Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 23

Solène

Mia trekt me de trappen op. Het liefst zou ik me losmaken. Ik zou willen tegenstribbelen, gillen en wegrennen. Dit huis heeft een angstaanjagende sfeer. Het voelt aan alsof ik in een grot ben vol met monsters. Elke vezel in mijn lijf staat gespannen, zeker wanneer ik terugdenk aan de roversblik die Senan had. Het is door hem dat ik niet durf weg te rennen. Mia lijkt me aardig, maar ik weet beter dan alle andere mensen dat iedereen geheimen heeft, dat niemand is zoals ze lijken. Dit huis zit vol met geheimen. Als ik het nog niet doorhad doordat sommige van de inwoners me kunnen zien, dan moest ik het wel beseffen nadat ik dat gesprek heb afgeluisterd.

Mia doet de deur achter haar dicht. Voorzichtig laat ze mijn hand los, alsof ze bang is dat ik alsnog zal wegrennen. Ze staart me aan. Het is veel te intens. Ik kijk naar de muur om haar blik niet te moeten beantwoorden. Het is me niet duidelijk wat ze hiermee wil bereiken.

'Heb je enig idee hoe gevaarlijk dat was?' vraagt ze.

Ik vraag me af of ze het over Senan heeft. Voelt ze ook de bedreigende energie die over hem heen hangt?

'Ook al kan Malik je niet zien, dat betekent daarom niet dat hetzelfde zou gelden voor Bine. Je bezorgde me bijna een hartaanval toen ik je aan de tafel zag zitten!'

'Ik...' de woorden willen niet vormen. Als het aan mij had gelegen was ik al lang uit dit huis. Het komt enkel doordat Senan me niet wou laten gaan, doordat hij me de kriebels bezorgde, dat ik niet durfde tegen te stribbelen toen hij me mee aan tafel trok.

'Ik weet niet wat Senan zich in zijn hoofd haalde! Hij zou beter moeten weten dan ik wat er op het spel staat.' Mia ijsbeert door de kamer. Ze zit als een gek in haar haar te krabben. 'Wat moet ik toch doen?'

Ik vraag me precies hetzelfde af. 'Moet ik... weggaan?' fluister ik.

Mia haar hoofd schiet naar boven. 'Wat?' Haar ogen staan wijd open gesperd. 'Waar heb je het over?'

'Weggaan?' herhaal ik met neergeslagen ogen. Ik durf haar niet aan te kijken. Ik wil haar antwoord niet horen, besef ik te laat. Ik wil niet dat ze ja zegt – mijn hart zou breken. Ik wil niet dat ze nee zegt, want dan moet ik blijven op deze beklemmende plek. Wat ze ook als antwoord geeft het zal in mijn nadeel zijn. Ik zal niet krijgen wat ik wil – wat dat ook is.

'Wil je hier weg?'

Ik kan niet reageren. Mijn gedachten zijn te chaotisch.

'Is die stilte een ja of een nee? Ik weet dat ik misschien wat te hevig overkom, maar ik ben gewoon bezorgd. Het is niet mijn bedoeling om je uit het huis te jagen.'

Ik kijk op. Mia is onverwachts voor me komen te staan. Ik was zo hard met mezelf bezig dat ik haar bewegingen niet heb opgemerkt. Ik schrik. In heel mijn leven heeft nog nooit iemand me beslopen.

'Ik wil dat je blijft.' Ze strekt haar hand uit en legt die zacht op mijn hoofd. De warmte van haar hand dringt door tot mijn schedel.

Mijn ogen worden vochtig. Te veel emoties razen door mijn lijf. Ik kan het niet aan. Mijn hele wereld lijkt voor de zoveelste keer in de afgelopen weken in elkaar te storten. Al deze nieuwe gewaarwordingen zijn te veel.

'Ga alsjeblieft niet weg. Ook al ken ik je nog maar pas, je bent het beste dat me in lange tijd is overkomen.'

Ik snik. Ze wil dat ik blijf. Ze zegt zulke aardige woorden tegen me. Ik zou moeten baden in geluk. Ik zou moeten lachen en juichen. Ik weet het. Ik wil die blijdschap voelen. Ik voel het ook. Toch huiver ik. Al sinds ik Mia heb ontmoet krijg ik haar niet uit mijn hoofd. Ze is als een spook dat me achtervolgd. Ik verlang naar haar. Ik hunker naar de warmte en het gezelschap dat ze me kan geven. Mia is alles wat ik ooit heb gewenst. Tot een paar weken geleden had ik echter niet door dat je moet oppassen met wat je wenst. Mia is namelijk alles wat ik wil, maar ook alles wat ik vrees. Alles aan haar bezorgt me angst. Haar hele bestaan gruwelt me. Haar vriendelijkheid, haar connectie met Senan, haar verdachte huisgenoten en het feit dat ze me kan zien. Het maakt me allemaal bang. 

-------------------------

Sorry, voor de vertraging.