Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 17

MALIK

Ik ging rechtstreeks naar de keuken. Mijn maag rammelde. Tegenwoordig had ik een veel grotere honger. De zorgen die ik had maakten dat mijn energie veel sneller opraakte. Het lag niet enkel aan Bine en de Spiegelaars. Het lag ook aan Nesmiah, aan deze vervloekte stad.

In eerste instantie was ik blij toen ik te horen kreeg dat ik naar Antwerpen werd gestuurd. Ik dacht dat ik een promotie kreeg. Die hoop werd meteen de kop ingedrukt toen duidelijk werd dat ik een Verkenner bleef. Bovendien moest ik samenwerken met een beginneling die erom bekend stond geen greintje respect te hebben tegenover haar meerderen. Toen had ik nog niet eens door dat ik zou worden herenigd met mijn zus.

Mijn eerste reactie was stilte geweest. Dat duurde echter niet lang. 'Hoezo moeten we in hun huis verblijven? Ze zijn verbannen! Dat houdt toch in dat ze geen contact mogen hebben met Familieleden?'

'Malik, kalmeer jezelf. Alle andere Familiewoningen zijn volzet. Het heeft geen enkel nut om er tegenin te gaan. De orders zijn uitgedeeld,' antwoordde vader.

'Zelfs als dat zo is, kunnen ze dan niet beter iemand anders daar plaatsen? Iemand die geen directe connectie heeft met de Bannelingen?'

'Is dat waar je je zorgen over maakt? Je connectie met Nesm... de Banneling?'

Ik fronste. 'Je veranderd van onderwerp.'

'Niet doen. Je zorgen maken.'

'Waarom worden wij daar ingedeeld?' vroeg ik opnieuw.

'Dat is niet belangrijk. Je hebt niets met haar te maken. Je bent een Familielid, een Van Der Beiden. Jij bent superieur. Zij is slechts een Banneling, een Van Der Sterren. Jullie hebben geen enkele relatie met elkaar. Onthoud dat.'

Ik probeerde het. Ik probeerde te vergeten dat Nesmiah mijn zus was. Ik probeerde te vergeten dat ik haar altijd Nessy noemde. Het lukte me niet. Ik was ongelofelijk zenuwachtig toen ik haar weer zag. Ik denk dat ik zelfs een beetje blij was, zelfs al zou dat niet mogen. Dat kleine beetje vrolijkheid verdween echter als sneeuw voor de zon toen ik zag hoe ze naar me keek. Ze verachtte me. Ze keek naar me alsof alles mijn schuld was. Het maakte me razend.

Ik probeerde mijn hoofd te legen. Niet te denken aan de irritante dingen. Eten. Voedsel maakt alles beter.

Er ontbraken ingrediënten. Dat maakte mijn humeur niet beter. Ik sloeg de ijskast dicht. Met stampende voeten ging ik de trap op naar Nesmiahs kamer. Alleen zij zou een Familielid uitdagen. Alleen zij zou zo lomp zijn. (Dat dacht ik toch tenminste, Senan leek me een watje.)

Ik sloeg met mijn vuisten op Nessy's deur. Hij zat op slot. 'Doe open!'

Er klonk een bons, alsof iets omver viel. Er werd niet open gedaan.

Ik bleef op de deur kloppen, harder met elke minuut die verstreek. 'Als je nu niet open doet trap ik de deur in!'

De deur ging open op een kier. 'Wat moet je?' vroeg Nesmiah.

Ik duwde de deur volledig open. Ze leek niet te willen dat ik in haar kamer keek. Ik deed het toch. Op het eerste zicht was er niets speciaals te zien. 'Ik kom zeggen dat ik diefstal niet apprecieer.'

'Wat heb ik zogezegd gestolen?'

'Een paar van mijn ingrediënten.'

'Ah, dat.' Ze deed alsof het haar niets kon schelen.

'Ja, dat. Diefstal.'

'Ik heb enkel mijn eigen portie genomen. Amper diefstal, nietwaar?' Toen ze dit zei keek ze nerveus naar haar bed.

'Ik eis een verontschuldiging.'

'Een verontschuldiging? Voor het eten van mijn eigen voedsel?'

'Ik heb het gekocht. Ik beslis hoe en wanneer je het eet.'

'We leven hier niet in een dictatuur,' zei Nesmiah met opgetrokken wenkbrauwen.

'Het maakt niet uit hoe je het noemt. Mijn wil is wet. Ik eis een verontschuldiging.'

'Sorry, dat ik honger had.' Ze geeft me een nepglimlach.

'Dat is geen excuus.'

'Serieus, Malik? Wat wil je van mij? Dat ik op mijn knieën smeek voor vergiffenis? Dat gaat niet gebeuren.'

Ik knarste met mijn tanden. Ze begon serieus op mijn zenuwen te geraken. 'Moet ik je aan het Familiehoofd rapporteren? Ik kan het zo doen en dan ben je dakloos.'

'Na alles wat we samen hebben meegemaakt? Ben je zo boos omwille van wat eten? Ik heb sorry gezegd.'

Ik had echt zin om het te doen; haar het huis uit smijten. Dat zou echter te veel miserie opleveren. Ik kon niet anders dan het te laten gaan. 'Omdat ik zo vrijgevig ben, zal ik het voor deze ene keer over het hoofd zien. Maar pas op! Nog één overtreding en je bent hier buiten.'

'Wat ben ik vereerd...' zei Nessy op sarcastische wijze.

'Als straf krijg je geen dessert.'

'Was er dan een dessert?'

Ik gaf haar een boze glimlach. 'Daar zal je nu nooit achter komen.'

----------------------

Sorry dat het een dag te laat is. Ik had gewoon teveel werk. Hopelijk vinden jullie het een goed hoofdstukje.