen. Ze leek het niet goed te begrijpen en hielp niet mee. Uiteindelijk moest ik de deur wel openen. Malik was echter zo razend dat hij binnen kwam stormen. Voor een paar angstige seconden dacht ik dat hij haar zag. Tot mijn grote opluchting was dat niet het geval. Hij had me niet eens gestraft. Wat kon mij het dessert schelen? Hij schopte de Zonnester al niet uit het huis – het leek eerder een cadeau.

'Dat is normaal,' mompelde Solène. (Haar ogen stonden nog steeds vochtig. Ze was gestopt met huilen na mijn paniekaanval die Malik had veroorzaakt.)

De idee dat iemand het normaal vond om niet gezien te worden, om te worden behandeld alsof ze niet bestaat, was te pijnlijk voor woorden. 'Dat hoort het niet te zijn.'

Ze haalde haar schouders op.

'Hoe dan ook – of het nu normaal is of niet – dit komt goed uit. Nu moet ik me over hem al geen zorgen maken.' Natuurlijk kon ik problemen nog niet helemaal uitsluiten. Wie weet kon Bine haar wel zien.

SENAN

Ik had me teruggetrokken in mijn bureau. Maliks tirade kwam zoals verwacht. Zijn woorden drongen door de muren die me scheidde van de gang. Het was duidelijk dat hij Warboel niet kon zien. Als hij dat kon zou hij niet zomaar weg zijn gegaan. (Dacht hij echt dat Nesmiah ontzeggen van een dessert een goede straf was? Met zoiets klein kreeg je geen controle over haar. Daar reageerde ze niet op.)

Mijn theorie was bevestigd. Alleen Mia en ik konden Warboel zien. Het was de doorbraak waar ik al jaren naar op zoek was. Ik was zeker dat er een verband was tussen Warboel en de Verbanning, al was ik nog niet zeker hoe.

Doorheen de jaren van mijn jeugd en al het onderzoek dat ik kon verrichten door middel van mijn thesis, wist ik dat de Familie niet zomaar een familie was. Het was een – geheime – organisatie. Eentje die een wereldwijde invloed had. Het was me niet duidelijk wat ze deden. Ik wist gewoon dat het iets te maken had met wat de meeste mensen 'magie' noemden, met een andere wereld. Dat was de reden dat Nesmiah en ik Verbannen waren. We hadden geen voeling met de 'magie', met die mysterieuze andere wereld.

Dankzij Warboel kon ik eindelijk bewijzen dat er meer achter zat. Het moest haast wel. Bannelingen waren zeldzaam, waren een mysterie. Er was zo weinig over ons bekend. Ik deed mijn onderzoek om de Familie te bewijzen dat ik geen schande was, dat ze verkeerd over me waren, om bewijs te vinden dat ik specialer was dan zij ooit konden zijn. Ik wou de vernedering op hun gezicht zien, de schaamte dat ze ooit slechte dingen hebben gedacht over zo'n fenomenaal persoon als ik.

Ik had bijna de hoop opgegeven. Warboels komst voelde aan als een mirakel. Het was een teken. Het was een confirmatie van mijn lotsbestemming. Ik was op het juiste pad. Al mijn dromen zouden waar worden. Mijn leven, mijn faam, mijn wraak kon beginnen. Ik moest gewoon zorgen dat niets in mijn weg kwam te staan. 

_________________

Sorry, dat ik een dag te laat ben. 
Sorry, dat het kort is.
Geen excuses zijn genoeg. 
Bedankt voor het lezen!

(PS Ik probeer mijn commentaren in te korten. Dit helpt niet.)